In de zetel met Donna Wilson
Je producten zijn heel fantasierijk. Heb je altijd veel fantasie gehad? Donna Wilson: Ik denk het wel. Die grote portie fantasie is iets wat ik van mijn grootmoeder meegekregen heb. Als klein meisje leerde zij me hoe ik moest tekenen en hoe ik met andere ogen naar de dingen kon kijken. Als kind was ik dan ook voortdurend bezig met pen en papier. Meer had ik niet nodig. Die kinderlijke fantasie probeer ik te verwerken in mijn producten, en vooral in mijn knuffelwezentjes. Zij zijn gebaseerd op die typische, naïeve kindertekeningen, waarbij het niet uitmaakt of een kat vijf poten of twee hoofden heeft.
Hoe is het allemaal begonnen? Donna: In mijn eerste masterjaar aan de Royal College of Art in Londen, waar ik me specialiseerde in ‘Mixed Media Textiles’, ben ik begonnen met de verkoop van zelfgemaakte poppen aan het leuk winkeltje Couverture in Kings Road in Londen, Chelsea. Door de verkoop van ongeveer 20 poppen per maand kon ik net de huur betalen tijdens mijn studententijd. Aan de Royal College hebben ze mij aangemoedigd om mijn werk verder te ontwikkelen. Dus begon ik vreemdere poppen te maken, mijn zogenaamde ‘creatures’, die net iets uitdagender waren en heel wat minder conventioneel. Tijdens mijn afstudeershow vielen deze bijzonder in de smaak bij het publiek. Toen besefte ik dat ik zo mijn geld kon verdienen, want daar maak je je tijdens je studententijd eigenlijk geen zorgen over.
Wie heeft je leren breien? Donna: Mijn oma heeft geprobeerd het me te leren, maar toen had ik het geduld niet. En daar blink ik nog steeds niet in uit, ik brei liever met de machine. Tijdens mijn studie heb ik dan de basis geleerd. De rest heb ik zelf moeten uitzoeken.
Sommige van je knuffels kijken een beetje boos, zo lijkt het. Donna: Al mijn wezens hebben hun eigen persoonlijkheid. Sommige zijn inderdaad een beetje knorrig (lacht). Dat heeft te maken met het feit dat ik geen te conventionele poppen wil maken. Ik wil mensen doen nadenken. Door de vele kleuren en patronen is het in het algemeen wel een vrolijke collectie.
Ze hebben ook allemaal een naam en een aantal eigenschappen. Verzin jij die zelf? Donna: Mijn team of ikzelf – we zijn met z’n vieren – verzinnen de namen. Veel moeite moeten we daar niet voor doen. Door alleen maar naar ze te kijken, kennen we hun karaktertrekjes. Sinds de recente lancering van mijn blog, mogen de bloglezers ook suggesties doen.
Je bent begonnen met poppen, maar je huidige collectie omvat ook dekens, kussens, servies, meubels en zelfs boeken. Had je nieuwe uitdagingen nodig? Donna: Ja, zeker. Ik had nood aan meer variatie in de collectie. Je geraakt het beu om steeds hetzelfde te doen. De idee was trouwens altijd al om mijn poppen als startpunt te gebruiken. Met die eerste contacten als basis, ben ik dan vrij snel begonnen met het maken van andere producten, zoals mijn kussens, die aansloten bij het type winkels in mijn netwerk. Zeer vlug daarna kwam ik ook in contact met SCP, een kleinhandelaar in Londen, die mijn werk vanaf het begin gevolgd had. Op hun vraag ben ik begonnen met het ontwerpen van meubels, zoals sofa’s en stoelen. Dat was iets wat ik altijd al had willen doen.
Waar vind je je inspiratie? Donna: Ik vind in alles inspiratie. Tijdens mijn reizen heb ik bijvoorbeeld altijd veel aandacht voor de kleuren, vreemde combinaties van kleuren en de patronen rondom mij. Recent heb ik een collectie ontworpen met maritieme thema’s: boten, golven… De inspiratie daarvoor vond ik tijdens mijn reis naar een klein eiland vlakbij de kust van Newfoundland in Canada, waar we veel met de boot reisden.
Je bedrijf wordt steeds groter. Kom je zelf nog toe aan het handwerk? Donna: Alles wordt nog steeds handgemaakt in mijn studio. Ik wil absoluut niet dat mijn producten op grote schaal geproduceerd worden in een fabriek. Ik maak de eerste exemplaren trouwens altijd graag zelf. De hele tijd alleen maar achter de computer zitten, zou me gek maken, denk ik. Ook tijdens het ontwerpproces brei ik veel om het ontwerp uit te proberen.
Ben je niet bezorgd dat je merk uitgeput zal raken? Donna: Gelukkig lever ik aan kleine zelfstandigen. En dat wil ik nog lang zo houden.
In 2010 won je de British Designer of the Year Award van het magazine Elle Decorations. Had je dat verwacht toen je je eerste pop breide? Donna: Neen, absoluut niet. Als student kocht ik het magazine Elle Decorations regelmatig zelf. Zij prezen mijn werk als eerste aan toen ik in Londen begon. Dat ik net hun award won, was ontzettend fijn. Het heeft me ook heel wat meer zelfvertrouwen gegeven.
Heeft het winnen van die prijs veel veranderd voor jou? Donna: Ja, dat heeft zeker heel wat deuren geopend, mede dankzij de massale persaandacht. Ik word nu zelf al gevraagd om awards uit te reiken (lacht).
Hebben je Schotse roots geholpen om een succesvol bedrijf uit de grond te stampen? Donna: Ik denk het wel, ja. Mijn vader is een Schotse landbouwer. Hij heeft me altijd heel wat tips gegeven over hoe ik een bedrijf moest runnen. Zelfs al gaat het om een totaal andere sector, gezond verstand kan je overal gebruiken. Hard werken is trouwens altijd al belangrijk geweest in onze familie, en dat geldt voor de Schotten in het algemeen.
Heb je een favoriet onder je producten? Donna: Ik heb er enkele. Mijn favoriete wezen is Cyril Squirrel Fox. Hij is ondertussen uitgegroeid tot een echt icoon en na 5 jaar is hij nog steeds heel populair. Hij is zelfs al op de televisie geweest (lacht). Hij was een van mijn eerste wezens. Daarnaast vind ik de Woolywood Blanket ook heel leuk. Je zou je er helemaal in willen wikkelen. En natuurlijk ook het uilen- en het vossenkussen.
Waar droom je van? Donna: Ik zou graag een zeer mooie studio vlakbij de zee hebben. In mijn hoofd ziet het er allemaal heel romantisch uit (lacht). En gewoon blijven voortdoen zoals ik nu bezig ben, met een toffe, bekwame ploeg rond mij.
Tine Vandeweyer
Meer weten over Donna Wilson en haar producten? Surf snel naar de DonnaWilson-website. Ga zeker ook eens een kijkje nemen op haar inspirerende blog. Tijdens Design September 2011 zal Donna Wilson in La Fabrika, gelegen in de hippe de Antoine Dansaertstraat, een installatie creëren rond haar eigen werk en dat van de Britse fabrikanten Ercol en SCP.
Donna Wilson in haar atelier.
‘Wolfie’ is een beetje schuchter en verlegen. Hij houdt ervan om lepels te verzamelen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier