‘Emotioneel eten heeft een slechte reputatie, omdat het geassocieerd wordt met veel en vet en suiker. De vraag is: is niet alle eten emotioneel?’, vraagt Knack Weekend-redactrice Nathalie Le Blanc zich af.
‘Culinair plezier is simpelweg goddelijk’, vertelt paus Franciscus in TerraFutura, een interviewboek met slowfoodgoeroe Carlo Petrini. ‘Het komt rechtstreeks van God.’ Ik ben niet gelovig, maar kan daar weinig tegen inbrengen. Als God/de evolutie ons een lichaam heeft gegeven met miljoenen smaakpapillen, een complexe geurzin en een brein dat blije hormonen produceert als we lekker eten, laat ons daar dan ons voordeel mee doen. Dat veel lekkere dingen zondig zijn, zegt u? Nee, dat zijn ze niet. Gemeen zijn, bedriegen, met andermans pluimen gaan lopen, dat is zondig. Een lekkere bearnaisesaus of een luchtige citroencake zijn dat niet. In haar nieuwe boek Koken, eten, leven schrijft Nigella Lawson – terecht – dat ze het idee van guilty pleasures de wereld wil uit helpen. ‘Het enige waar we ons schuldig over moeten voelen is niet dankbaar zijn voor wat we eten.’
Dat veel lekkere dingen zondig zijn, zegt u? Nee, dat zijn ze niet.
Ik heb een filmpje van mijn neefje Will die van puur geluk op en neer wipt in zijn kinderstoel omdat er een bordje op komst is. Zijn gezicht licht op in anticipatie van het lekkers. Ik kijk er weleens naar op het einde van een slechte dag, om mezelf op te vrolijken. En om mezelf te motiveren om de koelkast open te trekken, dat ook. Dat huppelende gevoel, daar moeten we volgens Nigella naar streven. ‘Er zijn momenten dat ik me intens bewust ben van het plezier van elke mondvol, en dat wat ik eet me ongelofelijk gelukkig maakt.’ Zelfs goed gemaakte thee brengt haar in vervoering. En ja, een lauwe kop met te veel melk is dan een diepe teleurstelling, maar daar leeft ze liever mee dan met het feit dat de erosie van ons plezier in eten een vorm van zelfvervolging wordt. Haar moeder was een uitstekende kok die overal schuldgevoel en zelfkastijding bij serveerde en pas echt met onbegrensd plezier ging eten toen ze terminale kanker bleek te hebben. Het idee dat we pas mogen genieten met het einde in zicht, vindt Nigella triest. En ik vind het doodzonde.
Gemeen zijn en bedriegen, dat is zondig. Een lekkere saus en luchtige cake zijn dat niet.
Emotioneel eten heeft een slechte reputatie, omdat het geassocieerd wordt met veel en vet en suiker. De vraag is: is niet alle eten emotioneel? Ook als het beheerst of caloriearm is. Steak met blauwekaasboter of een komkommerslaatje, het maakt altijd iets in ons los. Dat is niet eens raar, ontdekte ik toen ik me voor Knack Weekend in comfortfood verdiepte. Bovendien is eten, zelfs voor wie alleen woont, vaak een sociale zaak. Kijk maar naar de blije gezichten van het personeel van een paar van onze favoriete restaurants, die voor de service samen eten.
Als atheïst heb ik het meestal moeilijk om mee te stappen in andermans gebeden, als die vraag uitzonderlijk al eens komt. Maar op bezoek bij gelovige vrienden die een dankgebed zeggen voor het eten, doe ik enthousiast mee. Want ik meen het oprecht, die dank voor de geserveerde spijzen, het goede gezelschap en het plezier dat ze ons zullen verschaffen. Ik hoop dat paus Franciscus het me vergeeft dat ik niet God maar gewoon het universum en de kok van dienst bedank.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
