Milaan: over een bank met Mad Men-allure en wishful thinking

Onder het motto ‘Belgium is design’ trekt ons land naar Milaan. Maar klopt die slogan wel?

Er staan ook dit jaar nogal wat Belgen in Milaan. Maar of ons land zich daarom mag vereenzelvigen met design is nog de vraag.

Established & Sons, de voorbije zeven jaar een van de invloedrijkste merken in de designsector, heeft een nieuw management en een nieuwe locatie, het Teatro Versace. De crisis zal daar allicht mee te maken hebben. De mise-en-scène is dit keer minimaal, maar Established heeft wel nog een paar prachtstukken kunnen verzamelen, waaronder ook wat Belgisch werk, de bureaulamp Balance van Nathalie Dewez, bijvoorbeeld, en een aanvulling bij de bijzonder succesvolle Torch collectie van Sylvain Willenz.

Ronan & Erwan Bouroullec tonen bij Established de Folio, een eenvoudig rek dat wordt afgeschermd met een gordijn in een soort tapijtmateriaal. “Ik ben recent gefascineerd door textiel”, aldus Ronan Bouroullec, “en in het bijzonder door het werk van kunstenaars als Sonia Delaunay. Dit ontwerp is daar een resultaat van.”

Van Matali Crasset is er een nieuwe lamp, de Super Conic, en van Konstantin Grcic een bank, de Cape. Die heeft, in de zwarte versie met een rood randje onderaan, inderdaad iets van een tovenaarskap.

Bank met Mad Men-allure

De groep Poltrona Frau showt opnieuw zijn verschillende labels in Zona Tortona. Dat Cappellini, tien jaar geleden nog het absoluut toonaangevendste merk ter wereld, die rol is kwijtgespeeld (aan Established & Sons, met name), blijft ietwat treurig. Cappellini werkt met Jasper Morrison, Pierro Lissoni en Doshi & Levien, maar geen van die ontwerpers heeft dit jaar een echt meesterwerk ingediend. Het overtuigendste meubel is de stalen tubestoel Sekitei van het Japanse Nendo (maar die ontwerper heeft een interessantere stoel in Milaan, op de groepstentoonstelling met Taiwanese designers en fabrikanten in de Triënnale).

Cassina is op dit moment het mooiste merk van Poltrona Frau. Het lanceert dit jaar een lijn met outdoormeubilair, concurrent B&B Italia achterna. Denk aan weerbestendige versies van klassiekers, waaronder de beroemde LC-zitjes van Le Corbusier en de Tokyo-ligstoel van Charlotte Perriand. Ook oud, maar gewoon voor binnen bestemd is de Veliero, een boekenrek van glas en staal uit de jaren dertig van Franco Albini. Aan de heruitgave is verschillende jaren gewerkt, door een team van bruggenbouwers, burgerlijk ingenieurs en de erfgenamen van Albini. Nieuw bij Cassina is een bank van Rodolfo Dordoni met ingebouwde boekenkasten. “Heel erg Mad Men”, zegt de persverantwoordelijke. En daar is wel iets van.

Belgen aan boord

Vlamingen, Walen en Brusselaars spannen dit jaar samen in Milaan, voor het eerst in de officiële (lees: door de overheid gesteunde) designgeschiedenis. Goed nieuws, want Belgisch design spreekt al iets meer tot de verbeelding, dan Vlaams, Waals of Brussels design. De verschillende organisaties schaarden zich achter één slogan: Belgium is design. Wat ze daarmee bedoelen, is niet onmiddellijk duidelijk. Dat België als land een articifiële constructie is, en dus design, zal wel kloppen. Maar het vereenzelvigen van België met design is, in alle objectiviteit, toch wel heel erg de werkelijkheid niet onder ogen willen zien. Een extreem geval van wishful thinking.

De tentoonstelling heeft onderdak gevonden op de eerste verdieping van de binnenplaats van de Pinacoteca in de wijk Brera. In dat palatiale decor staan de Belgische meubels (waaronder veel moois, bijvoorbeeld van Benoît Deneufbourg) ietwat verloren. Het ontbreekt de tentoonstelling wat ons betreft ook aan focus. Eén ontwerper slaagt er in ons hart echt wat sneller te doen kloppen: architect Julien De Smedt, met een Stair (een trap?) van triplex. Er gaat een zekere dreiging van uit, maar het is ook gewoon een mooi, mysterieus ding.

Een groot contrast met het toch niet helemaal overtuigend Belgisch schrijn, zijn de drie bijzonder professioneel ogende tentoonstellingen die de Zwitserse school Ecal in Milaan heeft opgezet. Het project van de studenten van Belgisch ontwerper Elric Petit voor Alessi (zie ons verslag van gisteren) behoort tot het beste wat we tot nog toe in Milaan gezien hebben.

Jesse Brouns