Odile en Stéphane lieten hun restaurant in Parijs achter, trokken naar het Franse platteland en telden hun winst uit: als vanzelf knoopten ze opnieuw aan bij hun creatieve roots.
Het klassieke Franse platteland in de Indre is nog niet erg van uitzicht veranderd sinds kunstenaars als Monet, George Sand en haar minnaar Chopin er verbleven in de late jaren 1800. Rustige wegen trekken lijnen tussen de dorpjes en het landschap is bezaaid met oude boerderijen waarvan je een glimp opvangt achter rijen oude eiken.
Tot voor kort hadden Odile Hertenberger en Stéphane Hypolite de leiding over het biologische restaurant Bio Boa in Parijs. De covidpandemie was voor hen een katalysator om het roer om te gooien. Het verlangen sluimerde al, maar toen hakten ze de knoop door en trokken naar de streek waar Odiles familie vandaan komt.
De roep van Berry
Het huis van Odiles grootvader, een kunstenaar, was een ontmoetingsplek voor de familie, voor schilders, beeldhouwers en architecten die even wilden ontsnappen aan de drukte van de hoofdstad, ruim driehonderd kilometer daarvandaan. “Dit is een prachtig stuk van Frankrijk,” zegt Odile, “dat een groot deel van mijn jeugdherinneringen vormt.”
Toen Odile in Parijs haar creatieve talent ging ontwikkelen aan de Penninghen Art School, nam ze baantjes aan in restaurants om haar studie te financieren. Ironisch genoeg werd de restaurantbusiness voor Odile en Stéphane hun fulltime bezigheid, en zetten ze hun creatieve talenten lange tijd op een laag pitje.
Maar het platteland bleef roepen. In 2011 kochten ze enkele ruïnes op een hectare grond in Berry. Stéphane nam meer en meer afstand van zijn dagelijkse baan als restauranthouder om het huis te renoveren en er een stek van te maken waar de familie in de zomer haar batterijen kon opladen. In de loop der jaren ontdekten Odile en Stéphane er een hechte gemeenschap van kunstenaars en producenten van natuurlijke voeding en biologische producten met waarden die overeenkwamen met die van hen; kleinschalig en lokaal geproduceerd, nauw verbonden met het land en de gemeenschap.
Kachel als symbool
De kennis die Stéphane vergaarde tijdens de tien jaar durende renovatie van het huis, waarbij hij gebruikmaakte van natuurlijke materialen en traditionele technieken, wakkerde ook opnieuw hun verlangen aan naar een creatiever leven. Een cursus keramiek bij de plaatselijke kunstenares Brigitte Penicaud zorgde voor een ommekeer. Ze gingen zich toeleggen op een collectie handgemaakte tafellampen. Een distributeur vonden ze bij Maison de Vacances in Parijs. Alle puzzelstukken vielen op hun plaats toen de kinderen het huis verlieten om te gaan studeren en de pandemie toesloeg. “Het was het juiste moment om de omslag te maken die er al een tijdje aan zat te komen”, besluit Odile. “We hebben het restaurant verkocht en we zijn naar hier verhuisd. Fulltime.”
Omdat er geen verwarming was, konden ze het huis tot dan alleen in de zomer gebruiken. De installatie van een houtkachel met langzame verbranding om de bijtende kou van de wintermaanden buiten te houden, symboliseerde het permanente van de verhuizing.
Wol en steen
In de schuur naast het huis werd een atelier ingericht. Er werden een pottenbakkersschijf, twee ovens en een weefgetouw geïnstalleerd en het echtpaar ging aan de slag met zijn lampen. Nauwelijks tien kilometer verderop, in La Ferme du Beau, verwerkt de Engelse Katie Bucktrout wol van Hampshire Down-schapen. “We hebben elkaar leren kennen op de plaatselijke biomarkt en sindsdien werken we samen”, vertelt Odile. “Haar wol wordt gewoon gewassen en gecentrifugeerd, zonder enige andere behandeling. Ik weef de wol in de lampenkappen.”
Als er één materiaal is dat recente trends in woninginrichting zou samenvatten, zou het keramiek kunnen zijn. Een trend waarvoor Odile een eenvoudige verklaring heeft: “Ik denk dat het vrij letterlijk een terugkeer naar de aarde is. In het onderbewustzijn is het een ambacht dat gebruikmaakt van makkelijk beschikbare middelen, materialen die we rondom ons kunnen vinden, waartussen we leven en die we niet hoeven te produceren… Dat is waar mensen op dit moment naar op zoek zijn. Ik voel me momenteel erg aangetrokken tot keramiek. Mensen willen in verbinding staan met de dingen die hen omringen, en keramiek speelt in op die behoefte.”
Bij de renovatie van de eenvoudige landelijke gebouwtjes werd heel zorgvuldig omgegaan met plaatselijke tradities en technieken. Het resultaat is een huis dat authentiek gebleven is, maar toch meer dan voldoende stijl en comfort biedt. Oorspronkelijk stonden er twee kleinere huizen, verbonden door een gemeenschappelijke muur. Door een gat in de scheidingsmuur te slaan, is op de gelijkvloerse verdieping een grote gemeenschappelijke ruimte gecreëerd. De zolderruimtes werden eveneens samengevoegd en omgebouwd tot slaapkamers.
Trappen werden in beton gestort, die Stéphane daarna met kalksteen bekleedde, zoals de dikke stenen muren die zich af en toe van achter het pleisterwerk laten zien. De originele tomettes of zeskantige gebakken aardetegels, die traditioneel in deze streek werden gebruikt op de vloeren van de boerderijen, werden bewaard, evenals de originele dakpannen. De stenen muren werden zorgvuldig weggewerkt en aan de binnenkant zorgt een laag traditionele kalkpleister voor isolatie. Het accent ligt op authentieke organische materialen en technieken.
Stads-Detox
Stéphane bouwde ook een pergola, een buitenkamer die uitkijkt over het omliggende platteland. Borders van lavendel en rozemarijn werden aangeplant en samen met krekels, olijfbomen, cipressen en groenblijvende eiken prikkelen ze de zintuigen. De structuur van het schaduwterras wordt op natuurlijke wijze beschermd met behulp van het traditionele Japanse Shou Sugi Ban-proces, of duurzaam verbrand zwarthout.
Het stel is zijn verleden niet vergeten, en is nog steeds enorm enthousiast over lekker eten. Ze verwelkomen dan ook geregeld zomerse bezoekers die behoefte hebben aan wat Odile omschrijft als een ‘grotestadsdetox’. Rond de houtgestookte buitenoven bij de pergola delen ze de eenvoudige geneugten van het leven. Al het lekkers komt van lokale markten en producenten. Het sjirpen van de krekels wordt slechts onderbroken door het knappen van het vuur. “Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan”, mijmert Odile. “Er is hier een soort tijdloze aanwezigheid. Alles is oud. Oude stenen. Oude dorpen. We zouden ons hier in om het even welk tijdperk kunnen bevinden. Misschien is het dat wat het zo vredig maakt.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
