Yves Saint Laurent: een tien voor drama

De Franse pers is niet mals voor Yves Saint Laurent, de biopic over de legendarische couturier. Ten onrechte, vindt Knack Weekend-redacteur Wim Denolf.

De Franse pers is niet mals voor Yves Saint Laurent, de biopic over de legendarische couturier. Ten onrechte, vindt Knack Weekend-redacteur Wim Denolf.“Raté”, “gênant” en “cheap” volgens Le Nouvel Observateur, onaf en teleurstellend volgens Le Monde: de biopic over Yves Saint Laurent van Jalil Lespert krijgt in verschillende Franse media de wind van voren.

Schetsmatig

Dat is meer dan blinde verering van een nationaal monument, want voor een volledige biografie over de in 2008 overleden ontwerper bent u bij Lespert inderdaad aan het verkeerde adres. Verschillende aspecten van ’s mans woelige leven blijven danig onderbelicht, zoals de pesterijen die hij als schuchtere homoseksuele tiener onderging in Algerije, of de rol van Saint Laurents moeder, die volgens de ontwerper zelf uitblonk in afwezigheid.

Ook op modieus vlak laat deze biopic steken vallen. Zo komen muzes als Victoire Doutreleau en Loulou de la Falaise slechts schetsmatig aan bod, terwijl mijlpalen als de Mondriaancollectie (1965), de introductie van de vrouwensmoking of de lancering van prêt-à-porterlijn Rive Gauche (beide in 1966) een haast anekdotisch karakter krijgen. Saint Laurents genialiteit, zijn haat-liefdeverhouding met de Franse bourgeoisie, zijn manisch- depressieve stoornis en autodestructieve trekjes: het komt allemaal onvoldoende uit de verf in deze film.

Daarvoor is het wellicht wachten op Saint Laurent, de tweede biopic over de ontwerper die dit jaar in de zalen verschijnt. Die prent van Bertrand Bonello – de release werd uit commerciële overwegingen uitgesteld tot mei -zal volgens insiders een veel donkerder portret van de man schetsen.

L’Amour Fou II

Nochtans was het niet de bedoeling van Lespert om het ultieme levensverhaal van Saint Laurent te vertellen. Daarvoor focust de regisseur te veel op de amoureuze verwikkelingen tussen Saint Laurent en Pierre Bergé, de ondernemer met wie hij begin jaren zestig zijn eigen modehuis lanceerde, na zijn gedwongen vertrek als artistiek directeur van Christian Dior.

Bovendien is deze biopic opgevat als een flashback door de ogen van Bergé en laat Lespert zijn film eindigen in 1976, het jaar waarin de romantische relatie van het duo op de klippen liep, alhoewel de twee in totaal vijftig jaar samenwerkten.

De gelijkenissen met L’Amour Fou, de door Bergé ingesproken documentaire uit 2010, liggen dan ook voor de hand. De scènes waarin Bergé na de dood van de ontwerper door hun gezamenlijk aangekochte kunstcollectie dwaalt en de veiling van de meest kostbare stukken voorbereidt, lijken zelfs als twee druppels water op de beelden die de rode draad vormen van L’Amour Fou.

Verontrustend

In tegenstelling tot de nog te verschijnen biopic van Bonello, die Bergé vooraf niet consulteerde, genoot Lespert de volledige steun van Saint Laurents voormalige partner en rechterhand. Toch vermijdt de regisseur de valkuil van een “geautoriseerde” en dus tot vervelens toe opgekuiste biografie.

Yves Saint Laurent schetst immers een allesbehalve rooskleurig beeld van beide heren. Ontrouw, woede-aanvallen, drank- en drugsmisbruik worden niet onder stoelen of banken gestoken en illustreren de steeds grotere kloof tussen Saint Laurents en Bergé’s succes op zakelijk vlak enerzijds, en de emotionele puinhoop achter de schermen anderzijds.

Bovendien pakt de mayonaise tussen Pierre Niney (Saint Laurent) en Guillaume Gallienne (Bergé), Comédie Française-acteurs die de verschillende gezichten en morele tweestrijd van hun personages geloofwaardig weten te brengen en deze film – ondanks zijn gebreken – naar een hoger niveau tillen.

Niet de ultieme terugblik op Frankrijks grootste naoorlogse couturier dus, maar een – ook al wordt het niet zo aan de man gebracht – bijwijlen passioneel en verontrustend liefdesdrama, met twee tegenpolen als fascinerende protagonisten.

Wim Denolf Yves Saint Laurent, vanaf 15 januari in de Belgische zalen.