Examens of niet, een studierichting kiezen: voor jongeren die afscheid nemen van de humaniora zijn het extra spannende tijden. Acht laatstejaars vertellen ons hoe zij omgaan met de onzekerheid.
‘Ik ben boos, zonder te weten op wie of wat’
Yasirah Van Zele (18) uit Kaprijke volgt humane wetenschappen aan het Sint-Janscollege in Gent. Volgend jaar wil ze graag drama studeren aan het RITCS in Brussel.
‘Ik dacht niet dat ik het ooit ging zeggen, maar ik mis school. Vroeger kon het niet snel genoeg gaan voor mij, nu besef ik dat ik er een leuke tijd had, met toffe vrienden en leerkrachten. Dat daar abrupt een einde aan komt, doet pijn. Ik mis ook eenvoudige dingen zoals de blikken die je in de les uitwisselt met vrienden wanneer je iets niet snapt, of de stiekeme babbeltjes. Zaken die vroeger vanzelfsprekend waren, lijken me nu goud waard. Gelukkig kan ik me wel optrekken aan onze online lessen – dan beeld ik mezelf in dat ik weer op de schoolbanken zit.
Alles van thuis uit doen, vind ik moeilijk. Ik kan amper de motivatie vinden om mijn taken te maken, en ook zelfstudie ligt me niet. Vroeger nam ik de leerstof vooral op tijdens de les, nu kost het me moeite om alles te begrijpen. Daardoor heb ik last van uitstelgedrag en maak ik het mezelf moeilijk naar de examens toe, allemaal zaken waar ik me nu zorgen over maak.
Ik had graag op een mooie manier afscheid genomen van het middelbaar. In zekere zin maakt het me kwaad dat het anders loopt en ik dingen moet missen, al weet ik dat er niets of niemand is waar ik boos op kan zijn. Ik probeer positief te blijven, van de zon te genieten en uit te kijken naar mijn studies in Brussel. Anderzijds weet ik niet of en wanneer het RITCS audities zal organiseren. Ver vooruitdenken probeer ik dus te vermijden, dat geeft alleen maar stress.’
‘Ik ga me liever samen vervelen’
Kevin Vanhonsebrouck (17) uit Ingelmunster volgt Latijn-moderne talen aan de Abdijschool van Zevenkerken. Zijn studiekeuze ligt nog niet vast.
‘Hoe mijn volgend jaar er zal uitzien, is nog een vraagteken. Ik weet dat ik graag aan de KULeuven wil studeren, maar voor de keuze van de richting rekende ik op de studie-informatiedagen. Ook de zoektocht naar een kot verloopt een stuk moeilijker door de quarantaine, net als die naar een studentenjob, waarvoor ik in de eerste plaats op vacatures in de horeca rekende. Wellicht zal ik een beetje creatief moeten zijn en zelf op zoek gaan naar plaatsen waar ze de hulp kunnen gebruiken.
Op dit moment denk ik vooral aan mijn secundair diploma. Zullen we nog examens hebben, worden de lessen doorgetrokken tot juli: dat is allemaal nog niet zeker. Over de langere termijn maak ik me minder zorgen. Het coronavirus stelt de mensheid op de proef, maar het is ook op zulke momenten dat mensen vindingrijk zijn en nieuwe oplossingen bedenken.
Mijn dagelijks leven is niet zo hard veranderd door het coronavirus. De mogelijkheden om je tijd te verdoen op het internet zijn eindeloos, en als tiener zit je anders ook urenlang voor schermen. Na enkele dagen lijk je op een futloze schermzombie, maar de moderne technologie is nu eens zo fijn: zo kan ik thuis tenminste gamen, bellen, chatten en YouTube-video’s bekijken.
Wat ik het meest mis, is sociaal en fysiek contact. Chatten en bellen zijn goeie remedies tegen de eenzaamheid, maar dat is toch niet hetzelfde als op café gaan met vrienden, tijd doorbrengen met mijn lief of een voetbalmatch spelen met mijn ploeg. Met vrienden kun je je ook vervelen, maar dat is honderd keer leuker dan je te vervelen op je eentje.’
