Zoete wijn gewikt en gewogen

Hoe smaakt zoete wijn? Of beter: hoe moet zoete wijn smaken? We proeven zes flessen.

“Zoete wijn moet zuur zijn”, is een veelgehoorde uitspraak in kennerskringen. Het zure element compenseert namelijk het zoete, de frisheid maakt het zoet acceptabel en minder plakkerig, het geeft in de mond reliëf en puntigheid. Daarom worden de meeste zoete wijnen gemaakt aan de noordelijke grens van waar druiventeelt nog mogelijk is. De moeilijke klimaatcondities brengen mee dat het frissmakende zuur van de vruchten tijdens de rijping beter behouden blijft. Laatgeoogste riesling (Spätlese) uit de Moezel en de Rheingau of uit de Elzas zijn er, samen met cheninwijnen uit het Loiregebied, schitterende voorbeelden van.

Het zoete element zelf moet echter voldoende complex van samenstelling zijn en dat bereikt men nooit met een eenvoudige oplossing van suiker in water of in wijn. In de wijnwereld worden hoofdzakelijk twee methoden toegepast: het indrogen van verse druiven of het edelrotproces, juist voor de oogst. Beide hebben als essentieel gevolg dat het resterende sap gehalveerd wordt, vooral door waterverlies, waardoor de concentratie van zoet ongeveer verdubbelt.

Maar wat de smaak betreft is het veel meer dan een verdubbeling. Bij het droogprocedé komen de merkwaardige smaak en geur van rozijnen tevoorschijn; bij het edelrotproces zorgt de werking van de schimmel ook nog voor een hele reeks complexsmakende nevenproducten. Deze twee manieren om complexe zoetheid te genereren, worden gebruikt in warmere klimaatcondities, zoals bij sauternes, vin doux naturel, passito… In de meer noordelijke wijnstreken zorgen de koele nachten in eerste instantie voor zuurheid, maar door de tragere rijping ook voor complexiteit in het zoete element.

De smaakparallellen zijn dus ‘honing en rozijnachtig’, ‘witte perzik’ of ’tintelend fris’. Bij degelijk gemaakte zoete wijnen past een veel bredere gerechtenwaaier dan de traditionele ganzenlever of zoete taart, maar deze ‘algebra’ is nog niet bestudeerd. Als de geproefde flessen een kans maken aan tafel, vermelden we ‘amandeltaart’.

De selectie

La Ferreyre, Cadillac 2007 Normale gele kleur. Discrete neus in de aanzet maar wat scherpe honing na opschudden. De smaak is evenwichtig zoet, met goede lengte. Eenvoudige goede wijn voor het aperitief
Colruyt: 6,94 euro.

Château Ségur du Cros, Loupiac 2005 Gevulde kleur met een gele ambertoets. Neus met fijne honing en marsepein. De smaak is wat wollig gevuld, met een goed evenwicht van zuur en zoet. Goede wijn voor bij het type amandeltaart.
Carrefour: 9,52 euro.

Mobazillac Les Accordailles 2008 Erg bleke kleur. De neus is wat dun in de aanzet maar met een fijne, frisse honingtoets na opschudden. De smaak is simpel zoet, met een zure opstoot op het einde. Geen gastronomische mogelijkheden.
Delhaize: 6,29 euro.

Château de la Lande, Monbazillac 2008 Normale gele kleur. Neus met fruit van het type abrikoos, eerder dan honing. De smaak is niet te zoet maar goed versmolten en geknoopt. Goede wijn voor bij het type amandeltaart.
Colruyt: 7,49 euro.

Château Berbec, Cadillac 2000 Kleur van amber en goud. De neus is opengeplooid en versmolten, met oude verfijning na opschudden. Goed zoet-zuurevenwicht in de mond. Goede wijn voor bij het type amandeltaart.
Carrefour: 7,39 euro.

Château Massac, Loupiac 2009 Normale gele kleur. Neus met vers fruit van het type abrikoos en perzik eerder dan honing. Goed, evenwichtig en geknoopt in de mond, met iets lengte. Goede wijn voor bij het type amandeltaart.
Delhaize: 7,19 euro.

Herwig Van Hove