Waarom én wat je in deze 3 restaurants in Londen absoluut moet eten

© -

In ‘Must Eat: Londen’ van Luc Hoornaert vind je een eigenzinnige selectie van culinaire topadresjes in de bruisende stad over de plas. Ontdek hier drie adresjes en ‘must eat’ gerechten uit het boek.

‘Must Eat: Londen’ bundelt de geheime tips van foodie Luc Hoornaert. Hij deelt zijn adressenlijstje met het grote publiek in dit boek. Zijn keuzes bestaan uit bijzondere eetgelegenheden waar de specialiteit van het huis, de ‘must eat’, centraal staat.

Ontdek hier alvast drie adresjes uit het boek en ga zelf proeven.

HAKKASAN

Wat? Peking duck with Qiandao caviar

Waar? 8 Hanway Place – London W1T 1HD

T +44 20 7927 7000 – www.hakkasan.com

Metrostop? Tottenham Court Road

What do you say when words are not enough? Dat is de zin die door mijn hoofd spookt wanneer ik Hakkasan probeer te omschrijven zonder dat je haast zou denken dat ik er een heleboel aandelen van bezit.

Het meest perfecte restaurant ter wereld? Dat is een vraag die je heel dikwijls ongevraagd beantwoordt via ontelbare lijsten en blogs waarmee je jaarlijks om de oren wordt geslagen. Voor mij kent deze vraag sinds 2001 maar 1 antwoord: Hakkasan Hanway Place. Ik ben er zelf al vele tientallen keren gaan eten, hoewel ik er niet bepaald om de hoek woon, en heb er al honderden mensen naartoe gestuurd. Heel dicht bij het zeer drukke Tottenham Court Circus, in een klein, nauw steegje en 20 meter onder de grond bevindt zich dit gastronomische nirwana waar de feelgoodfactor ongeëvenaard is en waar alle zorgen van de echte wereld eventjes heel veraf liggen. Een oase.

Wie vermoedde in 1962 toen in Sha Tau Kok een zekere Alan Yau het levenslicht zag dat hij zou uitgroeien tot een der meest briljante restaurantondernemers ter wereld? Bovendien zou hij voor eens en altijd de delicaatheid en pure essentie van de rijke Chinese keuken wereldwijd op de kaart zetten. In zijn Hakkasan klopt alles. Wanneer je de monumentale trap afdaalt en de donkere deuren openzwaait kom je binnen in een andere wereld, in een wereld waar alles mooier en beter is. De beroemde designer Christian Liaigre realiseerde perfect de visie van Yau door zich te laten inspireren door een gedetailleerde beschrijving van het interieur van een mooie bar in het Shanghai van de jaren 1930. Sobere kleurencombinaties en kwaliteitsmaterialen zorgen voor een unieke sfeer die ergens balanceert tussen mysterieus en decadent. De bewegingen van de koks kun je volgen via hun schimmen gevormd door het tegenlicht. De matte raampartijen voegen een dimensie toe aan het schouwspel. Nooit heb je in deze feng shuiruimte het idee dat je in een raamloos restaurant zit, dankzij de eenvoudige belichtingstechnieken en het ruimtelijk inzicht.

De culinaire tovenaar die het gastronomische gedeelte van het gedachtegoed van Yau vorm kon geven was de zeer getalenteerde Tong Chee Hwee, executive chef van Hakkasan sinds de dag van de opening. Hij ruilde de keuken in van het Summer Pavilion, het befaamde restaurant van het Ritz- Carlton in Singapore. Ik zou honderduit kunnen vertellen over het gevoel voor detail in afwerking en bediening, over de sfeer, over de franchisingconcepten en andere locaties, maar voor mij is Hakkasan onlosmakelijk verbonden met deze eerste locatie waar het allemaal begon. Het belangrijkste is natuurlijk het bord en wat daarop terechtkomt is ronduit fenomenaal te noemen. Hier zou je eigenlijk blind een must eat kunnen kiezen want alles is van wereldniveau.

De jasmine tea smoked chicken is een mijlpaal en de dimsums zijn een ijkpunt, maar als onvoorwaardelijke liefhebber van kaviaar ga ik resoluut voor de pekingeend met kaviaar. Dat is een gerecht dat qua textuur en aromatisch genoegen echt een onvergetelijke ervaring is. Menig grote chef voelde zich al geroepen om het na te maken, maar tot nu toe is er nog niemand in geslaagd dit te evenaren. Gelukkig hoef je hier niet voor 1 gerecht te kiezen en kan je je naar hartenlust laten gaan op de menukaart. De enige vraag die ik me altijd stel bij Hakkasan is wanneer ik er terugkom. Jammer dat ik er niet om de hoek woon.

OBLIX

Wat? Truffled flatbread

Waar? Level 32, The Shard, 31 Saint Thomas Street – London SE1 9RY

T +44 20 7268 6700 – www.oblixrestaurant.com

ma-zo 12.00-15.00, 18.00-23.00

Metrostop? London Bridge

Ik heb door de jaren heen dit fantastisch mooie gebouw letterlijk boven de stad uit zien rijzen.

