Binnenkijken: neoklassiek burgerhuis wordt sobere, moderne gezinswoonst

Een neoklassieke burgerhuis in Gent werd op een sobere, functionele, tijdloze manier aangepast aan de 21ste eeuw, en de ziel werd behouden. Het is een mooi, warm nest geworden voor een gezin met kinderen en een speelse hond.

Het neoklassieke burgerhuis met geklasseerde gevel dateert van 1898. Het ligt aan een eveneens geklasseerde bomenlaan in Gent, tussen het Citadelpark en de botanische tuin van de Gentse universiteit. Ook al zijn we in de stad, buiten is alles groen. De ochtendzon valt binnen door de grote ramen op het gelijkvloers en via de erker die rust op twee kleine gebeeldhouwde steunen. Voor de bewoonster, Tamara De Mey, was uitzicht op de bomen en de tuin een belangrijk criterium. De persattaché en haar partner Julien Malingreau wonen er met hun twee kinderen. Julien is industrieel ingenieur en oprichter van trendy restaurants en bars waaronder Mòris, Ray en Millie Vanillie in Gent. “Toen we het huis bezochten was het nog bewoond door een koppel. Hij was professor schilderkunst aan Sint-Lukas in de jaren zestig. Het huis was toen heel anders dan nu, met veel minder licht en overal valse plafonds. Maar ik hield van het feit dat het een doorkijkhuis was. Van de twee kanten zie je bomen en een beetje natuur. Het riep herinneringen op aan het huis van mijn jeugd te midden van het bos”, vertelt Tamara.

Verf afkrabben

Beiden zijn prille veertigers en vullen elkaar perfect aan. Dat was handig bij de transformatie van dit grote neoklassieke – maar doorheen de jaren wat vervallen geraakte – huis. Het werd een minimalistisch maar gezellig nest. Al vergde het meerdere jaren om het huis naar hun zin te renoveren.

Met respect voor de intrinsieke charme van het huis werden overbodige muren gesloopt en waardevolle epoque-elementen gerestaureerd. De radiatoren, de sierlijsten in het plafond, de granitovloer in de keuken, maar ook het Hongaarse puntparket in de salon, de reling en de trap die naar de tuin leiden komen vandaag weer volop tot hun recht.

“We hebben in fases gewerkt. Het gelijkvloers en de slaapkamerverdieping hebben we eerst aangepakt, daarna de kelder en de zolderverdieping. En de gevel als laatste. Aangezien die geklasseerd is, hebben we hem vernieuwd volgens de regels van de kunst. We hebben alle ramen vervangen. Er kwamen schuiframen, sierlijsten en geribde balustrades op de eerste verdieping. Ook de originele kleur moesten we respecteren. Daarvoor is een specialist van de Dienst Erfgoed met een mesje wat verf komen afkrabben om onder de verflagen de originele tint te vinden. Niet simpel, maar de moeite waard.”

Dansen op tafel

De open keuken is het kloppende hart van de grote leefruimte en trekt aan als een magneet. “We blijven hier soms uren hangen. Zéker Julien, die graag kookt. Met onze vrienden eindigt het hier meestal met dansen op het werkvlak…” We kunnen ons het tafereel perfect voorstellen, al heeft Tamara voor de fotoshoot alle sporen doen verdwijnen. Het Playmobil-dorp van haar zoontje heeft ook plaats geruimd, voor een schotel van Glenn Sestig. Het getuigt van haar liefde voor sobere en tijdloze objecten.

Tamara apprecieert de ontwerpen van Charlotte Perriand, Jean Prouvé, Le Corbusier of Mies van der Rohe. “Ik hou ontzettend veel van hun functionaliteit, soberheid, tijdloosheid.” En dat uit zich in elk detail: de stoelen van Marcel Breuer, een grote tafel van Maarten Van Severen en, op het terras, de stoelen van Joe Colombo. De zetel van Poul Kjaerholm bij het grote erkerraam is het favoriete plekje van hond Edgar, die er al spelend krassen heeft in gemaakt. “Dat vind ik niet zo erg”, geeft Tamara toe. “Een huis moet leven, het is geen museum. Toegegeven, ik ben niet erg pragmatisch in mijn keuzes. Maar ik vind het niet abnormaal dat dingen beschadigd raken. Zeker met kinderen in huis.”

Via de wit geschilderde trap, voorbij de met marmer beklede badkamer, kom je op de de eerste verdieping. Daar bevinden zich de ruimte van de ouders en het kantoor dat ook dienstdoet als televisiekamer. Hogerop, op de tweede verdieping, mochten de kinderen de decoratie van hun kamer zelf kiezen, met goedkeuring van mama. Opvallend veel houten speeltjes kregen er een plaatsje. “Ik hou van die speelgoedjes, zeker als ze oud zijn”, vertelt Tamara, die ook graag rondneust op rommelmarkten en zo twee Pastoe-kasten op de kop tikte. Als ze niet vindt waar ze van droomt, laat ze de meubels maken zoals zij ze in haar hoofd heeft. Zoals het op maat gemaakte bed in larikshout dat tegenover de nog originele ingemaakte kasten staat.

“Het soberste design is vaak het sterkst”, vindt Tamara. Een mooi voorbeeld is de houten Zigzag-stoel van Gerrit Rietveld die als bijzettafel dient in het salon op de tussenverdieping. Alles is een kwestie van evenwicht, maar zonder dwangmatig te zijn. Tamara wist dit principe op een elegante, relaxte manier toe te passen in haar rustgevende, happy thuis.