Alles kan beter: deze zeven mensen willen badstad Knokke nog aangenamer maken

Enquêtes bevestigen keer op keer de innige band tussen de Knokkenaars en hun thuisbasis, maar alles kan beter. Zeven portretten van mensen die de badstad op hun manier nog aangenamer willen maken.

‘Het Polderveld is een CSA-bedrijf, wat staat voor Community-Supported Agriculture. Het steunt op een wederzijds engagement tussen de boer en de plukker waarbij de kosten en de oogst gedeeld worden. Je koopt op voorhand een bloemenaandeel en daarmee mag je het hele seizoen lang of met een vijf- of tienbeurtenkaart zelf bloemen komen plukken op het veld, afhankelijk van het aanbod doorheen het jaar. Intussen hebben al een dertigtal huishoudens een seizoensaandeel gekocht.

Ik heb er bewust voor gekozen om een grote variatie aan bloemen te telen die hier buiten kunnen groeien en geschikt zijn voor onze zware kleigrond. We hebben onder andere narcissen en tulpen, maar ook zinnia’s, ridderspoor en juffertjes-in-’t-groen. We zijn nog in het opstartjaar, dus ik probeer zo veel mogelijk soorten uit en zaai voortdurend bij om het seizoen zo lang mogelijk te rekken. Dan is het wachten om te zien wat werkt en wat niet. Het is een leerproces, maar dat maakt het net zo boeiend.

Als je zelf je bloemen plukt, weet je waar ze vandaan komen. Ze gaan recht van het veld naar de vaas, terwijl veel bloemen van ver worden ingevlogen om toch het hele jaar door boeketten te hebben. Alle bloemen hier zijn ook biologisch geteeld: zonder pesticiden en synthetische kunstmest. We laten de natuur haar gang gaan en dan loopt het niet altijd zoals je wilt: de maanden april en mei waren zeer koud, waardoor er niets groeide, en nu is het uitzonderlijk nat. De mensen die hier komen plukken, begrijpen dat. Ook zij zijn nauw betrokken bij het veld en de natuur.’

bloemenzee.be

‘Ik ga in mijn werk vooral de straat op en voer gesprekken met jongeren op hun eigen terrein. Knokke-Heist heeft wel een jeugddienst en andere instanties die zich tot jongeren richten, maar er was geen sprake van laagdrempelige hulpverlening. In het begin was ik daar verontwaardigd over, maar ondertussen begrijp ik het wel. Collega’s uit grootsteden vertellen me dat ze de kwetsbaarheid van jongeren letterlijk zien, dat is hier minder het geval. Tieners in Knokke-Heist hebben zelden financiële of huisvestingsproblemen, maar het blijven jongeren die soms niet lekker in hun vel zitten, studieproblemen of een moeilijke gezinssituatie hebben. Hun ouders zijn vaak zelfstandigen met een zaak die weinig ruimte laat voor een gezinsleven, bij sommigen beperkt het contact met hun kinderen zich echt tot het zakgeld. Een ander idee dat leeft is dat er in een badstad als Knokke-Heist altijd wel iets te doen is voor jongeren. Maar er zijn ook nadelen. Zo worden hun hangplekken vaak ingenomen door toeristen, terwijl het activiteitenaanbod zich vooral op jonge kinderen focuste.

Wat ik het liefst doe, is samen met jongeren iets opstarten, zoals het instuiflokaal in het jongerencentrum De Marge. Dat lokaal hebben ze zelf ingericht met tweedehandsspullen. Er komt ook een zomerbar in jeugdclub ’t Verzet, die ze zelf zullen runnen. Zulke projecten creëren verbondenheid en geven jongeren tools die ze ook meenemen in hun latere leven.’

‘Als buurtambassadeur ben je de ogen en oren van de wijk. Het is mijn taak om een praatje te slaan met mensen, te achterhalen hoe het met hen gaat en of ze nood hebben aan specifieke hulp of ondersteuning. Dat kan gaan van juridische bijstand tot hulp om de vuilzakken buiten te zetten, in het geval van ouderen. Knokke-Heist is dit project gestart onder begeleiding van professors Verté en De Witte van de VUB, met als doel buurtgerichte zorg te verlenen.

Zelf woon ik al heel mijn leven in Knokke-Heist, waarvan 41 jaar in de Oosthoekbuurt, waar ik buurtambassadeur ben. Ik ken veel mensen, maar ik zal me nooit opdringen als ik voel dat iemand er niet voor openstaat. Het is ook niet mijn taak om problemen op te lossen. Ik ben het doorgeefluik dat bepaalde vragen doorspeelt aan het Sociaal Huis, waar ze bij de juiste dienst belanden. Zo heb ik onlangs een reumapatiënte doorverwezen die hulp zocht voor de verhuis van haar tante, en een ouder die avond- en nachtopvang zocht voor haar baby.

Als bewoners mij niet rechtstreeks willen aanspreken, kunnen ze ook een hulpkaartje invullen dat bij verschillende handelaars en apothekers in de buurt ligt en dat vervolgens aan het Sociaal Huis wordt bezorgd. Na 45 jaar gewerkt te hebben als maatschappelijk werker, zet ik me nu in als vrijwilliger. Anderen helpen maakt me blij.’

‘Als kind heb ik thuis altijd mee voor mijn vader gezorgd. Hij had multiple sclerose en is jong gestorven, maar dat leerde me hoe belangrijk het is om er te zijn voor anderen. Ook in mijn werk was ik altijd met mensen bezig. Zonder sociale voeling strandcabines en ligstoelen verhuren, dat werkt niet.

