Nieuwjaarsbrief van Eva Daeleman: aan wie in 2015 ook mét allergie of intolerantie zorgeloos op restaurant wil gaan

Eva Daeleman © gf

‘Eten is mijn grote, onbeantwoorde liefde.’ Eva Daeleman houdt van eten, maar haar gluten- en lactose-intolerantie maken haar leven lastig. Ze hoopt van 2015 een jaar te maken waarin restaurantbezoekjes weer leuk worden, zonder de vele bedenkelijke blikken.



Liefste peter/meter,

Hoe meer ik mag eten, hoe beter.

Naast schoenen (en handtassen en lippenstift en Spotify) is eten mijn grote liefde. Al moet ik zeggen dat sinds twee jaar de liefde eerder gepaard gaat met haat en helaas ook met veel buikpijn.

Gluten is my bitch. Lactose ook. Twee dames waar ik liever geen ruzie mee krijg, want het zijn echte takkewijven.

Ik kom ze overal tegen: in de supermarkt, in het bedrijfsrestaurant, in het tankstation, op restaurant,… ze zitten overal. Overal. En dan nog onaangekondigd. Je zou denken dat het de IT-girls zijn van 2014-2015. Aanstellers, dat ook.

Zo word ik ook vaak genoemd. Onterecht. Ik hou rekening met m’n gezondheid en ik moet van de dokter. Sinds 2 jaar en half eet ik dus geen gluten, lactose en eieren meer. En nog een aantal soorten groenten en fruit, maar laat me je die uitleg besparen. Ik schrap dat lekkers niet om op of af te vallen, maar omdat het moet.

I N T O L E R A N T.

Geen brood, geen koekjes, geen taart, geen kroketten, geen tempura scampi (damn!), geen garnaalkroketten, geen voorgemaakte gehaktballen, geen spaghetti bolognaise, geen croque madame, geen witte chocolade, geen speculaasjes bij de koffie, geen café latte, … ik zou deze brief honderden pagina’s lang kunnen maken. Maar dat doe ik niet. Het is duidelijk, lijkt me.

Eten is mijn grote, onbeantwoorde liefde. Soms antwoordt ze. Dan krijg ik er krampen van. Ze is nogal heftig. Onstuimig. En zo onbereikbaar vaak.

Mijn grote wens voor 2015 is om van op restaurant gaan weer een aangename bedoening te maken. Zonder bedenkelijke blikken; ‘da’s die van op TV die zo weinig eet. Da’s zeker omdat ze op haar lijn wil letten’. ‘Oh, je mag geen groenten eten?’. ‘Een beetje bloem dat kan toch geen kwaad?’. Kwaad ben ik trouwens niet. Wel teleurgesteld. Of bang. Dat ook. Want dat klein beetje bloem, room of whatever verpest niet alleen m’n avond maar bij uitbreiding ook die van mijn gezelschap en m’n buikgevoel voor de komende dagen.

Maar dus, mijn wens voor 2015 is dat alle gluten een rode hoed zouden dragen. Zodat ik ze wat makkelijker zou herkennen. En begrip. Ik zou het bijna vergeten.

Ik ben Calimero niet. En wil het absoluut ook niet spelen. Maar het is voor ons niet altijd makkelijk. De oorlog zullen we niet winnen. Maar met z’n allen de strijd aangaan zou al mooi zijn.

Vanaf het komende jaar wordt verpakkingen lezen al een stuk gemakkelijker. Alle allergie-gevoelige producten zullen duidelijk aangeduid worden. Niet alleen in België, ook in de rest van Europa. Wat reizen aangenamer zal maken. Minder buikpijn. Minder doosjes buscopan op zak. En ook een lager verbruik aan wc-papier.

Verbloemen zou dom zijn. Als je eet wat je niet kan verdragen word je ziek. Zo ziek dat de wc-pot uren lang je beste vriend is. Hij zit niet op facebook. Niet op instagram. Niet op twitter. Een vriendschap die ik dus liever niet onderhoud. Smalltalk lijkt me in dit geval aangewezen. Beter voor mij en vooral voor m’n gezondheid.

Ik moet wel zeggen dat ik er na die jaren behendiger in ben geworden. In mijn koffer liggen niet alleen een vlieger, badmintonrakketjes, handschoenen, mutsen, een winkeltas en een extra regenjas, maar ook een pak rijstwafels en pasta. Dat als ik ten strijde moet trekken ik m’n wapens toch bij heb. In vele brasseriën kijken ze 1 seconde met een twijfelende blik als ik vertel dat ik m’n eigen pasta heb meegebracht. Maar vaak is het geen enkel probleem. En kan ik dus veilig en zorgeloos een heerlijke maaltijd binnenspelen. Gelukkig zijn ‘foodies’ in tegenwoordig. In de grote steden zijn er een aantal raw food restaurants (Eten vol leven in Antwerpen bijvoorbeeld), glutenvrije bakkers, winkels (Gusta!). Als je even op voorhand het internet doorzoekt kan je makkelijk plekken vinden waar eten wel een zaligheid is. Naast handtassen shop ik ook graag eten op het internet. Glutenvrijemarkt.com is een piepklein winkeltje in Nederland, maar op hun website lijkt het wel een hypermarkt. In de Sinterklaasperiode kon je er zelfs allergenenvrije pepernoten bestellen. Net als bagels, pistolets, pasta, havermout, koekjes maal duizend, … Vuistje. De levering gebeurt snel. Maar het is niet goedkoop.

Tegenwoordig kan je bij sommige mutualiteiten terecht voor een vergoeding als je allergisch bent aan bepaalde voedingssoorten. Maar voor intolerantie is dat naar mijn weten nog niet het geval. Een glutenvrij brood(je) in de supermarkt van om en bij de 10 sneetje kost al gauw bijna 4 euro. 4! Euro. Tel dat even op voor een week. En je kan je al voorstellen hoe duur het is. Ik moet toegeven dat ik minder kleren koop sinds ik geen gluten meer eet. Minder strijken, is een voordeel. Maar da’s dan ook alles.

Bij vrienden op bezoek gaan is ook al een hele onderneming. Sms-conversaties gaan dan meestal als volgt: V: Ajuin? A: Nope. V: Broccoli A: Nope. V: steak met roomsaus? A: Nope. V: bolognaisesaus? A: Nope. Gehakt bevat gluten. V: wat moet ik maken vanavond?

Ik heb er al aan gedacht om een soort van ‘Gluten is the enemy’-handleiding uit te brengen. Maar zo’n goeroe wil ik mezelf niet noemen. Met blutsen en builen heb ik mijn weg gevonden in deze boze, grote, dreigende wereld. En ik denk als mensen zonder intoleranties er een beetje voor openstaan, de wereld al ietsje mooier zou zijn. Voor ons buiklijders.

Ik wens je een prachtig 2015 met rustige darmen.

Uw kapoen,

Eva.

Ps. Ik heb af en toe de neiging wat te overdrijven. Dat berust op toeval.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content