De door Renzo Piano, die ons ook het Centre Pompidou in Parijs gaf, ontworpen onregelmatige, glazen piramide is een streling voor het oog. Er zijn 72 bruikbare verdiepingen, en daarmee is dit het hoogste gebouw in de Europese Unie. In juni 2012 ging deze gigantische glasscherf (shard is letterlijk vertaald scherf) eindelijk voor het publiek open, net als de enkele restaurants die dit monumentale gebouw telt. Op level 32 bevindt zich het meest ambitieuze project van Rainer Becker en Arjun Waney, die reeds wereldwijd succes kennen met Zuma en Roka. Iedereen verwachtte dan ook een Aziatisch geïnspireerd restaurant, maar het werd een hedendaagse versie van een New York Grill. Een mooi staaltje van ervaring, gezien hij in 1992, tijdens zijn verblijf in Tokyo, daar reeds een NY-stijl grill opstartte. Dat idee kwam bij hen op omdat hoe meer ze naar het gebouw keken, hoe meer het hen aan de skyline van Manhattan deed denken. Aanvankelijk had dit ambitieuze duo twijfels, een tweede Zuma in Londen vonden ze niet gepast. Bovendien waren ze ook niet overtuigd van de impact die the Shard zou hebben, niet enkel op de Londense skyline, maar op de hele stad. De kracht van de eenvoud die in dit ontwerp schuilt, heeft hen uiteindelijk overtuigd om aan boord te stappen.

De architectuur van het gebouw inspireerde hen ook tot de naam van hun restaurant. Oblix verwijst niet naar Obelix en Asterix, hoewel de grill met de grote stukken vlees je zou kunnen doen twijfelen, maar het verwijst naar de spits toelopende vorm van het gebouw, de schuine lijn van de vorm, oblique, genoemd. Fabien Beaufour verdiende zijn sporen bij The French Laundry en vooral naast de iconische Daniel Humm bij Eleven Madison. Hij runt deze keuken met de precisie die hij van zijn vorige chefs geërfd heeft. De keuken die hier wordt gebracht, is gebaseerd op comfortfood, dat de gasten tegemoetkomt vanuit de twee open keukens. Becker eet de laatste vijftien jaar 6 à 7 keer Japans per week en hoewel deze keuken hem nog steeds fascineert, was het toch tijd voor iets nieuws. Hij wil hier de gerechten brengen zoals hij ze zelf graag eet, net zoals Zuma Japans serveert zoals hij dat graag eet. Een andere leuke knipoog naar NYC is de deli-style saladbar die de lunchformule aanvult. Het restaurant, met uiteraard 360 graden spectaculaire views, is heel erg indrukwekkend, vooral ’s avonds wanneer het donker is. Gelukkig is de keuken van hetzelfde niveau. Vooral de gerechten die van de grill, de rotisserie of uit de oven komen zijn van een heel erg hoog niveau en met een groot gevoel voor evenwicht en smaakdiepte. De vermeldingen op het menu zijn geen literaire hoogstandjes, wat de smaakverrassing des te groter maakt. Een innoverend restaurant met een geweldige, attente bediening en super wijnkaart, een mooie totaalervaring.

THE CLOVE CLUB

Wat? Flame grilled cornish mackrel,

rhubarb & toasted oats

Waar? Shoreditch Town Hall, 380 Old Street – London EC1V 9LT

T +44 20 7729 6496 – thecloveclub.com

ma 18.00-21.30, di-za 12.00-14.00 en 18.00-21.30

Metrostop? Old Street

De magnifieke Clove Club is gevestigd in het al even magnifieke Town Hall van Shoreditch, een van de sterkst opkomende en hippe buurten van Londen.

Sinds zijn bouw in 1865 was het tot enkele jaren geleden een der meest monumentale gebouwen in de buurt. Sinds de gemeentelijke diensten er in 1960 verhuisden, herbergt het een multidisciplinair centrum voor kunst en muziek, en sinds The Clove Club ook voor Gastronomie met een hoofdletter G. De naam en het gebouw doen iets poshy chic en onbetaalbaars vermoeden, maar niets is minder waar. Chef Isaac McHale en partners in crime Daniel Willis en Johnny Smith waren ooit gespecialiseerd in een soort van tijdelijke food events/ pop-uprestaurants in parken, verlaten kantoorgebouwen in Canary Wharf en in bovenzaaltjes van historische pubs.

McHale heeft geen luxueus decor, geen Engels antiek of Japans porselein, en vooral geen pokkedure geheimzinnige ingrediënten nodig om je smaakpapillen op alarmfase rood te zetten. Een stukje kip in botermelk gemarineerd en gefrituurd, geaaid door een wind van dennengeur, is meer dan genoeg om je ervan te overtuigen dat hij geen gewone hippe chef is. Dit is een gefocuste man, een man met een missie. Zijn zaal is van een kloosterachtige soberheid, bijna spartaans, waar de enige kleur afkomstig is van de tegels die zijn open keuken van de rest scheiden. Ik haat restaurants waar je niet van een kaart kunt kiezen, maar er zijn uitzonderingen. Die uitzonderingen zijn chefs zoals McHale, van wie ik het absoluut niet belangrijk vind wat ze maken, maar wel dat ze iets maken. Hun signatuur is waar ik voor kom, niet voor een bepaald gerecht. Een chef als McHale is gelukkig niet in een hokje onder te brengen. Het is iemand die niet kopieert en ook zijn inspiratiebronnen niet verbergt. Het is een van de zeldzame chefs die een inspiratie kan omzetten in een geheel eigen vormentaal. Dus als ik hier een gerecht krijg, waarvan ik dan meestal denk ‘Moest dit op de kaart staan, geen haar op mijn hoofd zou eraan denken om het te bestellen’, dan moet ik mezelf meestal ongelijk geven, en tot zelfkastijding overgaan mocht ik dit gemist hebben. Magistrale beheersing en de timing van een expert, gecombineerd met een groot gevoel voor cohesie tussen de ingrediënten, meer heeft een chef niet nodig om boven de grijze middenmoot uit te steken. Velen voelen zich geroepen, maar McHale is uitverkoren. Ga erheen voor iedereen doorheeft welke wonderen zich hier voltrekken.

Surf voor meer info over het boek naar de website van Lannoo.

(LP)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content