Handgeschept papier, bloemen in huis of garnaalkroketten aan zee: genot zit vaak in kleine dingen.
Stefanie Callebaut – zangeres van SX
‘Ik omring me graag met dingen die me een gevoel van verwennerij geven, maar ik vind het toch leuk om dan te kunnen zeggen dat ik die dingen ook echt nodig heb. Zoals mijn Throat Comfort-thee met zoethout en toortsblad van Yogi Tea, die de keel kalmeert en rustgevend is. Als ik veel moet optreden, werkt die super voor mij. Ook mijn Midnight Secret-serum van Guerlain zou ik niet meer willen missen: een booster die je huid ’s nachts supersnel herstelt, waardoor het de volgende dag niet opvalt dat je maar enkele uren geslapen hebt. Precies wat je nodig hebt in een druk muzikantenbestaan.’
Siska Schoeters – radiopresentatrice
‘Sinds een dik jaar ga ik om de zes à acht weken naar een schoonheidsspecialiste. De eerste keer kon een vriendin van me niet gaan en nam ik haar beurt over. Sindsdien vind ik dat ik dat echt verdien. (lacht) Ik lig er een uur, praat over niet al te veel, en ondertussen soigneert Annette me grondig: knijpen en smeren en dampen en nog eens smeren en scrubben en smeren. Als ik buitenkom, zijn al mijn rimpeltjes weg, is mijn snorretje uitgetrokken, zijn mijn wenkbrauwen perfect bijgewerkt en staat mijn vel er echt prachtig en stevig bij, voor minstens een paar dagen. Een uurtje pure luxe, voor mij en mij alleen.’
Linda Van Waesberge – styliste
‘Bloemen kopen bezorgt me elke keer een instant geluksgevoel. Dat hoeven voor mij geen chique lelies of de allerduurste rozen te zijn. Integendeel: goedkope bloemen zijn voor mij de mooiste. Op de markt koop ik weleens een bos van twintig rozen voor acht euro, en die blijven vaak langer fris dan veel duurdere rozen. Verder hou ik het graag simpel en zuiver: geen gemengde boeketten met veel overbodig groen, maar de eerste bossen mimosa en ook ouderwetse soorten voor buiten, zoals lupinen, margrieten en geraniums in de lente, de eerste hyacinten in december of de eerste witte tulpen wanneer het buiten vriest. Die in een oude vaas schikken, maakt mij enorm gelukkig.’
Noémie Wolfs – zangeres
‘Designerschoenen en -handtassen kan ik de laatste jaren moeilijk weerstaan. Niet zo verwonderlijk, want mijn vader was een schoenenontwerper en mijn moeder had een schoenenzaak. Het zijn geen aankopen die ik elke maand doe, maar enkele keren per jaar durf ik daar toch wat geld aan te spenderen. Geen duizenden euro’s, op stockverkopen lukt het voor enkele honderden euro’s ook. Vroeger was dat me nog vaak te veel, nu zie ik het gewoon als een goede investering. Die handtassen of schoenen kunnen trouwens net zo goed van de kringloop- of een vintagewinkel komen. Het belangrijkste is dat ze goed gemaakt zijn, in degelijke ateliers, en dat ze lang meegaan. Ik ben gestopt met in goedkopere ketens te winkelen. Daar kun je ook massa’s geld uitgeven, maar koop je nooit voor de lange termijn. Mijn hakken van Margiela zijn nu vijftien jaar oud en ik kan ze nog steeds dragen – zoiets maakt me enorm blij.’
Caroline Pauwels – VUB-rector
‘Op mijn zestiende ontdekte ik in Firenze een plek en een geur die me nooit meer losgelaten hebben. De Santa Maria Novella is een oude basiliek, en de apotheek die er in de zeventiende eeuw aangebouwd werd, is de mooiste ter wereld. Het is daar dat mijn parfum vandaan komt: Acqua di Colonia Fresia, naar de lievelingsbloem en -geur van mijn grootmoeder en vader. Ik heb sinds mijn zestiende nooit iets anders gedragen – qua loyaliteit kan dat tellen. Om eraan te komen, moest ik destijds een ingenieus netwerk uitbouwen van mensen die af en toe naar Firenze gingen en het geurtje voor mij konden meebrengen. Ik kan het flesje nu online bestellen, maar dat zou verraad zijn tegenover een van de mooiste plekken die ik ken. Het netwerk van vrienden blijft dus zijn werk doen.’
Lize Spit – auteur
‘In België doe ik alles met het openbaar vervoer. Ik heb geen auto, dus ben ik altijd onderweg in de massa, aan het klungelen met reisschema’s en bagage, aan het wachten op lijnen met vertraging. Wanneer ik in het buitenland ben voor lezingen of interviews, geniet ik er enorm van om een taxi te nemen. Instappen, de deur sluiten en mezelf even stilte gunnen – heerlijk is dat. Een taxichauffeur die wil praten is een tegenvaller. Die ritjes zijn zeldzame rustmomenten waar ik echt naar uitkijk. Hier ben ik te gierig om een taxi te nemen. Je weet perfect hoe je er met het openbaar vervoer komt, denk ik dan, doe dat dan maar.’
Stijn Tormans – Knack-journalist
‘Mijn kostbaarste bezit zijn brieven van lieven op mooi, vergeeld papier. De lieven zijn verdwenen, hun papier is gebleven. Hoe ouder het wordt, hoe mooier en breekbaarder. Ik word ook heel blij van handgeschept papier. Eigenlijk was papier er altijd al. In de kleuterklas knipte ik mensjes uit A4-papier en later zat er altijd een opgevouwen bladzijde in mijn zakken. Dat zorgde voor rust in mijn hoofd, hoe hard het ook waaide buiten. Voor mij is papier net zo noodzakelijk om te overleven als eten. En zoals ik af en toe oesters eet, zo trakteer ik mezelf soms op mooi en duur papier. Het is deels de reden om elk jaar naar Stockholm te gaan, want in de straten van Gamla Stan ligt de heerlijkste papierwinkel ter wereld: Studio Barbara Bunke. Die plunder ik en dan kan ik er weer even tegen. Onlangs, in de Bromma-luchthaven, controleerde een douanier mijn koffer. Ik zal nooit zijn verbouwereerde blik vergeten: It’s all paper!’
Lien Degol – styliste en politica
‘Ik heb jarenlang een zwak gehad voor prullenhorloges – zeker als ze van ver op een Rolex leken. (lacht) Ik kon me the real thing niet veroorloven, maar haalde wel enorm veel plezier uit goedkope imitaties, ook al werkten die soms maar enkele maanden. Ik denk dat ik er op een bepaald moment meer dan veertig had. Tot ik enkele jaren geleden vijftig werd en mijn moeder me een echte Rolex cadeau deed. Een waardevol stuk op zich, maar nog meer omdat mijn mama op die manier ook in de buurt is wanneer we elkaar even niet zien.’
Jan Paternoster – muzikant van Black Box Revelation
‘Als ik het menu voor mijn laatste avondmaal mocht samenstellen, zou het voorgerecht zeker garnaalkroketten zijn. Thuis in Brussel eet ik ze weleens bij Au Laboureur of op de Vismarkt, maar het liefst trek ik er met mijn lief op uit naar Sint-Idesbald. Een vriend raadde me er ooit visrestaurant en oesterbar Julia aan en die stelde niet teleur. De zee en de reis maken het allemaal net een tikkeltje romantischer en ter plaatse wandelen we ook op het strand, zodat het toch een verantwoorde uitstap is. (lacht) Het etentje zelf kost wat meer dan gewoonlijk, maar dat moet kunnen. Ik hecht belang aan goed eten en de bedoeling van zo’n uitstap is juist om onszelf eens goed te verwennen.’
Wim Vanlessen – balletdanser
‘Als danser moet ik vaak meerdere keren per dag een douche nemen. Dan moet het een beetje vooruitgaan en gebruik ik ook niet altijd zeep, omdat je huid daar op een bepaald moment genoeg van heeft. Thuis daarentegen hou ik ervan om echt te genieten van een douche en daar hoort absoluut de schuimende Musk Shower Gel van Kiehl’s bij. Ik ben al vijftien jaar een trouwe fan en heb het product steevast in huis. Dat gevoel van verwennerij gaat nooit vervelen.’
