‘Niemand wordt geboren met het idee dat vrouwenbenen mooier zijn zonder haar’

. © Foto R.V.

Met de hashtag Januhairy roept de Britse Laura Jackson vrouwen op om zich een maand niet te ontharen. Haar doel? Het taboe rond lichaamsbeharing op vrouwenbenen en -oksels doorbreken. En ja, dat is in 2019 nog altijd nodig, zo leert een kleine rondvraag bij enkele seksegenoten op Facebook.

Zo’n 99% van de vrouwen heeft geen okselhaar. Dat is de conclusie die je trekt wanneer je door een magazine bladert, naar tv kijkt of de straat scant op een warme zomerdag. Het tegendeel is natuurlijk waar. Net zoals mannen, krijgen vrouwen op een zekere leeftijd lichaamsbeharing onder de armen, op hun benen en in de schaamstreek. Ze doen gewoon hun uiterste best om al die haartjes zorgvuldig te verwijderen. Schoonheidsidealen, weet je wel. Tegennatuurlijk? Vervuilend? Tijdrovend? Daar heeft de schoonheidsindustrie geen boodschap aan.

Daarom roept de 21-jarige Laura Jackson vrouwen op om zich een maand niet te ontharen en stil te staan bij de voordelen daarvan. De actie is ludiek bedoeld, als een alternatief voor het jaarlijkse voornemen om nu écht wat vaker te gaan sporten of gezonder te eten.

Toch is het onderwerp minder lichtvoetig dan zo’n onschuldig ogende hashtag ons doet geloven. Een kleine rondvraag op Facebook resulteert in een regen aan reacties. Onze mailbox puilt uit met verhalen van vrouwen die gestopt zijn met zichzelf te ontharen. Ze willen getuigen over de reacties op hun beslissing, de praktische implicaties en de gevolgen voor hun zelfbeeld. Want de aan- of afwezigheid van lichaamshaar op bepaalde plekken is voor velen niet enkel een esthetische keuze. En het omarmen van hun nieuwe, ongeschoren spiegelbeeld is niet zonder slag of stoot gegaan.

Elize Janssen
Elize Janssen© Foto R.V.

Elize Janssen (18): ‘Mijn okselhaar houdt fuck boys op afstand’

‘In mijn tienerjaren heb ik serieus met mijn zelfbeeld geworsteld. Toen ik twee jaar geleden gestopt ben met scheren, was dat een soort uitdaging om mezelf meer lief te hebben. De fotoreeks ‘Natural beauty’ van Ben Hopper trok me over de streep: op de foto’s worden de vrouwen in zwart-wit geportretteerd met hun okselhaar. Die beelden zijn zo mooi en stralen zoveel kracht uit. Dat zette me aan het denken. Hoe absurd is het eigenlijk dat we onze schoonheid afmeten aan ons oksel- of beenhaar? De beslissing om te stoppen met scheren was voor mij een manier om te kijken of ik sterk genoeg was om me tegen dat soort vastgeroeste ideaalbeelden in mijn hoofd te verzetten en hoe ik me daarbij zou voelen.’

Het idee dat mooie vrouwen per definitie kaal, mager en perfect symmetrisch moeten zijn, is gewoon fout

‘Toch heeft het me een hele tijd gekost om het scheermesje definitief uit de badkamer te bannen. Een tweetal jaar geleden ben ik gestopt met mijn schaamhaar en mijn benen te ontharen, sinds een paar maanden laat ik mijn okselhaar staan. In het begin stelde mijn omgeving zich vragen, maar intussen begrijpen ze waarom ik het doe. Het idee dat mooie vrouwen per definitie kaal, mager en perfect symmetrisch moeten zijn is gewoon fout. Ik wil laten zien dat je jezelf niet moet aanpassen aan dat schoonheidsideaal, maar net omgekeerd. Het schoonheidsideaal moet dringend wat meer aangepast worden aan de realiteit. Hoe absurd is het dat er over zoiets als schaamhaar, wat toch aangeboren is, een taboe kan bestaan?’

