Houtpulp! Onder die naam kennen we toch het bijzonder klinkende microcrystalline cellulose. Dat wordt gebruikt om producten dikker te maken zonder vet te gebruiken, en dus een product te kunnen verkopen als ‘laag aan calorieën’. Kazen, saladedressing of ijs durven hun heil al eens te zoeken in de bomen.
Deze rode kleurstof met de welluidende naam karmijnzuur is weer een mooi staaltje van ‘als er een goede naam op kleeft, merkt niemand dat er iets vreemd aan de hand is’-tactiek. Dat staat gelukkig voor vegetariërs en voor personen die allergisch zijn aan insecten wél altijd op het etiket vermeld, want om de rode kleurstof te bekomen, worden er luizen vermalen.
Of beter gezegd: in het brood. Uiteraard kan er per ongeluk al eens een haar van een bakker of fabrieksmedewerker verdwaald raken in je brood, maar wist je ook al dat het soms opzettelijk gebeurt? De broodverbeteraar L-cysteïne zorgt voor een luchtige textuur en maakt het brood langer houdbaar. Jammer genoeg wordt het goedje van haar gemaakt. In Europa is het gebruik van mensenhaar verboden, maar in sommige landen wordt het wel gebruikt.
Koffiecreamer, zouten, gedroogde soepen en ander poedervoedsel durft wel al eens siliciumdioxide te bevatten. In mensentaal: zand. Een beperkte hoeveelheid zand binnenkrijgen kan dan wel geen kwaad, echt smakelijk (en nodig?) is het toch ook niet.
Niet elke bier- of wijnsoort is geschikt voor vegetariërs. Soms wordt er namelijk vislijm (ofwel gedroogde zwemblazen van vissen) gebruikt om de dranken van een helderdere kleur te voorzien.
Heel wat kruidenmengelingen bevatten ook ingrediënten die je er zelf nooit in zou stoppen als je ze zelf zou maken. We citeren een willekeurige ingrediëntenlijst: zout, zetmeel, antiklontermiddel (E551) en smaakversterker (E621).
Jij drinkt geen Cola of andere frisdranken omdat die te veel suiker bevatten, maar springt wel af en toe een koffiebar binnen voor een chai latte? Dan ben je eraan voor je moeite, want die dranken bevatten vaak zelfs méér suiker dan frisdrank. Good try, dough.
Een vanille-ijsje met wat karamelsaus: het klinkt alsof hier niets fout mee kan gaan, maar hoed u: sommige merken zouden castoreum gebruiken in hun vanille- en karamelaroma’s. Dat klinkt misschien niet heel verontrustend, maar dat wordt het wel als je weet dat het in de volksmond ook wel eens ‘bevergeil’ genoemd wordt. Het goedje wordt gevormd in een klier tussen de anus en de geslachtsorganen van bevers en omdat het een natuurlijk product betreft, wordt het vaak niet vermeld op het etiket.
Heb je je nog nooit afgevraagd hoe het komt dat een kipfilet van bij de slager en een kipfilet uit de supermarkt op een heel andere manier bakken? De eerste zal een lekker krokant korstje krijgen door het bakken, de tweede zal eerder gaar koken in zijn eigen sap. Nu ja… ‘eigen’ sap. Vlees uit de supermarkt is vaak ingespoten met zoutwater of bouillon. Zo wegen de filets meer (en kunnen de verkopers dus een hogere prijs vragen voor hetzelfde product) en krijgen de filets meer smaak.
Echte, zelf getrokken bouillon bevat veel belangrijke eiwitten en mineralen, maar bij de blokjesvariant uit de supermarkt is het hoofdbestanddeel doorgaans zout. Dat wordt aangevuld met gehard plantaardig vet, smaak- en kleurstoffen, en een minimale hoeveelheid aan dierlijk vet en extracten van groenten en kruiden. Nuttige voedingsstoffen zitten er amper nog in.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier