Een man die er openlijk voor uitkomt zich te verdiepen in de mogelijkheden van make-up, mag zich vandaag nog steeds aan een flinke zucht verwachten. Onterecht, vinden wij. Onze redacteur gebruikte een week lang dagelijks make-up en pende zijn bevindingen neer.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Net zat mijn gezicht nog verdoken in een dik, donzig kussen, maar nu tuur ik naar mezelf in de spiegel. De verloren slaap van de laatste dagen, net als mijn recente verslaving aan Fair Trade chocoladerepen en goedkope koffie hebben duidelijk hun sporen nagelaten. Ik had me de dag waarop elke millimeter van mijn huid meedogenloos geanalyseerd zou worden toch anders voorgesteld.
De vingers van Ines Borgonjon, maquillage-goeroe en senior make-up artist bij M.A.C Cosmetics, tasten nauwkeurig mijn gezicht af. Ze drukken op mijn wangen en mijn voorhoofd. Haar blik priemt recht door mijn poriën. Mocht mijn relatie met mijn huid niet zo problematisch zijn, denk ik dat ik het best aangenaam zou kunnen vinden. Uiteindelijk valt het verdict: ‘Je huid heeft écht water nodig’, zegt ze. En zo leer ik meteen mijn eerste make-up les: een huid die je goed verzorgt (lees: die je grondig reinigt, maar daarna ook terug verwent met een hydraterende crème) heeft minder make-up nodig. Toeval of niet, maar ‘less is more’ is het mantra waar ik tijdens deze week naar zou gaan leven.
Weelderige wimpers
Dat is dan ook het doel van het experiment waardoor begrippen als concealer en foundation voor even deel uitmaken van mijn dagelijkse vocabulaire. Ik wil mijn gezicht niet bedekken onder een gladgestreken en haveloos masker. Voor een onnatuurlijke blos pas ik, en ik wil mijn wimpers niet krullen met zo’n toestelletje waarmee ze in de middeleeuwen ook folteringen uitvoerden. (Dat laatste had ik misschien even moeten checken.)
Ik kies dus resoluut voor subtiel, onzichtbaar als het even kan. “De beste versie van mezelf”, noemt Borgonjon het, en eerlijk: wie zou daar nu niet voor vallen? Bij M.A.C. krijgen ze regelmatig een man over de vloer, aangezien hun producten ongegenderd gepromoot worden. Dat zijn vaak jongens die al heel wat ervaring hebben met make-up en hun gezicht graag en vakkundig opmaken, maar af en toe zit er -net als ik- een leek bij die schoovoetend “maar niet te zichtbaar hé!” de kracht van make-up willen ontdekken. Wanneer een zakenman zich geneert over de rode vlekken op zijn gezicht wanneer hij een vergaderzaal wil toespreken, of een jonge ondernemer graag de littekens die hij heeft overgehouden aan een ongeval wil camoufleren dan helpen ze hen daar graag uit de nood.
Afgepeigerd maar afgepoeierd
Borgonjon doet gedetailleerd mijn nieuwe – veel gevuldere – ochtendritueel uit de doeken. Ik luister, knik vaak, maar moet ook enkele keren vragen ‘wat ze precies met dat laatste bedoelt’. Voor een leek is de wereld van make-up niet de meest toegankelijke, ontdek ik. Ze pent elke stap zorgvuldig neer op een papiertje, dat ik een week lang religieus opvolg. Tegen vrijdag zou ik het kunnen afratelen al was het een gedichtje.
Wat later wandel ik met een zakje vol producten en een uitgeslapen blik naar buiten. Wanneer voorbijgangers mijn pad kruisen, staar ik onwennig naar de grond. ‘Zouden ze het kunnen zién?’ Dat is de vraag die door mijn hoofd blijft malen. Hoewel ik het voorstel voor dit experiment zelf op de redactietafel gooide, moet ik bekennen dat ik me allesbehalve op mijn gemak voel. Pas wanneer ik de eerste spiegelruit passeer ben ik écht onder de indruk. Een ongetraind oog zou niks abnormaals aan mijn huid opmerken. Maar ik zag het verschil. Dat was genoeg. Het resultaat overtreft mijn wildste verwachtingen, en dan dient opeens de vraag van één miljoen zich aan: hoe ga ik dit morgen zelf kunnen evenaren?
Fingerspitzengefühl
De volgende dag hijs ik me dus wat vroeger uit bed. Ik kan nog niet rekenen op een nauwkeurig fingerspitzengefühl dat het make-uppen vergemakkelijkt. Volgens Borgonjon zou het hele proces maar luttele minuten in beslag mogen nemen, maar al snel spendeer ik een kwartier extra in de badkamer.
Elke zin op het papiertje lees ik meermaals, om er zeker van te zijn dat ik alles goed aan het uitvoeren was. Met doe het-zelven was ik nooit goed, en even twijfel ik of ik me niet beter aan een ander experiment had gewaagd. Na heel wat smeren, deppen en cirkelvormig wrijven bekom ik uiteindelijk een resultaat dat een beetje op dat van gisteren lijkt. Ik was er eerlijk gezegd best tevreden mee. Tot ik moest vaststellen dat ik mijn tanden nog niet had gepoetst.
Door de mand
De ietwat chaotische start van mijn dag werd goedgemaakt door reacties van vrienden, collega’s en sympathisanten. ‘Hebt gij nu schmink aan?’ was de vraag die ik keer op keer mocht beantwoorden. Telkens moest ik diep vanbinnen grinniken. ‘Maar ja, zien jullie dat dan écht niet?’, reageerde ik verwonderd. Enkel wanneer ik zelf liet weten dat mijn gavere huid een klein duwtje in de rug had gekregen, leken ze iets te merken. ‘Ah, ja, nu je het zegt’, kreeg ik dan. Ze merkten niet dat ik make-up droeg, wél dat ik er voor mijn doen eens wat frisser uitzag.
Als zelfs de mensen die me goed kenden en regelmatig mijn gezicht voor hun neus kregen niet konden merken dat ik make-up droeg, zou die willekeurige man of vrouw op straat dat ook niet kunnen. Mijn zorgen liet ik varen. Ik zou niet publiekelijk door de mand vallen, daar was ik nu van overtuigd.
Geloofwaardigheid onderuit
Hoewel ik me deze week kon beroepen op de journalistiek om het gebruik van make-up te rechtvaardigen (want blijkbaar moet dat als man nog steeds), zou ik anders ook weinig wenkrbrauwfronsen krijgen. Op een lifestyleredactie kom je met quasi alles weg. Dat is helaas nog niet overal zo. Ik realiseer me best dat er plaatsen zijn waar de ontdekking van een laagje make-up – hoe subtiel dat ook mag zijn- minder enthousiast onthaald wordt. Daar kan het je geloofwaardigheid onderuit halen. Vooral in sectoren die gedomineerd worden door testosteron gaat dit op.
Gelukkig ontdek ik al snel dat je, zolang je de woorden ‘less is more’ blijft herhalen, je grote resultaten kan bereiken met maar weinig make-up. Niemand die je erover zal aanspreken. Niemand die het opmerkt. Maar zelfs als ik het op een goede dag toch voel kriebelen om met rode lippenstift en een smokey eye over straat te lopen, is dat volledig mijn zaak.
Het is dan ook niet zozeer dat mannen bang zijn van make-up. Het zijn de verpletterende en onterechte gendernormen die er onlosmakelijk aan gekoppeld zijn die angst inboezemen. Die zijn er al van jongs af aan. Er wordt jongens duidelijk gedicteerd wat mannelijk is, en wat niet. Alles wat te maken heeft met schoonheid, sneuvelt per definitie bij die test. Ook later worden mannen die met schoonheid bezig zijn met een scheef oog bekeken. Ze zijn ijdel, verwaand, maar ook aan hun seksuele geaardheid valt te twijfelen.
Lees hier de column van Joppe De Campeneere: ‘De mismatch tussen mannen en make-up‘
Zeemzoete illusies
Ik wil me er in elk geval niet door laten afschrikken, dus smeer en dep ik verwoed verder. Dat gaat steeds vlotter, tot ik het papiertje van Borgdonjon niet meer boven hoef te halen. Ik smeer de producten op mijn gezicht in een fractie van de tijd die ik er in het begin van de week voor nodig had. Wie blijft smeren, kan het wel degelijk leren.
Ook mijn nieuwe, verbeterde uiterlijk went snel. Zo snel zelfs, dat ik nog het meest tegenop kijk tegen het ’s avonds opnieuw verwijderen van de make-up. Dat is niet zozeer een lastig karwei, maar je wordt wel onverbiddelijk met je neus op de feiten gedrukt. Mijn huid was niet écht zo egaal. Het was allemaal maar een zeemzoete illusie die ik de buitenwereld, maar vooral ook mezelf een week lang had wijsgemaakt. Een illusie die helaas elke avond te verwijderen valt met wat lauwwarm water, en even snel weer door de afvoer verdwijnt.
Of ik make-up blijf gebruiken ook nadat vrijdag om de deur is gerold? Wie zal het zeggen. Je zal het in elk geval niet merken.
(SDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
