Wijn van de week: Witte bourgogne

De kleine witte bourgognes die we vandaag drinken passen bij jonge geitenkaas en bij niet te oude comté.

De ‘kleine’ witte bourgognes die we vandaag proeven moeten jong gedronken worden. Ze vertonen de geruststellende geelgroene, frisse, oxidatiebestendige kleur en zijn zonder hout. Ze passen dan ook bij jonge geitenkaas en bij niet te oude comté.

De selectie

Bourgogne ‘Les Cailloux’ 2010, Albert Bichot Goede neus maar mist wat diepte. Goede, eenvoudige, evenwichtige, frisse smaak. Moet passen bij het type wit vlees en eenvoudige visgerechten.
Colruyt: 6,25 euro.

Viré Clessé 2010 Mooie, puntige chardonnayneus met iets diepte na opschudden. Goede frisse smaak met lengte. Goede wijn van aperitief tot kip.
Delhaize: 5,44 euro.

Bourgogne 2010, Cellier des Terres de France Weinig expressieve, zelfs vlakke neus. Lineaire smaak die reliëf mist. Kan passen bij het type wit vlees zoals kip.
Carrefour: 6,59 euro.

Viré Clessé 2009 ‘Les Vielles Vignes’, Cave de Viré Een ontwikkelde, massale en brede, goed onderbouwde neus na opschudden. Versmolten smaak met grote eenheid en lengte. Grote wijn voor het grote viswerk
Colruyt: 7,40 euro.

Bourgogne 2009. Louis Latour De neus ontplooit pas na opschudden en mist wat reliëf in de bovenbouw. De smaak is wat streng met lengte en diepte, niet van het eenvoudige fruittype. Moet passen bij geroosterde kip of tarbot.
Delhaize: 8,99 euro.

Viré Clessé 2010, Cave de Viré Fijne, puntige neus met een zekere ampleur. Mooi gebonden smaak met lengte en wat balsemachtig. Goede wijn voor het grote viswerk.
Carrefour: 6,59 euro.

Dure witte bourgognes

Met grote en dure witte bourgognes is er nog altijd een probleem: in plaats van mooi op fles te ontwikkelen tot aangename, diepsmakende complexiteit, evolueren vele ervan tot doffe, oranjebruine, versleten, geoxideerde wijnen die de consumenten radeloos maken. Veel wijnen van rond 1990 waren omstreeks 2000 absoluut waardeloos. In het begin trachtte men nog het probleem te minimaliseren, maar het fenomeen sloeg overal toe, bij haast alle grote wijnboeren, en was het onderwerp van vele open discussies. Het BIVB (Bureau d’Information des Vins de Bourgogne) zette oenologen aan het werk om de oorzaken te achterhalen en remedies aan te dragen.

Het toevallige en wisselvallige karakter van de plaag – soms waren maar enkele flessen van een hele kist ‘geraakt’ – sloot een simpele, enkelvoudige oorzaak uit. Sulfiet of kurk, of de spoeling van de kurken met waterstofperoxide of bleekwater, of de bekleding van de kurken met siliconen… Het waren mogelijk verdachte factoren die konden bijdragen tot de schade, maar meer niet. Waterstofperoxide en bleekwater geven de kurken een aantrekkelijke bleke kleur maar het zijn tevens sterke oxidantia en dus potentieel gevaarlijk. Sulfiet werd in de jaren negentig scherper gedoseerd wegens mogelijke hoofdpijn en kon dus soms te weinig bescherming bieden. (Sulfiet is een sterk antioxidans: door zelf gemakkelijk te oxideren tot het schadeloze sulfaat verbruikt het de zuurstof en belet de oxidatie van de wijn).

Patrick Javillier van Meursault verdacht onmiddellijk – en terecht _ het moderne pneumatische perssysteem dat het druivensap kristalhelder aflevert. Het troebele sap van vroeger bleek veel oxidatiebestendiger. Niet alle vernieuwingen zijn een vooruitgang. Er kwam dan ook een retour op gang naar de vertrouwde oude perssystemen, naar minder superrijpe oogsten en naar minder warme kelders Ook te harde behandelingen in de wijngaard zijn uit den boze gebleken.
Door de strijd op vele fronten tegelijk is het fenomeen nu beter onder controle. De meeste wijnboeren zullen beweren dat het probleem is opgelost, toch proefden we onlangs een peperdure Montrachet 2002 die volkomen plat geoxideerd was, tot wanhoop van de schenker.

Herwig Van Hove