Sparen voor schoonheid: drie designliefhebbers over het meubel van hun leven

Elke Deforce. © MARTHE HOET

Een designstuk in huis halen, dat doe je zelden zomaar. Voor velen is het een aankoop waar ze maanden of soms zelfs jaren naartoe leven, terwijl ze de nodige euro’s opzijleggen. Drie designliefhebbers over het meubel van hun leven.

Elke Deforce (56) kocht een Tulip-eettafel van Saarinen met een erfenis

“Ik was niet veel ouder dan twintig toen ik mijn oog voor het eerst op de Tulip-tafel van Saarinen liet vallen. De sierlijke poot, die nooit in de weg zou zitten van stoelen, vond ik meteen prachtig. En ook het idee van een ronde tafel leek me erg romantisch.

Het is een stuk dat ik dus al erg lang wilde, maar design in huis halen was iets dat ik nooit echt voor mogelijk hield. Want zo’n tafel kost natuurlijk wel wat geld. In een gezin met drie kinderen vond ik een luxeobject niet meteen een prioriteit. We spaarden voor andere dingen.

Pas toen de erfenis van mijn moeder enkele jaren geleden vrijkwam, heb ik de aankoop écht overwogen. Met het geld wilde ik iets kopen dat me dierbaar was en dat ik voor de rest van mijn leven zou kunnen koesteren. Een designstuk waarrond je al je geliefden kunt samenbrengen, leek me ideaal. Toen ik de tafel uiteindelijk kocht, heb ik zelfs een feestje gegeven om hem in te wijden. Zó blij was ik.

Een designtafel zorgt natuurlijk voor wat stress, net omdat je beseft dat zo’n aankoop financieel geen evidente keuze is. Je wilt niet dat het meubel beschadigd wordt, maar tegelijk wil je ook niet dat het in een hoekje staat te verkommeren – het moet echt gebruikt worden. Gelukkig is hij nooit onherstelbaar beschadigd geraakt.

Ondertussen heb ik de tafel al even niet meer, omdat hij in mijn nieuwe appartement niet binnen kon. Een drama was dat. De oorspronkelijke tafel heb ik aan een koppel goede vrienden verkocht en zelf kocht ik hetzelfde model in een iets kleiner formaat. Mét stoelen erbij, deze keer. Ik denk niet dat ik ooit nog een andere eettafel wil, ik ben er zo verknocht aan.”

Tina Sioen (26) spaarde als negenjarige voor een Eames Rocking Chair

“Als kind passeerde ik met mijn ouders regelmatig in de Donum in Hasselt, een grote designwinkel die ondertussen helaas naar Antwerpen verhuisd is. Ik vond het geweldig om in al die prachtige zetels en stoelen te kruipen en het is daar dat ik verliefd geworden ben op de Eames Rocking Chair. Zo’n schommelstoel, dat spreekt bij een negenjarige uiteraard tot de verbeelding. (lacht)

Ik nam me toen voor om die stoel ooit écht te kopen. Toen ik dat aan mijn mama vertelde, zei ze dat ik, als ik die stoel graag wilde hebben, ervoor zou moeten sparen. Maar ze ging wel mee in het idee, terwijl ze ook gezegd zou kunnen hebben: ‘Je bent nog maar negen jaar, kies eens een normaal cadeau.’

Anderhalf jaar lang heb ik al het geld dat ik kreeg voor speciale gelegenheden door mijn mama aan de kant laten zetten. Driehonderdvijftig euro had ik nodig; geen reusachtig bedrag, maar als kind is dat toch een stevige som om te sparen. Ik geloof dat mijn ouders uiteindelijk nog vijftig euro hebben bijgelegd, maar de rest heb ik zelf opzijgezet.

Toen er voor mijn verjaardag plots een groot pak met een strik errond in de woonkamer stond, wist ik hoe laat het was. Een prachtig moment was dat, toen ik die witte schommelstoel uit het inpakpapier mocht scheuren. Hij heeft bij mijn ouders thuis altijd een mooie plek in de woonkamer gekregen en ik heb er altijd veel in gelezen. Ook nu nog gebruik ik hem vaak en dan ben ik trots op mijn jeugdige doorzettingsvermogen.

Die stoel was mijn kinderdroom en het feit dat iedereen me volgde in het gekke idee om hem als negenjarige te kopen, vind ik nog steeds hartverwarmend. Dat ik er destijds zo voor heb moeten sparen, maakt hem natuurlijk extra bijzonder. Later, toen ik twaalf was, kocht ik nog een Panton Chair met het geld dat ik kreeg voor mijn communie, maar die schommelstoel blijft, ook nu nog, mijn favoriet.”

David (30) spaarde voor een vloerlamp van Belgisch (mode)ontwerpster Kaat Tilley

“Ik heb altijd van een feeërieke stijl gehouden, maar ik kende lang geen designers die dat soort meubelen maakten. Tot een van mijn leerkrachten me destijds de Belgische ontwerpster Kaat Tilley leerde kennen. Ik vond haar sierlijke ontwerpen een openbaring. In 2010 heb ik zelfs nog stage bij haar label kunnen lopen. Ongelofelijk was het om door dat atelier rond te dwalen, een wereld op zichzelf.

Jaren later, na de dood van Kaat Tilley, was ik met mijn toenmalige vriend meubelen aan het zoeken om zijn huis in te richten. Hij hield van een strakke stijl, ik van het tegenovergestelde. Terwijl we verlichting aan het kiezen waren, zag ik plots een vloerlamp staan waarop ik op slag verliefd werd, met elegante krullen in het statief en sierlijke lampenkapjes. Ik wist meteen dat het een ontwerp van Kaat Tilley was. Toen al nam ik me voor om die lamp ooit te kopen. Maar hij kostte meer dan vijfduizend euro, dus ik zou er even voor moeten sparen.

Twee jaar lang heb ik mondjesmaat geld aan de kant gezet. De lamp is nooit volledig uit mijn gedachten verdwenen. In 2013 zag ik hem voor het eerst, in 2015 had ik het nodige geld gespaard. Mijn tante had me ondertussen verteld dat ze wilde bijleggen, maar toen we uiteindelijk samen aan de kassa stonden, zei ze plots: ‘Weet je wat? Je krijgt hem van mij.’ Daar ben ik haar nog steeds ontzettend dankbaar voor. Met het geld dat ik zelf had gespaard, heb ik later een tafellamp, ook van Kaat Tilley, gekocht. (lacht)

Ondertussen was de relatie met mijn vriend afgelopen en had ik mijn eigen huis gekocht. Die vloerlamp was het eerste stuk dat ik zelf heb binnengebracht. Ik heb die lamp altijd het hart van mijn huis genoemd en dat vind ik nog steeds. Omdat het een feeëriek ontwerp is, maar natuurlijk ook omdat ik Kaat persoonlijk gekend heb. Ik zeg altijd: ‘Als mijn huis afbrandt, is dát het stuk dat ik uit het vuur sleur.'”

Tina Sioen
Tina Sioen© MARTHE HOET
David
David© MARTHE HOET

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content