Mijn groottante Lydie van Hecke was een van de eerste vrouwelijke studentes in het interbellum aan de Gentse Universiteit. Zij leerde er Boris Yermolinsky kennen, zoon van de hofmaarschalk van Tsaar Nikolas. Oom Boris wist dankzij een gouvernante te ontsnappen aan de moordpartij die nagenoeg de ganse familie trof. Het was een norse, zeer aristocratische man die wel een mooie bas had en zong in een koor dat enkel Russische liederen bracht. Grappig: zoals mijn moeder Arlette bleef tante Lydie “een vrie Gentsche” die haar man steevast met “Boob” aansprak. Voor mij dus: nonkel Boob…. Hij werkte heel zijn leven als ingenieur in Brussel en liet mij deze bijzondere kaart na: een mooi geheel, gekleefd op blauw-grijs linnen en zo onderverdeeld dat het kon geplooid worden. Ik heb het laten inkaderen: H 76cm en Breedte 95cm. Deze kaart van de Belgische Waterwegen “et Pays Limitrophes” is uitgegeven op last van ene J.B. Vifquain op 24 maart 1842 – n° 231. Een waardevol item?
Antieke kaarten.
Ooit waren kaarten ware statussymbolen! Dat is trouwens niet zo lang geleden en was vroeger ook al zo. Denk maar aan de interieurs die je ziet op de schilderij van Johannes Vermeer, waar dikwijls kaarten aan de wand hangen. Deze traditie bleef doorleven tot voor kort. Tot voor enkele decennia was het bonton om de wanden te verfraaien met kaarten, liefst antieke kaarten. Maar deze ‘gewoonte’ is aan het wegdeemsteren en de waarde van veel oude kaarten slinkt. Tegenwoordig koop je mooie kaarten voor een prikje, zeker exemplaren uit de 19de en 20ste eeuw. Soms voor een paar tientallen euro. Laten we deze kaart schatten op een 30 euro.