‘Om dat taboe wat te doorbreken pak ik op Instagram regelmatig uit met mijn lichaamsbeharing. Vrouwen reageren overwegend positief. Ze raken geïnspireerd, of bewonderen me om mijn lef. Bij mannen zijn de reacties gemengder. Er zijn er die het weinig kan schelen en die me respecteren omdat ik het zelfvertrouwen heb om zo’n onconventionele beslissing te nemen. Maar daarnaast heb je ook de fetisjisten die erop kicken en de fuck boys, de gladde players, die op kilometers afstand blijven. Handig, want vroeger had ik een zwak voor dat soort mannen.’ (lacht)

1.0(1/2) “I stopped shaving because I quickly came to realise the absurdity that a lack of body hair equated with femininity. The first time I removed body hair, I was around 11 years old. I stole my older sisters razor and attempted to remove all of the hair from my body, not that I had much at the time. I assumed you needed to use a lot of pressure with the blade against my skin and ended up removing strips of flesh from my legs, which caused profuse bleeding. I still remember going to school wrapped in bandages and claiming that I had fallen down a tree. Looking back now, I think of how horrified my mother must’ve been that I had already been conditioned to remove the early signs of puberty that had only just arisen. Without recognising it back then, I had already equated body hair with something monstrous and unnatural that had to be eradicated in order to keep my body effeminate and ‘pure’. As I grew older, I reflected on this instance a lot and the meaning behind it, and eventually just stopped removing my hair all together. Most women will be all too familiar with the sharp knick of a razor blade against their leg or the spine tingling rip of wax on their labia. I simply chose to no longer bother enduring the pain, let alone the expense. I feel entirely comfortable not conforming. If people find me unattractive because of it, great! I then know that they’re the kind of people I don’t want to interact with.

It didn’t necessarily make me feel empowered, just comfortable. I don’t think women refusing to shave should necessarily be considered a radical act. Of course it’s a way in which women can refuse to conform to patriarchal beauty standards, but I don’t want my body to consistently be read as a political space. I hope that eventually our society will reach a stage where we are mature enough to no longer be shocked by women with body hair, that it will no longer be read as a form of feminist backlash or political statement, but just a normal human body existing within the world.”

Sienna for ‘Natural Beauty’. Photographed and written August 2018.
Words continue in comments due to IG character limit.benhopperhttps://www.instagram.com/benhopper221769591860285118229500019_22176959Instagramhttps://www.instagram.comrich658

View this post on Instagram

(1/2) “I stopped shaving because I quickly came to realise the absurdity that a lack of body hair equated with femininity. The first time I removed body hair, I was around 11 years old. I stole my older sisters razor and attempted to remove all of the hair from my body, not that I had much at the time. I assumed you needed to use a lot of pressure with the blade against my skin and ended up removing strips of flesh from my legs, which caused profuse bleeding. I still remember going to school wrapped in bandages and claiming that I had fallen down a tree. Looking back now, I think of how horrified my mother must’ve been that I had already been conditioned to remove the early signs of puberty that had only just arisen. Without recognising it back then, I had already equated body hair with something monstrous and unnatural that had to be eradicated in order to keep my body effeminate and ‘pure’. As I grew older, I reflected on this instance a lot and the meaning behind it, and eventually just stopped removing my hair all together. Most women will be all too familiar with the sharp knick of a razor blade against their leg or the spine tingling rip of wax on their labia. I simply chose to no longer bother enduring the pain, let alone the expense. I feel entirely comfortable not conforming. If people find me unattractive because of it, great! I then know that they’re the kind of people I don’t want to interact with.

It didn’t necessarily make me feel empowered, just comfortable. I don’t think women refusing to shave should necessarily be considered a radical act. Of course it’s a way in which women can refuse to conform to patriarchal beauty standards, but I don’t want my body to consistently be read as a political space. I hope that eventually our society will reach a stage where we are mature enough to no longer be shocked by women with body hair, that it will no longer be read as a form of feminist backlash or political statement, but just a normal human body existing within the world.”
⠀ Sienna for ‘Natural Beauty’. Photographed and written August 2018. Words continue in comments due to IG character limit.

A post shared by Ben Hopper (@benhopper) on

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
https://scontent-cdg2-1.cdninstagram.com/vp/b0a499ea759fdf9b3e6dec6712beb312/5CD09717/t51.2885-15/sh0.08/e35/p640x640/40065577_1935235756570500_8701753455445711788_n.jpg?_nc_ht=scontent-cdg2-1.cdninstagram.com640800

Dominique De Meyst (29): ‘Niemand wordt geboren met het idee dat vrouwenbenen mooier zijn zonder haar’

‘Een viertal jaar geleden heb ik de scheermesjes definitief afgezworen, maar eigenlijk speelde dat idee al veel langer in mijn hoofd. Al sinds mijn pubertijd verbaas ik me over bepaalde denkpatronen in onze maatschappij. Niemand wordt geboren met het idee dat vrouwenbenen mooier zijn zonder haar. Dat is een voorkeur die ons is aangeleerd en aangesmeerd. Want wie z’n benen scheert, heeft daar natuurlijk ook allerhande consumptieproducten voor nodig. Vervuilende wegwerpscheermesjes, of hydraterende lotions voor achteraf. Een kostelijke zaak.’

Op sommige dagen moet ik mezelf moed inpeperen om me met okselhaar in het zwembad te vertonen

‘Als tiener had ik het lef niet om aan die conclusie ook praktische consequenties te koppelen, maar nu heb ik die angst kunnen loslaten. Mijn vriendinnen vinden okselhaar ook de normaalste zaak van de wereld. Dat helpt wellicht. Het is bij mij begonnen als een soort test. Ik wilde nagaan welk mechanisme aan de basis van mijn scheergewoonte lag. Had ik een intrinsieke behoefte om mezelf te scheren, of deed ik het vooral uit angst voor de reacties van anderen? Na enkele weken bleek dat ik het vooral deed voor de anderen. Toen heb ik definitief beslist dat dat pure tijdsverspilling was.’

‘Mijn lichaamsbeharing heeft wel invloed om mijn zelfbeeld, ook nu nog. Ik ga bijvoorbeeld heel graag zwemmen. Op sommige dagen moet ik mezelf moed inpeperen om me daar met okselhaar te vertonen. Ook al ben ik trots op mijn beslissing, het creëert wel een extra laagje zelfbewustzijn.’

‘Acties als ‘Januhairy’ zijn voor mij niet nodig. We zouden beter het hele jaar door gewoon onszelf zijn. En eigenlijk hoeft er ook niet over gediscussieerd te worden: vrouwen met oksel-, schaam-, of beenhaar zouden een evidentie moeten worden. Dat is ook wat ik hoop te bereiken door me niet te ontharen. Zo zien mijn kleine nichtjes bijvoorbeeld dat er vrouwen bestaan met okselhaar. En dan hoef je daar niet per se nog een gesprek over te hebben.’

Ibrich Vandenberghe
Ibrich Vandenberghe© Foto R.V.

Ibrich Vandenberghe (24): ‘Ik zie mezelf graag zoals ik ben. Daar kunnen de reacties van anderen niets aan veranderen’

‘Het idee om te stoppen met scheren is een tweetal jaar geleden beginnen te groeien. Op reis zag ik een vrouw vanuit de zee naar haar handdoek op het strand wandelen. Onder de rand van haar bikinibroekje kwam een stevige bos schaamhaar piepen. Zelf had ze daar niet de minste moeite mee. Integendeel, ze blaakte van het zelfvertrouwen.’

‘Dat heeft me aan het denken gezet over de absurditeit van onze scheerrituelen. Uiteindelijk hebben die haren een functie, toch? Op Instagram botste ik vervolgens op een pagina die foto’s deelt van vrouwen met hun natuurlijke lichaamsbeharing. Dat veranderde mijn hele mindset. Okselhaar werd bij elke foto bijvoorbeeld een beetje normaler. Toen ik voor een stage van drie maanden naar Zuid-Afrika moest, besloot ik om dat als startpunt te nemen. Per slot van rekening kende ik daar niemand en hoefde ik me dus ook niets van hun reacties aan te trekken.’

Hoe meer je besluit jezelf te accepteren zoals je bent, hoe mooier je je lichaamshaar gaat vinden

‘Eenmaal terug in België merkte ik dat de schaamte over mijn lichaamsbeharing ook terug was. Ik betrapte mezelf erop dat ik vaker opteerde voor een lange broek of een T-shirt met mouwen. Toch kwam die gêne vooral van binnenuit, want mijn omgeving heeft er eigenlijk nooit moeilijk over gedaan. Alleen mijn moeder, zij vindt me absoluut niet mooi met lichaamshaar en zou graag willen dat ik mezelf toch onthaar. Spijtig en pijnlijk, maar ik zie mezelf graag zoals ik ben. Daar kunnen de reacties van anderen niets aan veranderend.’

‘Wat mij vooral is opgevallen tijdens dit hele transformatieproces, is de wijziging in je denkpatroon. In het begin vond ik mijn okselhaar écht niet mooi. Maar hoe langer je het laat staan en hoe meer je besluit om jezelf te accepteren zoals je bent, hoe mooier je het begint te vinden. En als je je dan nog eens scheert, voel je je plots heel naakt. Zelf heb ik me onder druk van mijn moeder nog eens onthaard. Ik had er meteen spijt van. Dat voelde zo onnatuurlijk. Daar zal je me niet snel meer op betrappen.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content