‘Zonder het geloof zou ik de eenzaamheid als priester niet kunnen dragen’

Jorik Leemans
Jorik Leemans Journalist

Hoewel het leven van Meneer Pastoor op het eerste gezicht misschien bijzonder eenzaam lijkt, bekijken priesters Eddy Van Waelderen en Igor De Bliquy het vanuit een ander perspectief. ‘Je kan altijd thuiskomen bij God. Daarom zou je kunnen zeggen dat je zelfs bij de diepste eenzaamheid eigenlijk nooit eenzaam bent.’

‘Alles heeft te maken met de setting. Ik heb collega’s weten kapotgaan in hun pastorie in de Kempen waar ze op hun eentje zaten.’ Terwijl Eddy Van Waelderen zijn keel schraapt, vult hij zijn glas water bij. ‘De grote vraag is: wie herdert de herders? Als priester zorg je steeds voor anderen, maar wie zorgt er voor jou? Heb je collega’s waarop je kan terugvallen? Dat is een van de grootste factoren wat betreft eenzaamheid bij priesters de dag van vandaag.’

Je hele leven toewijden aan God en andere gelovigen vraagt enkele opofferingen, al staat eenzaamheid niet in zijn woordenboek, vertelt de 77-jarige geestelijke en theoloog. ‘Net zoals verveling er ook niet instaat. Dat wil echter niet zeggen dat er geen momenten zijn waarop ik me niet eenzaam voel staan of niet begrepen voel. Maar dat zijn oppervlaktestormen die nooit de grondstroom raken. Dat is niet aan de orde zolang ik het gevoel heb dat ik zinvol bezig ben. Je moet deugd kunnen hebben van je werk.’

Iedereen is af en toe alleen, je moet alleen weten hoe je daarmee moet omgaan.

Priester Igor De Bliquy

‘Er zit een soort fundamentele eenzaamheid in ons menszijn. We zijn allemaal uniek, ondanks alle theorieën over dubbelgangers. Er is er maar ene zoals gij. Enkel jij ervaart de werkelijkheid op jouw manier.’

Voor de 35-jarige Igor De Bliquy is er een groot verschil tussen je alleen voelen en eenzaam zijn. ‘Ik denk dat iedereen zich soms alleen voelt en dat eenzaamheid vooral te maken heeft met het feit dat fundamenteel alleen bent en niemand hebt om op terug te vallen’, verklaart de West-Vlaamse priester. ‘Iedereen is af en toe alleen, je moet alleen weten hoe je daarmee moet omgaan.’

Igor De Bliquy
Igor De Bliquy© Arne Vroman

Alleen op piekmomenten

‘Je moet kunnen thuiskomen bij jezelf, ook al is dat niet altijd prettig’, filosofeert Eddy. ‘Je hebt mensen die van zichzelf weglopen op het moment dat ze alleen zijn. Ten tweede, en dat is voor mij als priester ook belangrijk, moet je kunnen thuiskomen bij de grond van alle bestaan, wat voor mij diepgang, God en het evangelie zijn. Je zou kunnen zeggen dat je dus zelfs bij de diepste eenzaamheid eigenlijk nooit eenzaam bent. Ten derde is een netwerk van contacten en verbondenheid ontzettend belangrijk. Je moet kunnen thuiskomen bij anderen.’

‘Ik merk dat ik me vooral alleen voel op piek- en dalmomenten’, getuigt Igor. ‘Je komt bijvoorbeeld thuis na een mooie dag en de euforie zakt in elkaar, want je kan het met niemand delen. Hetzelfde geldt voor een lastige dag. Dan hoor ik mezelf denken: “Oei, nu zit ik hier dan alleen.” Je hebt niemand om je daaruit te halen of op te peppen. Dan moet je dat gevoel gewoon proberen van je af zetten en verdergaan.’

Eddy heeft geen problemen met het alleen zijn. ‘Als ik eens een dag ongestoord aan iets kan doorwerken, dan is het feest! (lacht) Ik herken wel zeer goed wat Igor zegt. Je mist heel het aspect van de affectiviteit. Ik zou bijna zeggen: wee de priesters die geen vrienden of vriendinnen hebben. Je hebt als priester ook mensen nodig waarbij je kan thuiskomen, waarbij je eens goed kan klagen. “Die bisschop kan de pot op!” Wanneer je alleen thuiskomt, is het echter ook een moment waarop je de dingen kan laten zakken. Zo zijn er zijn priesters die een dagboek bijhouden. Of stilvallen in gebed. Soms moet je die momenten uit handen durven geven aan de Heer.’

‘Het is belangrijk dat je als priester goed alleen kan zijn, want dat is je lot natuurlijk’, bevestigt Igor. ‘Maar ik denk dat het even belangrijk is dat je met mensen overeen kan komen. Als je geen people person bent, dan heb je de foute job gekozen. Het priesterambt is een combinatie van graag bij mensen zijn en graag op je eentje zijn.’

‘Ik vermoed dat heel veel mensen denken dat priesters heel eenzaam zijn’, gaat Igor verder. ‘Maar ik denk dat iemand die goed in zijn vel zit, die eenzaamheid niet hoeft te ervaren ondanks het alleen zijn. Ik denk dat veel mensen dat alleen zijn zwaarder doen uitschijnen dan het is.’

Ik heb nooit moeite gehad met het celibaat. Wat niet wilt zeggen dat je niet graag soms eens iemand stevig vastpakt. Je blijft een mens, hé.

Priester Eddy Van Waelderen

Celibaat

Voor Igor aan zijn opleiding begon, speelde het celibaat en het bijkomende leven wel zijn hoofd. ‘Maar het eigenaardige van de opleiding is dat je eigenlijk nooit alleen bent. (lacht) Je leeft in een gemeenschap. Onze bisschop is ook wel voorstander van het idee om priesters samen te laten wonen. Maar door de omstandigheden gaat dat niet. Het gebied van de verschillende parochies is te uitgestrekt en je zou ook enkele generaties moeten kunnen overbruggen. Ik zoek mijn collega’s wel op. Zo spreek ik met andere jonge priesters geregeld af om ons wel en wee met elkaar te delen.’

Eddy heeft tijdens zijn vijftigjarige carrière geen moeite gehad met het celibaat. ‘Ik heb nooit een storm gekend zoals sommige collega’s. Wat niet wilt zeggen dat je niet graag soms eens iemand stevig vastpakt. Je blijft een mens, hé. Je seksualiteit moet je een plaats geven die je kan kaderen binnen je levenskeuzes.’

Eddy Van Waelderen
Eddy Van Waelderen© Jorik Leemans

‘Ik heb nooit een relatie gehad’, verzekert Eddy. ‘Ik heb vrij jong gedacht aan de mogelijkheid om priester te worden. Toen ik die keuze maakte, stopte ik mijn seksualiteit in de kast bij wijze van spreken. Bij sommige collega’s springt die kast uiteindelijk toch open en begint er een zoektocht, maar die komen uiteindelijk wel op hun beide poten terecht. Zo ken ik er die nu pastoraal heel sterk werk leveren en ’s avonds thuiskomen bij hun vrouw. Dat is ook magnifiek.’

Relatie gemakkelijker

Voor Igor voor de tweede keer aan de priesteropleiding startte, had hij wel een relatie. ‘Op een bepaald moment wist ik gewoon dat ik iets anders wilde en dat ik dit moest doen voor mezelf. Af en toe denk je wel: “Een relatie zou nu wel gemakkelijker zijn.” Dat wordt door vele mensen ook gezegd.’ (lacht) Ook al is Igor blij met zijn keuzes, vindt hij het niet altijd even eenvoudig om alleen te leven. ‘Zonder het geloof en het gebed zou ik mijn werk als priester en de bijkomende eenzaamheid niet kunnen dragen. Daar ben ik zeker van.’

‘Het gebed is een wezenlijke poot van het priester zijn’, vult Eddy aan. ‘Ook al zijn er periodes van weinig voelbaar doorleefd contact met de Heer, de geloofslijn blijft wel altijd. Het celibaat zou niet leefbaar zijn zonder geestelijke bezieling en bewogenheid.’

Het alleen wonen zorgt er echter niet voor dat beide priesters passen voor een reis deze vakantie. ‘Volgende week ga ik naar een vakantiewoning in de Eiffel met twee vriendinnen’, lacht Eddy. ‘Je zoekt gewoon mensen met wie het klikt om te reizen.’ Ook Igor heeft een druk schema: ‘Ik ben veel bezig met jeugdwerk, dus mijn vakantie is goed gevuld. We gaan zo bijvoorbeeld naar Assisi op zomerkamp. In september ga ik nog eens naar de zee met enkele jongeren. Als ik zelf op vakantie ga, vraag ik altijd iemand mee, want het is echt wel balen als je ergens naartoe gaat en die indrukken niet kan delen met iemand.’

‘Ik ben wel graag alleen, maar niet om te zeggen dat ik zó graag alleen ben.’ (lacht)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content