Getest: 6 flessen chianti

De naam chianti wordt gebruikt voor wijn uit de provincie Toscane. Wij testten zes flessen tussen 4 en 10 euro, verkrijgbaar in Colruyt, Carrefour en Delhaize.

Chianti DOCG 2012, Astorre Nott

Goede kleur met een nuance van vers en een versmolten neus van rood fruit. De smaak mist charme en wordt gedomineerd door een opvallend zuur accent. Niet erg geschikt voor aan tafel.

Delhaize: 4,95 euro.

Chianti Classico DOCG 2011, Nozzoleto

Goede kleur met een kleine evolutietoets en een neus van vers rood fruit. De smaak is evenwichtig tot het einde. Goede, wat eenvoudige wijn. Moet passen bij gerechten type kip.

Colruyt: 8,05 euro.

Chianti Riserva 2009 DOCG, Torre del Sale

Kleine evolutietoets in de goede kleur. Neus met secundair versmolten fruit met nuance na opschudden. Evenwichtige en geknoopte smaak. Geen spoor van sleet. Moet passen bij geroosterde kip.

Delhaize: 7,59 euro.

Chianti DOCG 2012, Piccini

Erg lichte, verse kleur en een dunne neus. De smaak is zuur-bitter zonder gastronomische mogelijkheden.

Carrefour: 5,65 euro.

Chianti Classico 2010 DOCG, Albola

Iets lichte, open kleur met een nuance van belegen en een neus van goed rood fruit. De smaak is evenwichtig maar ook wat verbrokkeld. Pastawijn.

Carrefour: 9,90 euro.

Chianti 2011 DOCG, Tenuta di Burchino

Goed geconcentreerde kleur met een nuance van zacht en een neus van rood fruit met diepte. De smaak is zacht en evenwichtig met een wat strenge finale. Moet passen bij geroosterd vlees.

Carrefour: 6,05 euro.

Meer over chianti

De naam chianti wordt gebruikt voor wijn uit de hele provincie Toscane. Het historisch kerngebied, waar alles begon met Chianti Classico, is echter beperkt tot het gebied tussen Firenze en Siena. De regels van het spel zijn er wat strenger dan in de perifere DOC’s zoals chianti tout court, Chianti Colli Senesi of Chianti Colli Aretini. Maar ze hebben een belangrijk element gemeen: een grote meerderheid sangiovesedruiven in de samenstelling.

De meest opvallende eigenschap van sangiovese: hij rijpt traag en laat op het jaar, met oogsten soms tot half oktober. Daar komt dan veel alcohol van in de warme jaren maar ook zuur en bitterheid in de koudere jaren. Toch wordt deze druivensoort sinds de jaren 1700 in Toscane ruim aangeplant. Zoals in de meeste meer zuidelijke wijnlanden is zuurheid die frisheid brengt veeleer positief. Denk maar aan vermentino, arneis en vernaccia voor wit en cinsault en zelfs mourvĆØdre voor rood. De wijnen worden koel gedronken en heel dikwijls, tot in de jaren 1980, met een gelijke hoeveelheid water aangelengd. Eigenlijk werd het dure water aangelengd met de goedkopere wijn. Wijn had nog geen gastronomische status.

Bettino Ricasoli (1809-1880), de Barone del ferro van Castello di Brolio, heeft de blend (‘coctail’) samengeteld om de scherpte van sangiovese te temmen. Voor bewaarwijn mengde hij er de zachtzoete, rode canaiolo bij. Voor jong te drinken wijn schreef hij bijkomende toevoegsels voor van malvasia. Later kwamen er nog mammolo en colorino bij en zelfs witte malvasia en witte trebbiano.

De Antinorigroep heeft als antwoord op de ‘coctail’ een diepgaande selectie van sangiovese doorgevoerd. Het resultaat zijn soorten die wat minder opbrengen maar een zuiverder en moderner smaakprofiel hebben. Zo zijn nu de witte druiven uit Chianti Classico verdwenen. Bijmengen tot wel dertig procent van modieuze merlot en cabernet is dan weer toegelaten. Ook komen er nu meer en meer honderd procent sangiovesewijnen op de markt die in de tijd van Bettino ondrinkbaar zouden zijn geweest. Men weet nu ook dat overdreven rendementen zuurheid en bitterheid activeren.

Herwig Van Hove

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content