Getest: Zes schuimwijnen
Wijnkenner Herwig Van Hove bespreekt zes niet te dure schuimwijnen die u vindt in de Colruyt, Carrefour en Delhaize.
Wolfberger, Crémant d’Alsace, Chardonnay, méthode traditionnelle Lichtgele nuance en een redelijk persistente fijne pareling. Neus is van gewone kleine chardonnaywijn. De smaak is van een frisse oppervlakkige tafelwijn met prik.
Colruyt: 8,15 euro.
Bennwhir, Crémant d’Alsace, méthode traditionnelle Brut Rosé Intense verse rode kleur maar geen fijne pareling. Neus is van klein rood fruit. De smaak is zoetig met een fruitaccent. Simpel.
Colruyt: 8,29 euro.
Jaillance, Crémant de Bordeaux, méthode traditionnelle, Brut Rosé Kleur van rosé en een kortstondige fijne pareling. Neus van rood fruit. De smaak is aangenaam en eenvoudig fris. Aperitiefwijn.
Carrefour: 8,79 euro.
Honoré Louis, Crémant de Bourgogne, méthode traditionnelle Heel lichte zalmkleur en een persistente fijne pareling. Neus is vol karakter en diepte. De smaak is stevig en gebonden met zachte lengte. Tafelrosé.
Carrefour: 7,69 euro.
Chevalier, Crémant de Bourgogne, Brut Rosé Heel lichte zalmkleur en een fijne pareling. Neus van rood fruit en met zelfs wat finesse. De smaak is aangenaam fris en eenvoudig. Aperitiefrosé.
Delhaize: 10,45 euro.
Ziegler, Crémant d’Alsace, Brut Réserve, méthode traditionnelle Verse frisse kleur van witte wijn, fijne pareling. Dunne neus van kleine witte wijn. De smaak is van eenvoudige witte tafelwijn.
Delhaize: 9,55 euro. Nederlands op het tegenetiket.
Meer over schuimwijnen
Om wijn te doen schuimen, volstaat een tweede gisting op fles: de ’traditionele methode’ met smaakgevend gistcontact Die tweede gisting kan ook in een grote druktank gebeuren. We spreken dan van de Charmat-methode.
Het kan echter nog eenvoudiger en zonder tweede gisting, door gewoon koolzuur onder druk in wijn te doen oplossen en dan te bottelen met tegendruk. Dan krijgt men echter gasbeladenheid, zoals bij spuitwater: bij het uitschenken vormen zich grote openspattende bellen en het schuimeffect is niet persistent.
Bij het echte werk op de fles is het resulterende koolzuurgas enigszins gebonden, waardoor het wat moeilijker en trager in fijnere belletjes opborrelt als bij uitschenken de druk wegvalt. Daarom worden fijnere belletjes geassocieerd met kwaliteit.
Vanaf 1980 werd, onder druk van de Europese Commissie en de champagnelobby, de term ‘méthode champenoise’ voor een schuimwijnproductie met een tweede gisting op fles vervangen door ‘méthode traditionnelle’. In 1990 werd in Frankijk de appellation ‘crémant’ ingevoerd met enkele opgelegde regels zoals: het persen van hele trossen, een maximum persrendement van honderd liter sap per honderdvijftig kilo druiven, een maximum voor zwaveldioxide van honderdvijftig milligram per liter en minstens negen maanden contact met de gistrest.
Tijdens die contacttijd gaat de gistrest in autolyse: ze ontbindt enzymatisch en maakt fijne aminozuren vrij die een fijne frisse florale smaak voeren, typisch voor gelagerde schuimwijn of champagne – het zou tenminste typisch moéten zijn. De autolyse komt immers maar goed op gang na een lagertijd van twaalf maanden. De bij wet opgelegde lagertijden van negen maanden en zelfs twaalf maanden zijn dus onzin want ze veroordelen deze schuimwijnen tot de status van peperdure spuitwaterlimonades. De grote champagnes lageren dan ook minstens drie jaar. Krug zelfs vijf jaar.
Een interessant gebruik van deze haast smaakloze schuimwijnen is als verfrisser in smaakvolle droge witte wijn: een zogeheten ‘half-en-half’. Het parelen is dan minder agressief en voegt smaak toe aan de witte wijn. Dit type schuimwijn kan zelfs ingevroren worden in kleine blokjes. Je krijgt dan een borrelend effect ‘on the rocks’, zonder het verdunningseffect van ijsblokjes.
Herwig Van Hove
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier