Getest: Zes Italiaanse wijnen
Deze week proeven we zes Italiaanse wijnen voor minder dan 7 euro en die verkrijgbaar zijn in Carrefour, Delhaize en Colruyt.
Vino Nobile di Montepulciano 2008, Astorre Noti
Heel goede kleurconcentratie met een nuance van zachte evolutie. Neus met een muffe toets van fijn oud hout. De smaak is verschraald. Slechte fles?
Delhaize: 6,99 euro.
Barbera Piemonte 2010, Villa Ilaria Goede kleurconcentratie met zachte, open nuance. Versmolten neus met fruittoets. De smaak is krachtig en fruitig. Moet passen bij geroosterde kip.
Colruyt: 3,99 euro.
Montepulciano d’Abruzzo 2010, Il Cantico Goede kleur en neus van fijn fruit. Ook de smaak van fijn, vers fruit. Aperitiefwijn.
Carrefour: 3,99 euro.
Montepulciano d’Abruzzo 2010 Heel goede kleurconcentratie, bijna inkt. Neus van krokant vers fruit. De smaak is fris en gebonden. Goede aperitiefwijn.
Delhaize: 3,49 euro.
Vino Nobile di Montepulciano 2008, Loggia delle Sassaie Heel goede kleur, diep-somber in het volume. Stevige neus met onderbouw na opschudden. Ernstige wijn met stevige, geknoopte lengte. Moet passen bij geroosterd vlees.
Colruyt: 6,96 euro.
Montepulciano d’Abruzzo 2010, La Botte Normale kleur met nuance van zacht rood. Neus van fijn rood fruit. De smaak is getekend door grote eenheid en finesse maar ook wat kort. Moet passen bij ham en fijne vleeswaren.
Carrefour: 3,59 euro.
Italiaanse wijn heeft bij ons, maar ook in eigen land, een torenhoog imagoprobleem. Bij ons komt de grote consumptie van minderwaardige wijn nog altijd grotendeels op rekening van de Italiaanse immigrantengemeenschap, ook al zijn de leden ervan al generaties lang perfect geïntegreerd.
In veel pizzeria’s bijvoorbeeld worden de kwalijke gewoontes van onze lokale horeca vlotjes overgenomen: prutswijntjes van enkele euro’s die voor meer dan 20 euro worden verkocht! Bovendien wordt wijn in deze kringen niet geassocieerd met kwaliteit. Hij wordt hoofdzakelijk gezien in zijn alimentaire rol, als onderdeel van de maaltijd, en is goedkoper in de aankoop dan water of bier.
Er heerst bovendien een uitgesproken ‘soepelheid’ inzake appellations en millésimes: aan tafel wordt zonder schroom andere dan de bestelde wijn of het vermelde jaartal geserveerd en dan krijg je vaak als commentaar dat de gepresenteerde fles beter is en toch maar voor evenveel zal worden aangerekend! En dan spreken we nog niet van de verregaande miserie die in anonieme karaffen als valpolicella of chianti op tafel komt.
In Italië zelf is de verkoop van niet-uitzonderlijke wijnen haast stilgevallen. Torenhoge reserves liggen in de magazijnen opgestapeld en drukken daarmee op de omzet van de wijnbedrijven. Als het te erg wordt of te lang duurt, halen opkopers deze volumes wel weg en die worden dan tegen dumpingprijzen afgezet op de buitenlandse markten. Zo gebeurt het dat bij ons in de grootdistributie zelfs prestigieuze namen als brunello, barolo of chianti te koop worden aangeboden voor nauwelijks 5 tot 6 euro per fles, terwijl er in het thuisland officieel veel hogere prijzen worden aangehouden.
In officiële toespraken worden de problemen vaak toegedekt door te verwijzen naar de nog steeds goed lopende export, en dat wordt dan vertaald als appreciatie vanuit het buitenland. Ook dit is een ballon die moet doorprikt worden: het betreft immers gewoonlijk export naar Italiaanse immigrantenkolonies in het buitenland, met de VS en Duitsland als koplopers. Dergelijke familiale export is niet concurrentieel, niet bevestigend voor de kwaliteit, maar wel onderhevig aan de gebruikelijke ‘soepelheden’.
Herwig Van Hove
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier