Dark room: het Milanese palazzo van modeontwerper Neil Barrett

Modeontwerper Neil Barrett verliet vaderland Groot-Brittannië om dichter bij zijn werk in Milaan te wonen. ‘Als Brit blijf ik me thuis voelen in Londen. Elders blijf ik een buitenlander.’

Hij is geboren en getogen in Devon, maar heeft mode in zijn genen zitten. ‘Mijn overgrootouders leidden een kleermakersatelier dat uniformen maakte voor legerofficiers’, vertelt Neil Barrett. Al was het bij Gucci dat zijn carrière in de vroege jaren negentig begon. Twee dagen nadat hij afstudeerde aan het Royal College of Art – na een eerste opleiding aan Central Saint Martins School of Art – werd hij aangenomen als ontwerper van de mannencollecties. Vijf jaar later verhuisde de Brit voor een aantal seizoenen naar Prada – waar hij eveneens de mannenlijn lanceerde – om vervolgens zijn eigen label te beginnen.

Zijn minimalistische esthetiek en innovatieve gebruik van stoffen vallen sindsdien duidelijk in de smaak. Ook bij celebs, want sterren als Brad Pitt en Orlando Bloom tot Justin Timberlake en Ewan McGregor dragen zijn ontwerpen.

Breakfast at Marchesi’s

We ontmoeten hem in Milaan, in het hart van de wijk Sant’Ambrogio, pal naast de resten van een oude Romeinse arena. Het appartement waar hij met zijn man en zakenpartner Carlo Barone Lumaga woont, maakt deel uit van een negentiende-eeuws palazzo. Barone Lumaga is een enorme fan van de buurt. Hij wandelt er graag ’s morgens vroeg door de nauwe straatjes en is intussen vaste klant bij de naburige patisserie Marchesi, die al sinds 1824 bestaat. ‘Ze hebben de beste panettone van Italië’, zegt Barrett enthousiast. ‘Daar moet je gewoon elke dag een stuk van eten.’

Barrett viel voor het appartement om de typisch Italiaans stijl en het enorme terras. ‘Als je in het buitenland gaat wonen, moet je ook voor 100% voelen dat je in dat land bent’, meent hij. Het interieur had oorspronkelijk een bleke eiken vloer, een open haard met kleurige tegels, ‘ongewoon’ behangpapier en een badkamer ‘in omastijl’, herinnert hij zich. ‘Er was de laatste veertig of vijftig jaar gewoon niets aan gedaan. De vorige bewoners hadden alles gelaten zoals het was.’

Bepaalde architecturale details werden behouden, zoals de geometrische deurlijsten en kroonlijsten, maar ze veranderden de indeling radicaal. De keuken werd verkleind, een slaapkamer werd omgebouwd tot eetkamer en van een andere maakten ze een enorme dressing. ‘Het is de grootste kamer van het huis geworden’, bekent Barrett. ‘Als ontwerper heb ik nu eenmaal heel veel kleren.’ Al doet die dressing tegenwoordig ook dienst als fitnessruimte. ‘Waar ter wereld ik ook ben, ik train elke morgen van 7 tot 7u30’, vertelt hij.

Chagrijnleer en palinghuid

Oorspronkelijk wilde het koppel het interieur heel licht maken, maar ze veranderden snel van gedachte toen ze beseften hoe weinig tijd ze overdag in het appartement zouden doorbrengen. ‘Dus dachten we: laten we er meer een avondverblijf van maken. Een plek waar we etentjes geven en mensen ontvangen’, herinnert de modeontwerper zich. Het leidde uiteindelijk tot een plek die bijna uitsluitend uit witte en donkerbruine tinten bestaat.

De tweekleurige inrichting getuigt dan ook in één oogopslag van Barretts zeer precieze benadering van kleur. ‘Het is niet anders met mijn modecollecties’, zegt hij. ‘Ik heb graag dat al mijn kleren altijd perfect bij elkaar passen.’ In die mate dat hij weleens stukken uit verschillende seizoenscollecties in precies dezelfde tint durft te verven.

Er mag dan weinig kleurvariatie in het appartement te vinden zijn, het wordt meer dan voldoende gecompenseerd door de rijke stoffen die er gebruikt werden. Er zijn geitenharen beddenspreien, kussens van astrakan en tal van stukken die ontworpen zijn door het Franse designerkoppel Ria en Yiouri Augousti, oude vrienden van Barrett. Ze bekleden vazen met chagrijnleer en krukken met palinghuid. ‘Ik ben gefascineerd door dieren, insecten en vogels’, geeft hij toe wanneer we hem ook wijzen op de opgezette valk, de jachttrofeeën en een schildpaddenschild. ‘Mooiere 3D-creaties ken ik niet. Ze inspireren me voortdurend.’

Barrett geeft toe dat hij nu en dan overweegt om terug te keren naar zijn geboorteland. Maar tot nu toe hebben zijn liefde voor het Italiaanse weer en het feit dat het gewoon praktisch is om in Milaan te werken, dicht bij zijn hoofdkantoor, de bovenhand. ‘Hier zitten de beste fabrikanten en ambachtslieden’, verklaart hij. ‘De stoffenfabrikanten komen dagelijks nieuwigheden voorstellen.’ Maar als de werkdag voorbij is en ze hun appartement binnenstappen, houden Barone Lumaga en hij zich streng aan één regel. ‘We mogen over het werk praten tot aan de voordeur, maar zodra we hier binnenstappen, veranderen we van onderwerp.’