Sebastiaan Van Doninck – illustrator
‘Als illustrator van kinderboeken en tijdschriften werk ik vaak digitaal. Terwijl de ambachtelijke aanpak me eigenlijk veel meer ligt: met penseel en inkt, papier dat je kunt voelen en ruiken en technieken die spontaniteit in de hand werken. Het is een van de redenen waarom ik sinds enkele jaren altijd een schetsboek meeneem wanneer ik op weekend of vakantie ga: eentje met luxepapier van Hahnemühle. Mijn atelier in mijn rugzak kunnen stoppen en op verplaatsing kunnen schilderen – dat is voor mij de ultieme verwennerij.’
Merdan Taplak – dj en producer
‘Ik ben opgegroeid tussen zoetebekken, met tompoesjes en andere pateekes van de lokale bakker, en met baklava die we tijdens onze zomervakanties in Turkije aten. Geen droge baklava uit een doosje, maar heerlijk stroperig, zoals alleen echte meesters hem kunnen maken. Mijn vader doopte mijn fopspeen ook in honing. In de Turkse cultuur is honing een soort van wondermiddel, maar zo krijg je iemand wel zoet, natuurlijk. Ik koop minstens een keer per week patisserie bij Domestic in Antwerpen. Sander Goossens, de chef-patissier die ook onze bruidstaart creëerde, maakt de beste millefeuille ter wereld: superkrokant, romig en met een beetje zout. Zulke lekkernijen brengen meteen gezelligheid in huis en horen er echt bij wanneer mijn vrouw, ons zoontje en ik uitgebreid brunchen op zondag.’
Sofie Van de Velde – galeriehouder
‘Geuren in alle mogelijke vormen zijn mijn guilty pleasure. Ik heb een goed ontwikkeld reukorgaan dat ook sterk mijn verbeelding prikkelt, of het nu om oude lijsten, noppenfolie, een kunstbeurs of de geuren aan de Nijl gaat. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ze zijn er. De geur van vers wasgoed, van vrienden of het huis van mijn grootouders kan me intens gelukkig maken, maar van onaangename of chemische geuren gruw ik eens zo hard. Voor geurkaarsen trek ik al jaren naar Necessities, een Antwerpse nicheparfumerie die gespecialiseerd is in natuurlijke geuren, met merken als Byredo en Cire Trudon. Ik ben even zuinig als blij met mijn geurkaarsen, maar in die winkel laat ik me elke keer weer verleiden.’
Tanguy Ottomer – beroeps-Antwerpenaar
‘Mijn allergrootste luxe is een koelkast vol lekkers. Spullen halen bij twee supermarkten, de slager én de traiteur – dan voel ik mij de koning te rijk. Maar mijn heiligdom is mijn slaapkamer, en daar horen hemelse geuren bij. Ik besprenkel mijn beddengoed wekelijks met Intense, een parfum van Tiffany & Co, een geur zoals de liefde ook aanvoelt.’
Patrick Duynslaegher – filmcriticus en artistiek directeur van Film Fest Gent
‘The New Yorker is voor mij het summum van journalistieke verwennerij. Ik koop het blad onafgebroken sinds maart 1976, toen ik als jonge twintiger voor het eerst New York bezocht. Ik kende uiteraard de reputatie van het blad en wijlen Pauline Kael, een van Amerika’s invloedrijkste filmcritici, en die was volledig terecht. The New Yorker deed aan longreads en slow journalism voor die uitdrukkingen bestonden en liet journalisten maandenlang aan een stuk werken, om vervolgens het definitieve verhaal of portret te brengen. Nog steeds trouwens, want het blad bewaakt zijn aanpak en kwaliteit. Als hoofdredacteur van Knack Focus wilde ik inspelen op de actualiteit en primeurs brengen, maar mijn lievelingsblad permitteert het zich om die druk van zich af te schudden.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