‘Het gevoel samen af te studeren is weg’
Gaëlle Feltgen (18) uit Tildonk volgt economie-talen aan het Sint-Pieterscollege in Leuven en wil nadien rechten studeren aan de Vrije Universiteit Brussel. Ze werkt als studente in een rusthuis.
‘De eerste weken van de coronacrisis bleef ik in het rusthuis werken. De verzorgers konden elke helpende hand gebruiken en ik had er dankzij de lockdown ook de tijd voor. Op dat moment waren er nog geen bewoners besmet, dus was ik niet bang. Er waren strikte regels en we werden goed geïnformeerd door het rusthuis over de veiligheid ter plaatse, ik had dus geen enkele reden om niet te gaan. Integendeel, ik kon er mee voor zorgen dat de bejaarden hun routine behielden.
De bewoners waren blij dat ze eens iemand anders zagen dan hun vaste verpleegsters. Terwijl het vaste personeel het nog drukker heeft dan anders en elk uur de temperatuur van iedereen moet meten, had ik soms tijd om me naast hen te zetten en een praatje met hen te maken of iets voor te lezen uit de boekjes. Voor de bewoners was ik een link met de buitenwereld, want nu ze geen bezoek meer krijgen van familie en vrienden, voelen ze zich steeds meer geïsoleerd.
Na de eerste besmettingen in het rusthuis ben ik met spijt in het hart gestopt. Ik wil mijn familie niet in gevaar brengen en kan het me zelf niet veroorloven om ziek te worden. Na de paasvakantie krijgen we via de computer nieuwe leerstof op school en moet ik me stilaan voorbereiden op de examens. Mijn hoofdzorg is dat ik mijn diploma behaal, niet dat het galabal of de proclamatie wegvallen. Het gevoel samen af te studeren is weg, maar daar valt mee te leven. Wel stoort het me hoe scholen ervan uitgaan dat iedereen een computer en een internetverbinding heeft en daarmee overweg kan. Sommige leerlingen moeten hun pc delen met andere familieleden of raken in de problemen omdat ze verouderde software of een tablet gebruiken. Ook bij jongeren is er op dat vlak nog werk aan de winkel.’
‘Dit is een wake-up call’
Liesje Decorte (19) woont in Gent en studeert drama aan de Kunstacademie in Brugge. Nadien wil ze graag naar Antwerpen of Brussel trekken.
‘Ik heb het al een tijdje gehad met school. Het zesde is qua leerstof misschien niet het moeilijkste jaar, maar ik vind het moeilijk om gefocust te blijven nu de eindmeet in zicht is. Nu we thuis zitten, is de concentratie helemaal weg. Toch probeer ik om niet te zeuren, want ik weet dat andere mensen het nu veel zwaarder hebben. Ik woon ver van mijn schoolvrienden, maar we hebben vlak voor de quarantaine nog onze honderd dagen kunnen vieren, en ondertussen zit ik kerngezond thuis.
De quarantaine is voor mij een wake-up call. Mijn wereld is nu beperkt tot mijn huis, mijn familie en mijn buurt, maar ik besef ook dat je niet naar alle uithoeken van de wereld moet reizen om het leuk te hebben. Uiteindelijk zijn het toch die vele verplaatsingen die ervoor gezorgd hebben dat het virus zich zo snel kon verspreiden. Ik besef meer dan ooit dat we niet alleen op de wereld zijn, en dat we moeten stilstaan bij de impact van onze levensstijl.’
‘Luister naar jongeren’
Lowie Meyfroidt (17) uit Kessel-Lo zit in zijn laatste jaar economie-moderne talen aan het Sint-Pieterscollege in Leuven.
‘Na de humaniora wil ik economische of politieke wetenschappen gaan volgen aan de KULeuven, maar daar ben ik nog niet uit. Een opendeurdag had me kunnen helpen om de knoop door te hakken, nu zal ik meer mijn buikgevoel moeten volgen. Echte zorgen maak ik me niet. In vergelijking met anderen sta ik al vrij ver in mijn keuze, en ook zonder coronacrisis was de overstap van de humaniora naar de universiteit een grote verandering geweest.
