Marianne Hoet: ‘Als tiener kocht ik tekeningen van Panamarenko. Mijn vader vond dat beter dan een spaarboekje’

Marianne Hoet (54) startte haar carrière als private banker, maar stapte in 2008 over naar Christie’s als experte moderne en hedendaagse kunst. Nu leidt ze het Belgische filiaal van veilinghuis Phillips, en is er vicevoorzitter van de Europese afdeling.

Ik verander van job op sleutelmomenten. In 2008 verliet ik de bankwereld net voor de crisis. Ik stapte over naar veilinghuis Christie’s, net toen Damien Hirst zijn legendarische veiling organiseerde bij Sotheby’s. Hij zette de kunstwereld op zijn kop, door zijn galeriehouders te omzeilen en in één keer honderden werken van hemzelf op de markt te gooien. Nu start ik bij Phillips, net op het moment dat Christie’s voor vierhonderd miljoen dollar het duurste werk ooit verkocht, een da Vinci.

Ik ben erg ver van de veilingwereld opgevoed. Bij ons thuis kwamen kunstenaars en curatoren over de vloer. Verzamelaars kende ik nauwelijks, behalve die uit de entourage van het S.M.A.K., het museum voor hedendaagse kunst dat mijn vader Jan Hoet mee oprichtte. Ik was amper één keer bij een veilinghuis binnen geweest toen Christie’s mij belde. Een droom, want al van jongs af wou ik een job in de kunstwereld. Maar met mijn vader was dat niet zo evident.

Phillips is de underdog van de drie grote veilinghuizen. We focussen ons op moderne en hedendaagse kunst en design, niet op traditionele departementen zoals oude meesters of antiek. Onze teams zijn kleiner, de lijnen korter en de manoeuvres gemakkelijker. Waardoor mijn ondernemingszin opnieuw is aangewakkerd. Mensen vragen me vaak waarom ik nu vanuit Antwerpen, en niet vanuit Brussel, werk. Axel Vervoordt en Zeno X Gallery zijn toch ook nooit naar Brussel verhuisd? Als je iets met overtuiging doet, maakt de locatie niet uit.

Door een niet-concurrentiebeding mocht ik pas na een jaar met een nieuwe job starten. Voor het eerst in dertig jaar fulltime werken had ik een lange vakantie. Het leek wel een sabbatjaar. Mijn man, de kinderen en ik profiteerden ervan om veel te reizen. Dat jaar heeft ons ontzettend veel deugd gedaan. Eindelijk had ik weer het gevoel baas te zijn over mijn agenda. En nu brandt het weer om erin te vliegen.

België is een land van verzamelaars. Ze kopen avant-garde en houden ervan om vroeg in de carrière van een hedendaagse artiest te kopen. Er is een reden waarom al die grote internationale veilinghuizen en galeries zo aanwezig zijn bij ons.

Ik begeleid graag projecten voor het goede doel, zowel binnen als buiten de kunstwereld. Dat gaat van veilingen voor kunstencentrum Wiels, tot Special Olympics, Te gek!? of de buurtschool van de kinderen van mijn vriendin. Charity is mijn manier om mijn engagement voor de wereld te tonen. Alleen is het concept van zulke veilingen minder goed bekend in de Angelsaksische wereld. Een charity-veiling is geen platform om koopjes te doen.

België is een land van verzamelaars. Ze kopen avant-garde en houden ervan om vroeg in de carrière van een hedendaagse artiest te kopen. Er is een reden waarom al die grote internationale veilinghuizen en galeries zo aanwezig zijn bij ons. Kunst kopen is de laatste vijftien jaar een soort lifestyle geworden. Maar veel van die aanvankelijke lifestyleverzamelaars zonder focus evolueren naar een zekere sérieux. Hun collecties krijgen een upgrade en worden scherper.

Een kunstcollectie aanleggen is een kunst op zich. Voor sommige verzamelaars is een kunstwerk gewoon een beleggingsproduct. Die groep is een minderheid, zeker in België, maar zij gooien een werk soms snel na aankoop op de veiling. Ook dat soort verzamelaar moeten wij begeleiden en adviseren. Soms adviseer ik tegendraads. Ik kon ooit een verzamelaar beletten om zijn prachtige Calder-mobiel te verkopen. “Oké, hij brengt jou zeker veel geld op. Maar hij hangt hier zo mooi in jullie huis,” zei ik, “en je kunt er nog een heel leven naar kijken.”

Ik verzamel al mijn hele leven kunst op kleine schaal. Mijn eerste aankoop, op mijn zeventiende, waren twee tekeningen van Panamarenko. Mijn vader had me dat aangeraden, in plaats van een spaarboekje. Ik heb ook wat werken van hem gekregen waar ik elke dag van geniet. Bij ons thuis was het altijd ‘kunst om de kunst’. Niet om het geld. Mijn vader las ons voor uit kunstboeken in plaats van uit kinderboeken. Van hem moest ik alle belangrijkste kunstenaars kunnen herkennen. Hij leerde me naar kunst te kijken en was overtuigd dat iedereen alles kon leren.