Caroline Fiers (Biennale Interieur Kortrijk): ‘Zelf ondernemen heeft me sterker gemaakt’

Voormalige advocate en bedrijfsjuriste Caroline Fiers (45) woont in Brussel en werkt sinds vorig jaar als commercieel directeur bij de Biennale Interieur in Kortrijk. Daarvoor focuste ze zich met de agentuur Copenhagency en conceptstore Nordikk op mode en design uit Scandinavië.

Voormalige advocate en bedrijfsjuriste Caroline Fiers (45) woont in Brussel en werkt sinds vorig jaar als commercieel directeur bij de Biennale Interieur in Kortrijk. Daarvoor focuste ze zich met de agentuur Copenhagency en conceptstore Nordikk op mode en design uit Scandinavië.

Zelf ondernemen heeft me sterker gemaakt. Daarvoor werkte ik in grote kantoren, met collega’s aan wie ik al eens raad kon vragen en een secretaresse op wie ik een beroep kon doen. Bij Copenhagency en Nordikk viel dat weg. Ik was nieuw in het vak, moest mijn eerste businessplan schrijven en heb al doende mijn weg gezocht. Een heel avontuur, maar ik heb ook beginnersfouten gemaakt, gehuild en soms tijd gestoken in zaken die tot mislukken gedoemd waren. Dat komt me nu van pas. Je mannetje staan, niet opgeven, zorgen dat je op je poten terechtkomt: dat vergt wat levenservaring.

Het zijn vaak anderen die ons doen groeien. Dan denk ik aan de gesprekken met vrienden, maar ook aan de klanten die ik vroeger had in de Nordikk-boetiek. De verhalen die ze me vertelden en de manier waarop ze in het leven stonden, waren vaak als een spiegel en hielpen me om mezelf in vraag te stellen.

Je bereikt meer door te luisteren dan door te praten. Ik hoorde thuis vaak dat er een reden was waarom we slechts één mond, maar twee oren hebben, en dat heb ik onthouden. Ik geloof sterk dat we meer kunnen realiseren als we samenwerken en breng daartoe graag mensen samen, maar alles begint met luisteren naar anderen. Het is de enige manier om een dialoog op te starten.

Je raakt niet vooruit als je altijd naar het verleden teruggrijpt. Dat zie ik ook bij de Biennale Interieur. Ik heb de laatste maanden met mensen uit alle geledingen van de sector gepraat, en dan ontmoet je heel af en toe toch iemand die niets liever doet dan de gouden tijden van het Belgische design oprakelen. Dat is menselijk, maar het is niet op die manier dat we onze positie zullen handhaven. Dan stop ik mijn energie liever in het aanpakken van de pijnpunten en concrete initiatieven. Mijn man zegt soms dat ik hard ben, maar het zat ook in mijn opvoeding om niet te klagen en te zagen en constructief aan de toekomst te werken.

Andere culturen leren je ook iets over jezelf. Via mijn Deense echtgenoot leerde ik de Deense levenswijze kennen en dat was een verrijking. Zo hechten ze enorm veel belang aan qualitytime met familie en vrienden. Vroeger overkwam het me weleens dat ik op vrijdag om halfzes ’s avonds nog iets wilde regelen met een Deense fabrikant, maar dat kon ik vergeten: ik kreeg er niemand meer aan de lijn. Wanneer ik met mijn Deense familie koffie of thee drink, bewonder ik ook hoe ze dat ritueel aankleden en er helemaal in opgaan, terwijl mijn gedachten dan toch algauw afdwalen naar de mails die ik nog wil versturen. Een confrontatie die niet altijd prettig is, maar wel leerrijk.

Voor designers is het moeilijker geworden om creatief te zijn. Bij Copenhagency en Nordikk vertelden modeontwerpers me weleens dat ze zich uitgeblust voelden omdat de collecties elkaar in een hels tempo opvolgen en ze gewoon geen tijd hadden om boeken te lezen, tentoonstellingen te bezoeken of te reizen en inspiratie op te doen. Alleen vrees ik dat de designwereld in hetzelfde bedje ziek is. Ook daar moeten designers steeds korter op de bal spelen en voortdurend presteren, wat op termijn aan de geloofwaardigheid van de hele sector knaagt.

Er is meer dan één manier om goedheid in de wereld te brengen. Ik kijk met grote ogen naar mensen die zich naast hun gezinsleven en werk inzetten voor sociale projecten, maar er zijn ook andere, kleinschaligere manieren om een verschil te maken. Als iedereen in zijn eigen kleine wereldje al wat meer vriendelijkheid en respect voor anderen opbrengt en er probeert te zijn voor anderen, komen we al een heel eind.

De corona-epidemie biedt ons een kans om de boel te resetten. Veel mensen vragen zich nu af waar ze voordien mee bezig waren, en dat kunnen we in sectoren als de mode en design ook doen. Ik ben niet blind voor de economische en sociale gevolgen en vind vanuit mijn ondernemersgeest ook dat we zo snel mogelijk moeten heropstarten, maar niets zegt dat dit verloren maanden moeten zijn. Laat ons van deze crisis een moment van reflectie maken en de moed opbrengen om uit te zoeken wat we in de toekomst anders willen doen.