Tijd voor de bloedappelsien: de culinaire troeven

Met zijn felrode vruchtvlees draagt de bloedmooie bloedappelsien smaak én kleur bij tot menig gerecht. Vier recepten.

De bloedappelsien is – alleen al door zijn dramatische kleurschakeringen – een vrucht dat tot de verbeelding spreekt. Helaas is de periode waarin ze in de rekken ligt, vrij kort. Tijd voor een snelle kennismaking.

De bloedappelsien is relatief nieuw in de citrusfamilie. Men zegt dat hij voor het eerst rond 1850 werd gekweekt, al is de soort waarschijnlijk al in de zeventiende eeuw ontstaan als gevolg van mutatie. Pas eeuwen later zou hij verfijnd zijn tot de bloedrode zeg maar bloedmooie – vrucht die we nu kennen.

De bloedappelsien, in de volksmond soms ook ‘wijnappelsien‘ genoemd, wordt gekenmerkt door oranje vruchtvlees dat dooraderd is met donkerrood. Naarmate een bloedappelsien rijpt, wordt het vruchtvlees steeds roder tot de hele vrucht wijnrood is. Als je hem opensnijdt, lijkt de bloedsinaasappel te ‘bloeden’.

Ook de schil vertoont een kenmerkende rode blos, al behouden sommige bloedappelsienrassen hun oranje schil zelfs als ze volledig rijp zijn. Deze soorten worden ‘halfbloeden‘ genoemd, in tegenstelling tot de ‘volbloeden‘ met hun rode schil én vruchtvlees.

De bekendste bloedappelsienrassen verwijzen naar hun eigenheid in hun benaming: Sanguinello , Moro en Tarocco . De laatste twee namen verwijzen respectievelijk naar de kleur en vorm van de vruchten. ‘Moro’ is Italiaans voor ‘Moors’ (bloedappelsienen zijn de kleurlingen onder de sinaasappels) en een ’tarocco’ is een speelgoedtol. Bloedappelsienen kunnen namelijk ook ovaal van vorm zijn.

De beste bloedappelsienen zijn afkomstig van Spanje en Italië, vooral Sicilië en Catanië in het zuiden. Daar zorgt een combinatie van koude winternachten en een mild klimaat overdag voor een optimale ontwikkeling van de anthocyaninen, de pigmenten die de vruchten rood kleuren en die bovendien een antioxiderende werking zouden hebben. Recentelijk blijken ook Californië en Texas in de Verenigde Staten belangrijke producenten van bloedappelsienen te zijn, met name van de ronde variëteit Moro.

Het vruchtvlees van de bloedappelsien heeft meestal geen pitten en smaakt zoetzuur. Hoe rijper de vrucht, hoe zoeter echter het vruchtvlees. Dat klinkt lekker? Klopt.

Maar toch zijn bloedappelsienen in hun topperiode nog niet even populair als hun bekende broer. Hoe komt dat? Misschien vanwege de lichtzure touch die daardoor bij sommige adepten van de klassieke zoete navel- en bergsinaasappels minder in de smaak vallen.

Misschien door het korte seizoen – januari, februari en maart – waardoor de bloedappelsien niet helemaal ingeburgerd raakt. Of misschien door de benaming: voedsel dat met bloed geassocieerd wordt (hoe symbolisch ook), wekt bij sommigen blijkbaar nog altijd afkeer op. Ten onrechte, want het product is precies door zijn bijzondere aromatische smaak en dramatische kleur zeer veelzijdig.

Tijd dus voor meer aandacht voor de bloedappelsien.

Bloedappelsienen kunnen uiteraard in alle klassieke sinaasappelrecepten gebruikt worden, maar de bijzondere kleur en smaak bieden extra troeven. Bereid eens met het sap van bloedappelsienen een cocktail, sorbet of saus. De zoetzure smaak combineert uitstekend met vette of zoete ingrediënten zoals boter, suiker of honing.

Een klassieke beurre blanc voor bij vis ziet er plots anders, speelser, uit met wat bloedappelsiensap. Bloedappelsiensorbet is een verfrissend en licht nagerecht. Ook in salades oogt het vruchtvlees van de bloedappelsien mooi. Vooral dan in salades op basis van vis of zeevruchten: tijgergarnalen, jakobsvruchten of inktvis hebben een lichtzure touch nodig om de eigen zoetheid beter te doen uitkomen.

En voor wie echt niets van de bloedappelsien verloren wil laten gaan, maakt gewoon een appelsiencake met amandelen. Door bloedappelsienen in hun geheel te koken, worden schil en vruchtvlees zo zacht dat de vruchten gepureerd kunnen worden. Het smeuïge geheel wordt dan gemengd met gemalen amandelen, polenta (of griesmeel), suiker en eieren.

Het resultaat is een aromatische, lichtroze cake die binnenin lekker vochtig blijft dankzij de vruchtenpuree en als een spons de siroop op basis van bloedappelsiensap en honing opslorpt. Heerlijk bij thee of koffie, en ook niet onbelangrijk: een makkie om te maken.