Eenzaamheid is geen ouderdomsprobleem, maar als senior word je er wel meer mee geconfronteerd. Je partner en vrienden overlijden of belanden in een rusthuis, terwijl de kinderen en familie soms veraf wonen. In een badstad als Knokke-Heist speelt dat nog meer. In het weekend of het zomerseizoen valt het niet op, maar op een doordeweekse dag zitten er heel veel ouderen ergens alleen op een terras.

Mensen telefonisch opvangen zoals de babbelbuddy’s hier al een tijd doen zag ik niet zitten. Ik hou van direct contact en wandel graag, dus vroeg ik het Sociaal Huis in april of ze geen wandelbuddy konden gebruiken. De reacties op de eerste wandelingen waren zo positief dat we nu met twee vrijwilligers zijn en het initiatief wellicht een blijver wordt.

Drie keer per week trek ik er voor een paar uur op uit met een alleenstaande. De ene keer voor een korte wandeling en een koffie, de andere keer in de natuur of om te winkelen. Zolang zij het maar graag doen, dan geniet ik er zelf dubbel zoveel van. Onderweg luchten mensen hun hart over moeilijke, pijnlijke zaken, maar het gesprek gaat evengoed over koetjes en kalfjes en mijn eigen leven, wat helpt om een vertrouwensband te creëren. De nieuwigheid van de eerste kennismaking en de confrontatie met andere ideeën schrikken me niet af: de wandelingen vergroten mijn wereld net zozeer als die van hen.’

‘Ik was het grootste deel van mijn leven een Bruggeling. Toen ik twintig jaar geleden naar hier verhuisde, was ik allerminst vertrouwd met Knokke-Heist. Als planoloog raakte ik wel snel onder de indruk van de vrij korte geschiedenis ervan en de rol van ondernemers en beleidsmakers als Leon Lippens.

Het woord directeur vind ik een verschrikking. Dat suggereert macht, terwijl ik maar een schakel ben. Ik probeer mensen mee te krijgen in een verhaal – wat komt er op ons af de komende tien, twintig jaar en hoe willen we daarmee omgaan? – maar bij de ontwikkeling van die visie zijn heel veel spelers en partijen betrokken. Stedenbouwkundigen en milieuspecialisten, onze bewoners, adviesraden, de vastgoedsector: de lijst is eindeloos. Tegelijk maakt dat het ook zo boeiend, want er is een constante toevoer van reflecties en knowhow.

Ik weet nu al dat mijn werk nooit af zal zijn. De uitdagingen inzake betaalbaar wonen, vergrijzing, klimaatverandering en andere thema’s zijn groot, terwijl stadsontwikkeling typisch gaat over projecten die pas na jaren voorbereiding gerealiseerd worden. In mijn functie moet je verder kunnen denken dan jezelf of je eigen tijd: je doet een stuk van het werk, en vervolgens nemen anderen het over.’

‘We hebben een klein, maar goed skatepark. Daar brengen we tijdens het weekend en de vakanties gemakkelijk vijf, zes uur per dag door. Als het niet regent, want het park is niet overdekt. Een alternatief hebben we niet. En als we dan toch een droge plek vinden om te skaten, worden we snel weggestuurd. We doen nochtans niets verkeerd, maar er is weinig begrip van de buurtbewoners en van de politie. Tijdens de zomermaanden kunnen we nergens terecht, want dan wordt ons skatepark overspoeld door toeristen. Op sommige dagen komen daar meer dan tachtig skaters samen, terwijl het park geschikt is voor niet meer dan twintig. Er is echt nood aan een extra skatepark.

Enkele maanden geleden hebben we daarom de skateraad opgericht. We komen geregeld samen om te bespreken wat de problemen zijn en hoe we die kunnen oplossen. Zo hopen we ook de samenwerking met de stad te verbeteren. Als wij al nadenken over wat zo’n park nodig heeft, dan kunnen zij daar direct mee aan de slag. We bereiden ook een tentoonstelling voor om de inwoners van Knokke-Heist wegwijs te maken in de skatecultuur. Er bestaan vaak heel foute, stereotiepe ideeën over skaters en die willen we ontkrachten. Skaten is een mooie sport, een olympische discipline zelfs sinds dit jaar, maar het krijgt nog niet de erkenning die het verdient. Dat willen wij veranderen.’

‘Ik surf al sinds mijn zevende en bracht als kind zowat al mijn vrije tijd op het strand van Knokke-Heist door. Zoals de meeste surfers die ik ken, heb ik het altijd belangrijk gevonden om zorg te dragen voor de natuur. We zijn niet perfect – we reizen heel wat af met het vliegtuig voor onze passie – maar het strand opgeruimd achterlaten zit er echt wel ingebakken. De natuur geeft ons zoveel, dan moeten wij ook iets terugdoen.

Op surfstage in Papoea-Nieuw-Guinea, Costa Rica en andere landen heb ik schrijnende toestanden meegemaakt. Soms sta je in een prachtige tropische omgeving, maar ben je toch in het midden van plastic aan het surfen. Sommige landen hebben ook gewoon niet de middelen voor een deftig afvalverwerkings- of recyclagesteem, al mag je ook bij ons de vervuiling van de zeeën en de stranden niet onderschatten, zeker niet na een mooie zomer met veel dagtoeristen.

Veel mensen denken dat het wel meevalt op de Belgische stranden, maar van ver zie je de sigarettenpeuken, flessendopjes en zelfs grotere stukken plastic gewoon niet liggen. Terwijl ik op zo’n strandschoonmaak in een paar uur tijd steevast een vuilzak vol rommel verzamel. Ik kom er altijd veel vrienden tegen – ergens speelt dus ook wel de competitie om niet met de minst gevulde zak te eindigen.’ (lacht)

enecocleanbeachcup.be