Weet u iets meer over dit mooie bordje?
Faience uit Saint-Amand-les-Eaux.
Het Noordfranse stadje Saint-Amand-les-Eaux ligt net over de grens ten opzichte van Doornik en op 55 kilometer van Lille. In Noord-Frankrijk waren er in de late zeventiende eeuw en vooral in de achttiende eeuw heel wat faiencebedrijven actief, onder meer te Desvres, Lille, Saint-Omer, Aire-sur-la-Lys, Arras, Douai en Valenciennes. Deze faiencebakkerijen produceerden zowel wandtegels, beelden, maar vooral veel tafelgoed, zoals serviezen en schenkgerei. Deze faience was bestemd voor de burgerij. Wie nog wat beter in de slappe was zat dineerde liever met Frans, Doorniks of Chinees porselein. Maar denk nu maar niet dat de faience uit deze centra van mediocre kwaliteit was, wel in tegendeel! Er werd prachtig vaatwerk vervaardigd, onder meer te Saint-Amand-les-Eaux. Dit grensstadje profiteerde van de nabijheid van Doornik dat ook toen internationaal bekend was en waar in de 18de eeuw porselein en faience van zeer hoogstaande kwaliteit werd vervaardigd. In Saint-Amand werd de faienceproductie opgestart in 1675 en in de 18de eeuw waren er verschillende bedrijven actief. Vooral het bedrijf van de Doornikse ondernemer Pierre Joseph Fauquez was van belang.
Fauquez en de bianco sopra bianco.
P J Fauquez ontwikkelde samen met zijn zonen een productiehuis dat zich echt onderscheidde van de concurrenten in Doornik en Lille. Daarvoor werden zelfs schilders aangetrokken uit beroemde centra als Frankenthal, Straatsburg en Niderviller. Fauquez startte in 1718 en was actief tot rond 1804. Het zijn vooral de serviezen versierd met een Italiaans ‘bianco sopra Bianco’ decor die furore maakten. Daarbij wordt een kantachtige witte beschildering aangebracht op een lichtblauwgrijze fond. Dit bijzonder sierlijke bordje is daarvan een puik voorbeeld. Het werd rond 1770 – 1780 geproduceerd. Maar het is beter dan de doorsnee faience uit Saint-Amand. Het is van Doornikse kwaliteit. De kleurrijke bloemen werden er immers met de petit feu techniek op aangebracht. Dat wil zeggen dat het bord nog een extra maal in de oven ging om deze delikate emailkleuren aan een lagere temperatuur op het glazuur te bakken. Een lagere temperatuur om te verhinderden dat de kleuren zouden verbranden. Dat wil zeggen dat dit bord destijds extra duur was en deel uitmaakte van een luxeservies. De faience van Saint-Amand-les-Eaux blijft gezocht. Dit bord is een verzamelobjecten dat we gerust schatten op een 250 à 300 euro. Het is ruime dubbel zo duur als een doorsnee bord en veel zeldzamer!
