Als telg van de Brusselse meubelmakersfamilie Van Hamme zette Lionel Jadot (53) al vroeg zijn eerste stappen in de designwereld. Hij is actief als ontwerper en (interieur)architect en brengt sinds 2018 ontwerpers-makers samen in Zaventem Ateliers. Met zijn creatieve hub in een oude papierfabriek nam hij onlangs deel aan de designweek in Parijs, waar hij momenteel ook de laatste hand legt aan een food hall van vijfduizend vierkante meter.
Labels belemmeren het denken. Ik heb meer dan één pet op, wat veel te maken heeft met mijn vrije opvoeding. Mijn ouders oordeelden niet over wat ik deed, waardoor ik al gauw in mijn dromen durfde te geloven. Gelukkig leven we nu in een tijd waarin etiketten stilaan verdwijnen en we meer op emoties en intuïtie vertrouwen. Iedereen kan zijn kwaliteiten veel makkelijker naar voren brengen, zonder dat je je tot één beroep moet beperken.
Sommige dingen kun je niet op school leren. Toen ik op mijn achttiende de kunstacademie afmaakte, wilde ik naar een designacademie in Firenze trekken. Mijn moeder maakte met mijn vader stoelen op maat in het familieatelier, maar zij werd die zomer ziek en overleed zes maanden later. Ik besloot dus in België te blijven en de zaak verder te zetten met mijn vader. Samen met het team verzorgden we zowel het ontwerp en de productie als de levering en de contacten met internationale decorateurs. Het was de beste beslissing van mijn leven: in Italië had ik nooit zoveel in zo’n korte tijd geleerd.
Gelukkig leven we in een tijd waarin etiketten verdwijnen en we meer op emoties en intuïtie vertrouwen.
Hoe meer we onze creatieve energie bundelen, hoe sterker we zijn. Zaventem Ateliers herbergt allemaal onafhankelijke ontwerpers, maar we werken ook samen rond bepaalde projecten. Dat is cruciaal, want de combinatie van verschillende talenten creëert botsingen van ideeën, en daardoor ook emotie. Komt alles van dezelfde hand, dan wordt het saai. Het beste voorbeeld is het toekomstige hotel met meer dan tweehonderd kamers in het oude gebouw van verzekeraar Royale Belge in Brussel. Alle ontwerpers in Zaventem Ateliers werken eraan. Het resultaat zal een prachtig Belgisch verhaal zijn en niet zomaar een samenraapsel van catalogusitems die in China of Oost-Europa worden geproduceerd.
Autodidact zijn is een voordeel. Als ik mezelf vragen stel, volg ik geen aangeleerd denkproces waarbij je een aantal stappen in een bepaalde volgorde doorloopt en snel tot een antwoord komt. Een project omvat soms duizenden vierkante meters, maar dan begin ik met het tekenen van een detail zoals de handgreep van een meubel, gewoon omdat die me op dat moment inspireert en een lijn uitzet. Maar ik ben ook in staat om binnen de kortste keren van richting te veranderen. (lacht)
Een land heeft vakmanschap nodig omdat het menselijkheid schept. De hernieuwde belangstelling voor de ambachten bij jongeren is geweldig, omdat mensen moeten weten waar dingen vandaan komen en met welke passie ze gemaakt worden. In Zaventem Ateliers gaat het om ontwerpers-makers die hun projecten zelf bedenken en vervaardigen – niet om ambachtslieden die andermans ideeën uitvoeren. Waar het om gaat, is dat mensen bloed, zweet en tranen in hun werk stoppen. Iets dat met liefde en passie gemaakt is: dat verschil voel je.
Japanners laten altijd iets onvoltooid in hun creaties om ruimte te geven aan de verbeelding en nederig te blijven. In die filosofie herken ik me.
Zakendoen gaat dubbel zo goed in een stressvrije omgeving. Zo maakte Zaventem Ateliers op de jongste designweek in Milaan gebruik van mobilhomes. Voor bezoekers de collectible designstukken in onze ruimte in een oude fabriek konden ontdekken, moesten ze door een soort van kermisdorp wandelen. Ze hadden helemaal niet het gevoel dat het om een showroom ging en liepen dus niet zomaar langs, maar hielden even halt met een drankje. Dat is ook het geheim van Zaventem Ateliers: het is geen designmarkt of galerie, maar een ontmoetingsplek waar het niet om verkopen gaat. Er is geen sprake van spanning, en net dat zwengelt de business aan.
Creëren vergt chaos. Ik moet mezelf echt omringen met allerlei dingen waarop mijn hersenen kunnen reageren. Op mijn zesde verzamelde ik al de materiaalresten die rondslingerden in de werkplaats van mijn ouders, die ik dan gebruikte om mijn eigen speelgoed mee te maken. Ook vandaag neem ik elke dag wel iets mee, of het nu een werk van een jonge creatieveling of een stuk hout is. Orde en netheid mis ik niet in mijn werkplaats. Japanners laten altijd iets onvoltooid in hun creaties om ruimte te geven aan de verbeelding en nederig te blijven. In die filosofie herken ik me: in mijn ogen moet je je als maker laten leiden door het toeval.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
