Hoewel er ook snoep, chips, roomijs en -in sommige Kinepolis filialen- boterhammen of appels te verkrijgen zijn, grijpen de meesten onder ons steevast naar de popcorn wanneer we naar de bioscoop gaan. Hoe komt dat?
Onderstaand filmpje van Mentalfloss legt uit hoe popcorn het geschopt heeft tot populairste filmsnack aller tijden. Deze met boter overgoten, gepofte maïs heeft immers een belangrijke status in de filmwereld, aangezien bioscoopcomplexen een heel groot deel van hun winst uit de verkoop van consumptiegoederen halen – dat verklaart meteen waarom je colaatje ginds zo veel kost.
Popcorn werd oorspronkelijk vooral verkocht op kermissen en in het circus, en omdat het eigenlijk redelijk goedkoop én gemakkelijk was om te maken won de lekkernij aan populariteit. Zeker toen in Amerika de op stroom draaiende draagbare popcornmaker werd uitgevonden (1885) werd het opstellen van een popcornkraam om deze zoetigheid te verkopen nog vergemakkelijkt.
Enkele slimme verkopers stelden een kraampje op aan de ingang van de eerste kleine Nickelodeon filmzalen, maar toen in de jaren twintig de eerste echte bioscopen openden hingen er overal bordjes dat eten of drinken niet toegestaan was – de eigenaars wilden allicht geen vlekken op hun fonkelnieuwe stoffen zetels en dure tapijten aantreffen, bioscopen waren immers meer geïnspireerd op theaterzalen dan op het circus.
In de jaren dertig vonden sommige bioscoopeigenaars het oké dat er buiten de zaal (of buiten het gebouw) snacks en drankjes verkocht werden. Volgens Mentalfloss was één van de voornaamste redenen hiervoor dat films toen met geluid waren en de geluiden van iemand die luid aan zijn rietje zuigt of grabbelt in een zakje nootjes minder voor afleiding zouden zorgen (Vergeet het!). Een andere reden was allicht de Grote Depressie. Aangezien naar de cinema gaan toen nog een van de meest goedkope tijdverdrijven was, konden mensen het zich ook veroorloven om een paar cent neer te tellen voor een begeleidende versnapering.
via GIPHY
De bioscoopuitbaters vaarden wel bij deze verkopers, aangezien zij hen een dagelijkse vergoeding moesten betalen om hun kraampje daar te mogen opstellen en ze begonnen het voordeel in te zien van de verkoop van snacks. Hoewel enkele bioscoopzalen gedurende deze economische crisis de deuren moesten sluiten hadden velen onder hen het licht gezien: ze verlaagden de prijs voor een filmticket en lokten vervolgens de klanten het geld uit hun zakken door zelf popcornkraampjes in te richten in hun gebouwen. Zo nestelde het gebruik zich in de harten van de bioscoopgangers en in de tapijten van de filmzalen – ondertussen gelukkig vervangen door goedkopere exemplaren.
