Getest: Zes betaalbare rode wijnen
Wijnkenner Herwig Van Hove test een selectie van zes rode wijnen voor ‘beginners’, die ook de kenners wel bevalt. Alle flessen zijn verkrijgbaar in Colruyt, Delhaize of Carrefour.
Aguaribay, Malbec 2009, Baron Edmond de Rothschild, Argentina Goede kleurconcentratie, van het type ‘getemd rood’. Brede, door hout ondersteunde, wat massieve neus. In de mond komt smakelijkheid, lengte en een rijpe toets maar toch voldoende nuance. Goede wijn.
Carrefour: 7,99 euro.
Adobe, Carménère Reserva 2010, Colchagua Valley, Chile Sombere, diepe kleur met zelfs wat nuances van violet. Fijne, elegante neus, bordeauxachtig na opschudden. De smaak is levendig, aangenaam en mooi geknoopt. Goede wijn.
Colruyt: 5,25 euro.
Trapiche, Malbec 2010, Mendoza Argentina Goed geconcentreerde, zachtrode kleur, met spanning van de lagering. Brede, door hout gedragen neus met eenheid. De smaak is rijp en toch goed genuanceerd en stevig. Goede, typische wijn.
Carrefour: 5,99 euro.
Leopard’s Leap, Cabernet Merlot 2010, South Africa Open kleur, type zacht rood, maar wat zwak van concentratie. De neus is fijn maar een beetje mager. De smaak is dun en schraal.
Delhaize: 6,99 euro.
Cuma, Cabernet sauvignon 2011, Michel Torino Estate Sombere kleur met een nuance van vers. Presente, brede neus, duidelijk cabernet na opschudden. De smaak is rijp maar mist wat nuance. Een ‘zwaar’ type.
Colruyt: 5,29 euro.
La Capitana Carménère 2009, Cachapoal Valley, Chile Bijna inktachtige kleur, met spanning van de lagering en van het getemde type. Frisse, puntige neus, mooi ondersteund door goed hout. Klassieke, bordeauxachtige smaak met nuance en lengte. Goede wijn.
Delhaize: 6,99 euro.
Besluit: de meeste van deze wijnen passen bij ‘geroosterd vlees’. Goed maar soms wat zwaar.
Hoe zit het met sulfiet in wijn?
Als men zwaveldioxide (het zogenaamde sulfiet) toevoegt aan wijn, gaat ongeveer een derde ervan verloren voor het beoogde effect. De stof reageert weg met een reeks wijncomponenten en is niet meer actief als antioxidant of microbiocide.
Het deel dat wel actief blijft, noemt men het ‘vrije sulfiet’. Dat heeft drie functies: het is antiseptisch als doder van (wilde) gisten en bacteriën, het functioneert als antioxidase door de vernietiging van oxidase-enzymen (verantwoordelijk voor verkleuring zoals bij een doorgesneden appel), en het werkt als antioxidant.
Sterke (vooral Amerikaanse) lobbygroepen hebben geijverd voor de wereldwijde beperking van sulfiet in wijn en hun actie heeft de vermelding ervan verplicht gesteld. Sulfiet breekt vitamines B en E af, zet histamine vrij (hoofdpijn) en kan bij overgevoelige personen astma en hartkloppingen veroorzaken.
Men zegt: “Het pakt op de adem.” Medisch gesproken moet de toegelaten dagelijkse inname (ADI) beperkt worden tot 0,7 mg per kg lichaamsgewicht.
In de EU mag het sulfietgehalte in droge witte wijn niet boven 200 mg/l komen. Deze beperkingen zijn opgelegd voor de ’totale’ hoeveelheid toegevoegd sulfiet. Een persoon van 100 kg zou dus dagelijks een halve fles mogen drinken en onder de ADI blijven. Maar de meeste witte wijnen blijven ver onder de Europese limiet en worden gebotteld met vier tot vijf maal minder sulfiet. Bovendien betreft het Europese maximum het ’totale’ sulfietgehalte. Vermits men slechts schade mag verwachten van het ‘vrije’ gehalte is er nog wat marge.
Herwig Van Hove
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier