‘Niemand wordt geboren met het idee dat vrouwenbenen mooier zijn zonder haar’

Het idee dat mooie vrouwen per definitie kaal, mager en perfect symmetrisch moeten zijn, is gewoon fout

‘Toch heeft het me een hele tijd gekost om het scheermesje definitief uit de badkamer te bannen. Een tweetal jaar geleden ben ik gestopt met mijn schaamhaar en mijn benen te ontharen, sinds een paar maanden laat ik mijn okselhaar staan. In het begin stelde mijn omgeving zich vragen, maar intussen begrijpen ze waarom ik het doe. Het idee dat mooie vrouwen per definitie kaal, mager en perfect symmetrisch moeten zijn is gewoon fout. Ik wil laten zien dat je jezelf niet moet aanpassen aan dat schoonheidsideaal, maar net omgekeerd. Het schoonheidsideaal moet dringend wat meer aangepast worden aan de realiteit. Hoe absurd is het dat er over zoiets als schaamhaar, wat toch aangeboren is, een taboe kan bestaan?’

‘Om dat taboe wat te doorbreken pak ik op Instagram regelmatig uit met mijn lichaamsbeharing. Vrouwen reageren overwegend positief. Ze raken geïnspireerd, of bewonderen me om mijn lef. Bij mannen zijn de reacties gemengder. Er zijn er die het weinig kan schelen en die me respecteren omdat ik het zelfvertrouwen heb om zo’n onconventionele beslissing te nemen. Maar daarnaast heb je ook de fetisjisten die erop kicken en de fuck boys, de gladde players, die op kilometers afstand blijven. Handig, want vroeger had ik een zwak voor dat soort mannen.’ (lacht)

1.0(1/2) “I stopped shaving because I quickly came to realise the absurdity that a lack of body hair equated with femininity. The first time I removed body hair, I was around 11 years old. I stole my older sisters razor and attempted to remove all of the hair from my body, not that I had much at the time. I assumed you needed to use a lot of pressure with the blade against my skin and ended up removing strips of flesh from my legs, which caused profuse bleeding. I still remember going to school wrapped in bandages and claiming that I had fallen down a tree. Looking back now, I think of how horrified my mother must’ve been that I had already been conditioned to remove the early signs of puberty that had only just arisen. Without recognising it back then, I had already equated body hair with something monstrous and unnatural that had to be eradicated in order to keep my body effeminate and ‘pure’. As I grew older, I reflected on this instance a lot and the meaning behind it, and eventually just stopped removing my hair all together. Most women will be all too familiar with the sharp knick of a razor blade against their leg or the spine tingling rip of wax on their labia. I simply chose to no longer bother enduring the pain, let alone the expense. I feel entirely comfortable not conforming. If people find me unattractive because of it, great! I then know that they’re the kind of people I don’t want to interact with.
⠀
It didn’t necessarily make me feel empowered, just comfortable. I don’t think women refusing to shave should necessarily be considered a radical act. Of course it’s a way in which women can refuse to conform to patriarchal beauty standards, but I don’t want my body to consistently be read as a political space. I hope that eventually our society will reach a stage where we are mature enough to no longer be shocked by women with body hair, that it will no longer be read as a form of feminist backlash or political statement, but just a normal human body existing within the world.”
⠀
Sienna for ‘Natural Beauty’. Photographed and written August 2018.
Words continue in comments due to IG character limit.benhopperhttps://www.instagram.com/benhopper221769591860285118229500019_22176959Instagramhttps://www.instagram.comrich658

View this post on Instagram

(1/2) “I stopped shaving because I quickly came to realise the absurdity that a lack of body hair equated with femininity. The first time I removed body hair, I was around 11 years old. I stole my older sisters razor and attempted to remove all of the hair from my body, not that I had much at the time. I assumed you needed to use a lot of pressure with the blade against my skin and ended up removing strips of flesh from my legs, which caused profuse bleeding. I still remember going to school wrapped in bandages and claiming that I had fallen down a tree. Looking back now, I think of how horrified my mother must’ve been that I had already been conditioned to remove the early signs of puberty that had only just arisen. Without recognising it back then, I had already equated body hair with something monstrous and unnatural that had to be eradicated in order to keep my body effeminate and ‘pure’. As I grew older, I reflected on this instance a lot and the meaning behind it, and eventually just stopped removing my hair all together. Most women will be all too familiar with the sharp knick of a razor blade against their leg or the spine tingling rip of wax on their labia. I simply chose to no longer bother enduring the pain, let alone the expense. I feel entirely comfortable not conforming. If people find me unattractive because of it, great! I then know that they’re the kind of people I don’t want to interact with.
⠀
It didn’t necessarily make me feel empowered, just comfortable. I don’t think women refusing to shave should necessarily be considered a radical act. Of course it’s a way in which women can refuse to conform to patriarchal beauty standards, but I don’t want my body to consistently be read as a political space. I hope that eventually our society will reach a stage where we are mature enough to no longer be shocked by women with body hair, that it will no longer be read as a form of feminist backlash or political statement, but just a normal human body existing within the world.”
⠀ Sienna for ‘Natural Beauty’. Photographed and written August 2018. Words continue in comments due to IG character limit.

A post shared by Ben Hopper (@benhopper) on Sep 3, 2018 at 7:01am PDT

Dominique De Meyst (29): ‘Niemand wordt geboren met het idee dat vrouwenbenen mooier zijn zonder haar’

‘Een viertal jaar geleden heb ik de scheermesjes definitief afgezworen, maar eigenlijk speelde dat idee al veel langer in mijn hoofd. Al sinds mijn pubertijd verbaas ik me over bepaalde denkpatronen in onze maatschappij. Niemand wordt geboren met het idee dat vrouwenbenen mooier zijn zonder haar. Dat is een voorkeur die ons is aangeleerd en aangesmeerd. Want wie z’n benen scheert, heeft daar natuurlijk ook allerhande consumptieproducten voor nodig. Vervuilende wegwerpscheermesjes, of hydraterende lotions voor achteraf. Een kostelijke zaak.’

Op sommige dagen moet ik mezelf moed inpeperen om me met okselhaar in het zwembad te vertonen

‘Als tiener had ik het lef niet om aan die conclusie ook praktische consequenties te koppelen, maar nu heb ik die angst kunnen loslaten. Mijn vriendinnen vinden okselhaar ook de normaalste zaak van de wereld. Dat helpt wellicht. Het is bij mij begonnen als een soort test. Ik wilde nagaan welk mechanisme aan de basis van mijn scheergewoonte lag. Had ik een intrinsieke behoefte om mezelf te scheren, of deed ik het vooral uit angst voor de reacties van anderen? Na enkele weken bleek dat ik het vooral deed voor de anderen. Toen heb ik definitief beslist dat dat pure tijdsverspilling was.’

‘Mijn lichaamsbeharing heeft wel invloed om mijn zelfbeeld, ook nu nog. Ik ga bijvoorbeeld heel graag zwemmen. Op sommige dagen moet ik mezelf moed inpeperen om me daar met okselhaar te vertonen. Ook al ben ik trots op mijn beslissing, het creëert wel een extra laagje zelfbewustzijn.’

‘Acties als ‘Januhairy’ zijn voor mij niet nodig. We zouden beter het hele jaar door gewoon onszelf zijn. En eigenlijk hoeft er ook niet over gediscussieerd te worden: vrouwen met oksel-, schaam-, of beenhaar zouden een evidentie moeten worden. Dat is ook wat ik hoop te bereiken door me niet te ontharen. Zo zien mijn kleine nichtjes bijvoorbeeld dat er vrouwen bestaan met okselhaar. En dan hoef je daar niet per se nog een gesprek over te hebben.’

Ibrich Vandenberghe (24): ‘Ik zie mezelf graag zoals ik ben. Daar kunnen de reacties van anderen niets aan veranderen’

‘Het idee om te stoppen met scheren is een tweetal jaar geleden beginnen te groeien. Op reis zag ik een vrouw vanuit de zee naar haar handdoek op het strand wandelen. Onder de rand van haar bikinibroekje kwam een stevige bos schaamhaar piepen. Zelf had ze daar niet de minste moeite mee. Integendeel, ze blaakte van het zelfvertrouwen.’

‘Dat heeft me aan het denken gezet over de absurditeit van onze scheerrituelen. Uiteindelijk hebben die haren een functie, toch? Op Instagram botste ik vervolgens op een pagina die foto’s deelt van vrouwen met hun natuurlijke lichaamsbeharing. Dat veranderde mijn hele mindset. Okselhaar werd bij elke foto bijvoorbeeld een beetje normaler. Toen ik voor een stage van drie maanden naar Zuid-Afrika moest, besloot ik om dat als startpunt te nemen. Per slot van rekening kende ik daar niemand en hoefde ik me dus ook niets van hun reacties aan te trekken.’

Hoe meer je besluit jezelf te accepteren zoals je bent, hoe mooier je je lichaamshaar gaat vinden

‘Eenmaal terug in België merkte ik dat de schaamte over mijn lichaamsbeharing ook terug was. Ik betrapte mezelf erop dat ik vaker opteerde voor een lange broek of een T-shirt met mouwen. Toch kwam die gêne vooral van binnenuit, want mijn omgeving heeft er eigenlijk nooit moeilijk over gedaan. Alleen mijn moeder, zij vindt me absoluut niet mooi met lichaamshaar en zou graag willen dat ik mezelf toch onthaar. Spijtig en pijnlijk, maar ik zie mezelf graag zoals ik ben. Daar kunnen de reacties van anderen niets aan veranderend.’

‘Wat mij vooral is opgevallen tijdens dit hele transformatieproces, is de wijziging in je denkpatroon. In het begin vond ik mijn okselhaar écht niet mooi. Maar hoe langer je het laat staan en hoe meer je besluit om jezelf te accepteren zoals je bent, hoe mooier je het begint te vinden. En als je je dan nog eens scheert, voel je je plots heel naakt. Zelf heb ik me onder druk van mijn moeder nog eens onthaard. Ik had er meteen spijt van. Dat voelde zo onnatuurlijk. Daar zal je me niet snel meer op betrappen.’