Puglia als pauzeknop: binnenkijken in ingetogen design vakantiewoning van Kico Mion

Na jaren Zuid-Europa afgeschuimd te hebben op zoek naar een vakantiewoning, belandden Ludwig Caluwe en Annemie Verbeke in Puglia, in een kunstenaarswoning van Kico Mion. ‘Dat het in het zuiden langer zou duren om te bouwen is een misvatting.’

Een artikel in The Financial Times over Puglia maakte me nieuwsgierig’, begint Ludwig Caluwe. ‘We waren al een tijd op zoek naar een vakantiewoning in het buitenland. Spanje kon ons niet bekoren qua bouwstijl en eetcultuur, bovendien is de vastgoedmarkt er bezaaid met dubieuze cowboys. Annemie liep niet warm voor Frankrijk. Als je nog een zonnige, snel te bereiken plaats zoekt, kom je automatisch uit in Italië. We bezochten Toscane, de Amalfikust, Umbrië, de Marken. Wanneer ik het potentieel zag, voelde Annemie het niet en vice versa. ‘ ‘Maar eens aangekomen in de luchthaven van Brindisi, hadden we maar een kwartier nodig om verliefd te worden op de eenvoud en de ruwheid, maar ook de magie van de regio’, vult Annemie aan.

De weidse uitzichten, de verborgen baaien in de Adriatische Zee, de vervallen dorpjes, het betoverende licht dat typisch is voor de streek… Er zijn er maar weinig die de charmes van Puglia, in de hak van Italië, kunnen weerstaan. Toch vond het koppel vijftigers uit Antwerpen niet meteen wat ze zochten. ‘Omdat onze vlucht overboekt was en we een latere moesten boeken, kon ik niet anders dan een paar afspraken met lokale makelaars annuleren. We hadden net genoeg tijd om de regio te verkennen met één makelaar. De projecten die hij ons toonde waren te strak, te kil, te luxueus. We keerden terug naar huis met lege handen.’ Het duurde een paar jaar vooraleer het koppel zich opnieuw aan de regio waagde. Per toeval ontdekten ze het werk van Kico Mion, een beeldend kunstenaar die zijn zomers in de streek van Salento doorbrengt en er ingetogen designwoningen bouwt, zoals zijn eigen huis te midden van de olijfbomen. ‘Stefania Gastaldo, zijn vrouw, leidde ons rond langs een paar bestaande minimalistische landhuizen. Zonder succes. Er hingen vergunningsproblemen rond het enige pand dat beschikbaar was. We wilden geen risico lopen.’

Giraffen in de tuin

‘Maar toen, we waren al terug in België, herinnerde ik me een werf van Kico op weg naar het strand’, gaat Annemie verder. ‘Langs een olijfboomgaard. De funderingen lagen er net.’ Ze besloten hun kans te wagen en een dik halfjaar vol paperassen en werfbezoeken later was het koppel klaar voor hun eerste zomer in Puglia. ‘Gasten die hier voor het eerst zijn, hebben vanuit de buitendouche het gevoel dat ze elk ogenblik een paar giraffen kunnen zien passeren.’ De eenvoudige volumes – wit geverfde laagbouw volgens de plaatselijke voorschriften – vormen vanuit vogelperspectief een asymmetrische letter H. Het ene been bestaat uit een open keuken die overvloeit in een zitkamer met uitzicht op het zwembad, het andere been omvat vier slaapkamers, een veranda en buitendouches, allemaal verbonden via een open gang. ‘De dialoog tussen het interieur en de natuur is van groot belang voor Kico Mion. Hij plantte sommige vensters laag in, andere hoger. Zo creëert hij telkens een optimaal zicht op de omgeving.’

Klein België

Serranova, het gehucht waar Ludwig en Annemie sinds 2010 de zomermaanden en de rest van het jaar maandelijks minstens een lang weekend spenderen om te rusten of te werken, telt zo’n duizend inwoners. Inclusief de ongeveer veertig Belgische gezinnen die er een huis bezitten. Keramiste Delphine Bekaert is er één van, net als kunstcurator Jan Hoet Junior. Klein België verbroedert er dan met de andere inwijkelingen en een paar locals op het terras van Tonino, een cafeetje aan het enige kruispunt van het dorp. ‘Dat het hier langer zou duren om te bouwen is een misvatting. Dit project stond er in een kleine zeven maanden, met slechts twee weken vertraging. De ramen ontbraken weliswaar toen we aankwamen voor onze eerste vakantie’, lacht Ludwig. ‘Maar de volgende ochtend – een zondag nota bene – stonden twintig werkmannen en helpers op de werf om alles af te werken. In België zie ik dat niet meteen gebeuren.’ Communiceren met de werfleider was andere koek. ‘Als je in Vlaanderen bouwt ben je gewend om de architect of de aannemer meteen te zeggen waar het op staat. In Italië nodig je eerder iemand uit om samen naar het probleem te kijken en subtiel een oplossing te suggereren. Stefania wees me enkele keren op het feit dat ik te direct was. Die aangeboren zin voor commedia dell ‘arte en gemarchandeer… ze dwingen je uiteindelijk tot geduld.’