Nathalie Cardon

‘Chips zijn vuil, plat en slecht. Exact wat we post-pandemie nodig hebben’

Nathalie Cardon Eindredactrice Knack Weekend

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal.

Ze zeggen dat sommige dingen na corona voor altijd verdwenen zullen zijn. Mogelijk de handdruk. Ik gok: ook de bak chips op feestjes. Chips, die krakende dingen die je dood kunnen versnellen maar waar je altijd maar meer van wilt. Ik zeg het er even bij, omdat ik gemerkt heb dat het hele concept chips niks meer lijkt op te roepen bij mensen: toen onlangs via de Zoom overlegd werd hoe we het afscheid van een collega zouden vieren en ik beloofde alvast een paar zakken paprika en zout mee te brengen, leken alle gezichten te bevriezen. ‘Ik zal Ottolenghi-cakejes maken’, zei iemand. ‘Ik zorg voor gezonde brownies’, een ander. Een confronterend moment. Het had niks te maken met angst voor graaien in een bak vol virusdeeltjes – ik had voorgesteld tien kommetjes te verzamelen om het zaakje over uit te strooien. Nee, chips als partysnack zijn totaal passé. Spreek er niet meer over. Doe het stiekem, thuis. En hou ze alsjeblieft buiten beeld als we de Ottolenghi op Instagram zetten.

Chips zijn vuil, plat en slecht. Exact wat we post-pandemie nodig hebben.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal voor zelfgemaakte en gezonde voeding. Avocado en zoete aardappel zijn mijn beste vrienden. Op een zondag met veel tijd zie ik mezelf nog gezonde brownies bakken. Maar die goeie ouwe groezelige kom chips, die stáát voor iets. De beste herinneringen bewaar ik aan feestjes die officieel niet zo leuk waren, maar waar in dat ene onopvallende hoekje met de chips een heimelijke gezelligheid hing. Chipseters hebben namelijk niks hoog te houden voor elkaar. In die zin zijn ze als rokers. Ze zeggen nooit: ‘Neem jij de laatste maar.’ Ze praten over foute liefdes en gênante obsessies. Ocharme de rest, met hun gefingeerde voorkeur voor rauwe selderstengels en hun vermoeiende opbod van reisverhalen. Ze moesten eens weten wat ze missen.

In Pretend It’s a City, de Netflix-documentairereeks waarin Fran Lebowitz, schrijfster en professioneel mopperaar, het New York van vandaag fileert, zegt de zeventigjarige over de voeding van vroeger: ‘People didn’t know that all these things were bad for you. I think knowing that they’re bad for you makes them worse for you.’ Weten wat tot hart- en vaatziekten leidt lijkt me wel zo verstandig, maar onze fixatie op gezondheid brengt zijn eigen uitwassen met zich mee, van eenzijdige modediëten tot eetstoornissen. En hoe gezond is het eigenlijk voor je kop, als je jezelf nooit een uitspatting toestaat? We moeten ons al zo beheersen, nu zelfs een kus op de wang in de categorie ‘onverantwoord’ valt. Tijdens wandelingen in te drukke parken durf ik amper nog te ademen. Hoe laten we in godsnaam straks het beest weer los, als we op informele feestjes alleen met verantwoorde spektakelschotels ten tonele mogen verschijnen? Chips zijn vuil, plat en slecht. Exact wat we post-pandemie nodig hebben.

Ik weet, tegen de tijdgeest valt niet in te roeien. Wellicht ga ik, mede door mijn grotendeels gezonde levensstijl, de dag nog meemaken dat de partysnacks nog een stap verder zijn geëvolueerd. Staat iedereen rond een hoge tafel met een glazen buisje in de hand, waarin een individueel assortiment pitten en zaden is gegoten. Hoor ik tot mijn ontzetting dat het potje sprinkhanen met salamismaak alweer leeggeplunderd is. Trek ik me vervolgens terug op het toilet. Er wordt op de deur geklopt. Afkeurend geroezemoes. Ik doe mijn uiterste best geen krakende geluiden te maken. De smaak van paprika voert me mee naar een ander universum. De wereld van gisteren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content