Mijn vader (Geert Meyfroidt, voorzitter van de Belgische Vereniging Intensieve Geneeskunde, red.) is staflid op de intensieve zorg in het UZ Leuven. Daardoor besefte ik al vroeg dat het coronavirus iets serieus was en dat de overheid de lessen misschien zou opschorten. Toch ging ook voor mij alles razendsnel en vroeg ik me net als iedereen af hoe scholen en leerkrachten zich zouden aanpassen. Bang voor mijn vader ben ik nog niet geweest. We zien elkaar minder deze dagen, maar ik ben er trots op dat hij mensenlevens redt en weet dat hij getraind is op crisissituaties.
De paasvakantie kwam net op tijd, want de lockdown vergde van iedereen een grote aanpassing: van de leerkrachten, maar ook van ons. Ik had mijn handen vol met het plannen en coördineren van alle taken. Gelukkig zijn sommige leerkrachten nu minder streng met deadlines, zodat we het werk zelf kunnen spreiden. Thuis lessen volgen lijkt makkelijk, maar het is een heel gedoe. Tegelijk besef ik dat ik geluk heb om op te groeien in een omgeving waarin dat allemaal mogelijk is, en dat anderen het veel moeilijker hebben, mensen die het met veel minder moeten stellen en een pak meer zorgen hebben dan wij.
Hopelijk kunnen jongeren in de toekomst mee op het maatschappelijk debat wegen. Uit deze crisis geraken zal immers een werk van lange adem worden: de economische gevolgen zullen nog jaren meegaan, net als de aanpassingen die nodig zijn om nieuwe epidemieën te vermijden. De kans dat de nasleep mijn generatie hard zal treffen is groot, dan moeten beleidsmakers ons ook betrekken bij het oplossen van de problemen.’
‘Ik ben op mezelf aangewezen’
Céline Feys (18) uit Passendaele volgt Grieks-wiskunde in Barnum in Roeselare. Haar plannen voor volgend jaar zijn nog onduidelijk.
‘Niet weten wat ik wil studeren, maakt me onzeker, en dat is met het coronavirus alleen maar toegenomen. Met infodagen en open lessen had ik mezelf opties kunnen geven, maar dat komt er nu niet van. Door de afstand is het ook niet zo makkelijk om mijn bedenkingen en twijfels te bespreken met vrienden of hen om raad te vragen. Ik voel me dus nog meer dan vroeger op mezelf aangewezen. Ik probeer me te behelpen met brochures en online opendeurdagen, maar dat is niet ideaal. Voorlopig schrap ik vooral de richtingen die ik níet wil volgen, en dan hoop ik er te komen.
Dingen waar ik naar uitkeek, zijn de voorbije weken allemaal in het water gevallen. Zo wachtte ik op mijn eindexamen dwarsfluit op de muziekschool, iets dat je maar een keer kunt meemaken en waar je achteraf trots op kunt zijn. Ook de eindactiviteiten van de sportclub zijn geschrapt, en het is afwachten wat we met die drie maanden vakantie zullen kunnen doen. Reizen zit er wellicht niet in, de festivals al evenmin. Er wordt altijd gezegd dat het laatste jaar humaniora het leukste is, maar ik denk dat wij het ons toch niet zo zullen herinneren.’
‘Het is moeilijk om me te motiveren’
Elliott Rombaut (17) woont in Leuven en studeert office management en communicatie aan het Heilig Hartinstituut in Heverlee.
‘Ik hoop heel erg dat na de paasvakantie de scholen terug openen, al lijkt de kans me klein dat we ons oude leven snel weer op kunnen pakken. Met de quarantaine heb ik het moeilijk: ik voel me opgesloten thuis en loop er de muren op. Van mijn ouders mocht ik in het begin één vriend kiezen met wie ik nog mag afspreken. Dan zitten we in zijn tuinhuis of gaan we wandelen. Toch mis ik het contact met mijn vrienden. Daar haal ik veel energie uit, ook al doen we eenvoudige dingen als gewoon wat chillen of uitgaan.
