Waarom is de ene persoon verslaafd aan suiker en de andere niet?

Hunkeren mensen naar suiker omdat ze niet genoeg wilskracht bezitten? Bezitten mensen die zoetigheden kunnen laten staan meer doorzettingsvermogen? De realiteit zit anders in mekaar.

Als het aan wilskracht lag, hadden we het groeiende fenomeen van diabetes en obesitas al lang opgelost. Iedereen op bootcamp: drill en dressuur als nieuwe maatstaf. De vork zit dus anders in de steel. Veel mensen nemen zich meerdere malen per jaar voor om wat te minderen met zoetigheden. Toch vallen ze telkens opnieuw ten prooi aan traktaties of de koekenkast thuis.

Hoe komt het dat de ene persoon verslaafd is aan suiker en de andere niet?

• De eerste reden is gewoonte: Is het een gewoonte om elke avond als je thuiskomt van het werk een kopje thee te drinken in combinatie met een zakje Oreo-koekjes, terwijl je de krant leest of je je Facebook-meldingen bekijkt? Is het een gewoonte om klokslag drie uur in de namiddag een koffie uit de automaat te gaan halen en er dan een chocoladewafel er bij te eten? Is het een gewoonte om een zakje snoep te eten terwijl je op de trein staat te wachten? Die gewoontes maken het moeilijk om van de ene dag op de andere te stoppen. Moeilijk, maar niet onmogelijk, mits je weet welke strategie je best kan toepassen.

• Ten tweede kan de oorzaak fysiek zijn. Het is simpel: Als je suiker eet, dan stijgt je bloedsuikerspiegel heel snel. Kort daarna valt je bloedsuikerspiegel ook weer helemaal de diepte in. Je krijgt trillende handen, je bent plots moe, je kunt je niet meer concentreren… Je lichaam heeft een nieuwe dosis suiker nodig en je bloedsuikerspiegel schiet weer de hoogte in. En zo beland je op de rollercoaster van een schommelende bloedsuikerspiegel met pieken en dalen.

• De derde reden is het emotionele aspect en de fun-factor. Dat is ook zo bij het eten van suiker. Zoet biedt immers troost. Het is een gewoonte die we van bij de geboorte aanleren, aangezien moedermelk zoet is. Bij tegenslagen zijn we geneigd om te grijpen naar zoet. Het is een erg makkelijke manier om via zoetigheid dat gevoel van comfort op te roepen, in plaats van rechtstreeks het probleem of de tegenslag aan te pakken. Soms is er zelfs geen opvallende tegenslag nodig. Ook een chronisch algemeen gemis van amusement, plezier en vertier in je leven kan ervoor zorgen dat je nood hebt aan dat gevoel van comfort. Grijpen naar een overdaad aan suiker heeft jammer genoeg alleen maar effect op heel korte termijn. Op lange termijn doet het meer kwaad dan goed.

• Ten vierde: je bacteriële flora. Je bacteriële flora kan volgens onderzoek invloed hebben op onze ‘goestingskes’. Slechte bacteriën en gisten voeden zich met suiker en zullen er alles aan doen om dat ook te krijgen. Er is een rechtstreekse verbinding tussen je darmen en je hersenen via de nervus vagus. Een verstoorde darmflora kan dus de oorzaak zijn van je duivelse drang naar suiker. (nvdr. wie meer wil lezen over de relatie tussen darmflora en onze drang naar bepaalde voeding kan terecht bij ‘De snelle afvalmachine’ van Raphael Kellman. De onderzoeken naar darmflora staan nog in hun kinderschoenen en meer onderzoek is nodig.)

• Als vijfde reden werkt je slaap als een vicieuze cirkel. Slaaptekort activeert je hongerhormonen en verhindert de aanmaak van het hormoon dat communiceert dat je ‘voldaan’ bent. Als gevolg daarvan ga je een hele dag snoepen en voel je je als een bodemloos vat dat maar niet genoeg krijgt van zoetigheden. Door een hele dag te snoepen, kan je ’s nachts minder goed slapen. Op die manier kom je terecht in een straatje zonder einde.

Karolien Hermans