Getest: Wat gebeurt er als je plots thee drinkt in plaats van koffie?

Ontneem een koffiejunkie drie dagen lang haar favoriete bakje troost en kijk wat er gebeurt. Dat is wat Weekend.be deed voor International Tea Day: ‘Navigeren tussen de honderdduizend smaken en kleuren thee gaf mij het soort keuzestress dat je bij het droge ‘zwart, met een wolkje melk’ gewoon niet hebt.’

Zeker kan ik het niet zijn maar de kans is groot dat Elisabeth Kübler-Ross haar verschillende fasen in rouwverwerking – ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en aanvaarding – opstelde tijdens een periode waarin ze afkickte van koffie. Ik kan mij amper een tijd herinneren waarin ik geen koffie dronk. Daar waar veel kinderen bijvoorbeeld houden van een zakje snoep, was ik op jonge leeftijd vooral gewonnen voor brood doppen in de tas koffie van mijn ouders. Het is een voorkeur die is blijven kleven. Toen ik de opdracht kreeg om in kader van International Tea Day drie dagen lang het zalige zwarte goud in te ruilen voor wat velen ‘water met een flauw smaakje’ noemen, begon ik dan ook al op voorhand te trillen. In liefde en journalistiek mag alles, dus bij deze pers ik het resultaat uit mijn pen.

Mijn favoriete manier om mij een verwezenlijkt persoon te voelen is een beetje vroeger opstaan en vervolgens een uur lang als een zombie boven mijn bakje troost hangen.

De eerlijkheid gebiedt mij om uit de doeken te doen dat ik op aanraden van de huisarts al minder koffie drink dan vroeger. Maar op een goede dag pomp ik nog steeds gezwind een thermos of twee door mijn slokdarm. En dat allemaal nog voor de doorsneeburger zelfs het woord ‘lunchpauze’ in de mond neemt. Mijn favoriete manier om mij een verwezenlijkt persoon te voelen is een beetje vroeger opstaan en vervolgens een uur lang als een zombie boven mijn bakje troost hangen. In elke sociale situatie die ’s ochtends plaatsvindt zijn er maar drie woorden die mij kunnen doen zwijmelen als een hormonale bakvis: ‘Er is koffie.’

Hoewel ik de moed niet heb laten zakken, werd die laatste zin 72 uur lang wel mijn kwelleuze. Drie dagen zonder mijn favoriete drankje lijkt niet veel, maar ik heb toch enkele pogingen moeten ondernemen voor het mij lukte om 24 uur lang mijn eigen boontjes te doppen. Het is niet zo dat ik last had van cold turkey. In thee zit er ook cafeïne, mocht je dat niet weten. Dus een kopje groene thee is ideaal om thee-technisch vals te spelen zonder verontwaardigde reacties los te weken van mensen die op de hoogte zijn van het experiment. Om mezelf moed in te drinken, begon ik dus met deze variant.

Terwijl ik voorzichtig nipte van de warme thee, surfte ik in de richting van de voordelen van stoppen met koffie. Het wereldwijde web stroomde over van beloftes: een babyvelletje, een goede nachtrust en een briljant idee voor een klimaatakkoord dat wel steek houdt. Mensen beweerden dat mijn leven als bij toverslag zou veranderen zonder mijn magische bonen, maar ik ondervond weinig verschil. Nee, mijn huid werd niet gefotoshopt gaaf en nee, ik had geen nood aan dutjes tussen het werken door.

Ik had niet de energie om net dat beetje extra te presteren. Niet alleen was de koffie op – een titel voor een mogelijke horrorfilm – maar ook mijn inspiratie bleek volledig uitgeput.

Wel werd ik op dag twee wakker met een de ergste kater van mijn leven zonder de avond ervoor ook maar één druppel alcohol te consumeren. Een wrang lot dat zo’n hashtag first world problem inhoudt dat ik er zelfs niet over durfde te klagen. Ik merkte dat mijn woorden minder gefilterd waren – een eufemisme voor snauwen – en tegen dag drie had ik veel minder energie om net dat beetje extra te presteren. Niet alleen was de koffie op – een titel voor een mogelijke horrorfilm – maar ook mijn inspiratie bleek volledig uitgeput. Mijn obsessief koffiedrinken werd dan ook vervangen door nauwlettend in de gaten houden wanneer ik precies kon gaan slapen en hoeveel slaap ik verdiende per gemist kopje koffie. Antwoord: meer. Veel meer.

En op de vierde dag was er terug koffie. Ik besef nu wel dat koffiedrinken voor mij meer een kwestie van gewoonte is. Een gewoonte die ik perfect kan vervangen door een sporadisch spoortje exotisch extract. Navigeren tussen de honderdduizend smaken en kleuren thee gaf mij soms wel het soort keuzestress dat je bij het droge ‘zwart, met een wolkje melk’ gewoon niet hebt. Bovendien holde ik meer naar het toilet dan de gemiddelde fanatieke jogger die met Evy Gruyaert dweept (aan de hipster die dit leest: wees gerust, de eerste aflevering van een podcast gebaseerd op deze ervaring zit al in de pijplijn).

Maar alles overwogen bleven de voordelen en de nadelen zoals de borstkas van een twaalfjarige versie van mezelf tijdens de zwemles: vlak. Hoewel ik thee een warmer hart toedraag dan vroeger, blijf ik nog steeds vertoeven in de dark side van de cafeïne – waar de koffie even zwart en bitter is als mijn ziel. Toch zal ik wel net iets meer afwisselen met een Earl Grey. Al was het maar omdat de koffierush veel groter is na een paar dagen (ge)zonder. (AW)