Zonder de structuur van een schooldag lukt het me niet om me te motiveren. Ik zit in het zesde jaar TSO en kan enkel afstuderen wanneer ik slaag voor mijn GIP (eindproef in het TSO, waarin alle vakken aan bod komen, red.). Om de zoveel tijd moeten we een taak afronden, maar ik heb recent een paar deadlines gemist, net doordat de routine en de controle ontbreken. Ik ben er dus niet gerust in, misschien moet ik wel blijven zitten.
Ik weet nog niet wat ik volgend jaar wil gaan studeren. Ik heb wel een paar vage ideeën, maar ik heb de opendeurdagen nodig om meer te weten te komen. Binnenkort gaan er enkele online door, maar dat is niet hetzelfde. Over de sfeer op een school zal ik alvast niets te weten komen.’
‘Ik ben eens zo gemotiveerd om verpleegkunde te studeren’
Lara Sebti (17) volgt sociaal-technische wetenschappen in Sint-Vincentius in Gent en wil verpleegster worden.
‘Ik ben er al sinds het eerste middelbaar van overtuigd dat ik mensen wil helpen en verpleegkunde wil studeren. Mensen vragen me nu voortdurend of de corona-epidemie me niet tegenhoudt, maar het tegendeel is waar. Het is nu meer dan ooit duidelijk hoe belangrijk verplegers zijn: zonder hun kennis en goede zorgen staan we nergens. Hopelijk krijgen ze eindelijk de waardering die ze verdienen en herinneren we ons achteraf welke risico’s ze nemen. Ze zetten hun eigen leven op het spel om anderen te helpen, en ik ben niet bang om dat zelf ook te doen. Hard werken in een crisissituatie zoals deze schrikt me niet af: je weet dat je er mensenlevens mee kunt redden.
Ik vond de stap van de lagere school naar het middelbaar al niet makkelijk, maar deze overgang wordt eens zo moeilijk. Ik probeer mijn licht op te steken bij mensen die de richting volgen of dat vroeger gedaan hebben, maar zonder opendeurdagen is het niet eenvoudig om een school te kiezen. Ik heb het gevoel dat ik de beslissing grotendeels zelf moet maken, en dat is niet eenvoudig. Motivatie heb ik genoeg: de ziekenhuizen komen personeel te kort, ik kan niet wachten om aan mijn opleiding te beginnen.’
‘Ik verveel me kapot’
Michel Bouckaert (17) uit Bellegem zit op internaat in Brugge en volgt daar Grieks-Latijn. Na de zomer wil hij de opleiding recht, economie en bedrijfskunde aan de KULeuven gaan volgen.
‘Ik ben het gewoon om op maandag naar school te vertrekken en om pas vrijdag terug naar huis te komen. Nu zit ik wekenlang thuis opgescheept met mijn twee broers, het lijkt wel vakantie. Dat vond ik in het begin wel fijn, maar ondertussen verveel ik me kapot. Daarnaast apprecieer ik nu ook het internaatleven meer dan vroeger. Ik was het de laatste vijf jaar gewend om van ’s ochtends tot ’s avonds mijn schoolvrienden te zien, en dat mis ik. Ik hoop dus maar dat we snel weer naar school kunnen.
Het gat dat de lockdown geslagen heeft in het contact met mijn beste vrienden compenseren we zoveel mogelijk met videochatten, maar mijn sociale contacten zijn wel beperkter geworden. Mensen die ik minder goed ken, daar hoor ik niets of weinig meer van.
Onze schoolreizen naar Duitsland en Griekenland zijn afgelast. De school overwoog nog een kortere uitstap in mei, maar ook dat lukt niet meer. Dat vind ik echt doodzonde, want we amuseerden ons altijd rot wanneer we er in groep op uittrokken. Dat we in ons laatste jaar nu misschien de mooiste reizen van ons leven missen, dat is echt balen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
