Erika Vanvuchelen laat zich inspireren door haar streek om nieuwe speculaasrecepten te creëren. Op markten en in streekwinkels vinden haar koekjes gretig aftrek, maar sinds kort ligt de Grazense speculaas ook in de supermarkt – met een ambachtelijk uitzonderingsstatuut.
Speculaasbakkers zijn een uitstervend ras. We zijn nog maar met een handvol mensen die het hele jaar door enkel speculaas bakken. Ons land heeft een rijke geschiedenis wat speculaas betreft: iedere streek had zijn eigen specifieke koekje. Allemaal anders, aangepast aan de producten en smaak van de streek. Dat heeft me voor mijn assortiment geïnspireerd. Ik ben begonnen met een speculaas te maken voor mijn dorp Grazen. De Grazense speculaas is zacht en smeuïg. Ik vorm de stevige kleine koekjes allemaal met de hand. Daarna heb ik speculaasjes gemaakt die genoemd zijn naar het nabijgelegen Geetbets. De inwoners van Geetbets noemen ze ‘de heren van Bets’. De Betserse speculaas is een verfijnd koekje geworden in de vorm van dames en heren. Voor de ‘boeren van Rummen’ is er een no-nonsense volkorenspeculaas met walnoten.
Al onze kruiden mengen we per soort met de hand, zo krijgt elke soort speculaas een heel eigen smaak
Belgen lusten speculaas ook in de zomer, want ondanks de warme temperaturen, bleven de bestellingen niet uit. Toen het echt heet was, moest ik ’s nachts werken, want overdag was het deeg niet hanteerbaar. Natuurlijk blijven Sinterklaas en Kerstmis onze topmomenten, dan maken we ook nog meer speciale vormen en smaken.
Echte ingrediënten: daar onderscheiden we ons in. Geen extracten, maar échte kruiden. Oliën die het deeg makkelijker hanteerbaar maken zijn al helemaal uit den boze.
Al onze kruiden mengen we per soort met de hand, zo krijgt elke soort speculaas een heel eigen smaak. Voldoening haal ik uit het feit dat ik een prachtig product op de wereld zet. Mijn speculaas is volledig met de hand gevormd en draagt de stempel van de maker. Door iets te creëren heb ik het gevoel dat ik iets waardevols bijdraag aan onze maatschappij.
Ambachtelijk is duurder. Maar de prijs is eerlijk, amen en uit. Natuurlijk heb je mensen die omwille van de prijs zullen kiezen voor een fabrieksspeculaas. Maar wat mij hoopvol maakt, is dat ik merk dat jonge mensen steeds vaker kiezen voor een ambachtelijk product. Studenten, die het niet breed hebben, kopen mijn speculaas omdat ze het belangrijk vinden om een lokaal product te kopen, gemaakt door iemand die ze kunnen aanspreken.
Sinds een aantal jaar leveren we ook aan de supermarkt. Waar supermarkten vroeger afdongen op de prijs, hebben ze intussen begrepen dat hun klanten graag een lokaal product vinden in de rekken. De supermarkt wil mijn product, dus ik heb een goede onderhandelingspositie. Ik bepaal zelf mijn prijs. Een uitzonderingspositie voor lokale producten, daar konden we een paar jaar geleden alleen maar van dromen.’
