Wandeldates: links of rechts swipen is 100 procent coronaproof, maar wat daarna?

Hoe zet je de eerste stap als je anderhalve meter afstand moet bewaren en een knuffel gevaarlijk kan zijn? Wanneer mogen de maskers af? Wij vroegen het aan experte Corine Koole en vier ervaringsdeskundigen.

Journaliste Corine Koole schrijft voor De Morgen en DeVolkskrant over de liefde in al haar facetten. Voor haar nieuwe boek, Verstoord verlangen, onderzoekt ze de impact van social distancing op onze liefdesrelaties.

Hoe leer je iemand kennen in coronatijden?

Corine Koole: ‘Eigenlijk ben je bijna volledig afhankelijk van datingapps. Helaas zijn veel van die apps op het uiterlijk gericht en kan niet iedereen er goed mee overweg. Voor sommige singles staat het leven dan ook helemaal stil. Wie sociaal is, redt het wel. Maar als je verlegen bent en geen afgelikte foto’s hebt voor je Tinderprofiel, dan wordt het lastig. Over die mensen maak ik me zorgen. Ik weet niet of zij nadien de draad weer gewoon zullen kunnen oppikken.’

Is dat eigenlijk nog romantisch, daten op een afstand?

‘Het is natuurlijk veel romantischer om bij kaarslicht aan een tafeltje in elkaars ogen te verdrinken dan op een schrale winterdag te gaan wandelen in het park. Die toevallige aanrakingen aan dat tafeltje zijn we kwijt, maar er kan ook een andere spanning in de plaats komen. Zo vertelde een koppel met een open relatie dat ze voorlopig niet meer met anderen naar bed gingen. Wel spreken ze af met de derde speler in hun relatie om van op afstand naaktfoto’s te nemen. In tijden waarin onze verlangens vaak meteen worden bevredigd, vind ik zo’n ritueel heel bijzonder.’

Kun je nog daten alsof het 2019 is?

‘Er bestaat zeker een groep die doet alsof er niets aan de hand is. Voor sommigen is dat vele daten heel essentieel. Je zult maar in een vrije, polyamoreuze relatie zitten en die balans plots helemaal verstoord zien. Met zulke relatievormen houden de maatregelen geen rekening. Tegelijk hebben sommige seriële daters het roer omgegooid. Vroeger hadden zij oneindig veel mogelijkheden. Het gras was altijd wel ergens groener, dus bleven ze nooit hangen. Nu al die opties zijn weggevallen, hebben sommigen toch maar besloten om zich te settelen.’

Wat als je in deze tijden een partner vindt en er niet mee naar buiten mag?

‘Een relatie bestaat maar echt als je ermee naar buiten treedt. Om ze te verankeren heb je getuigen nodig die je relatie bevestigen. Het is niet erg en zelfs normaal dat je eerst met z’n tweeën in een soort van bubbel zit, maar dat mag niet te lang duren. Die frustratie ervaren minnaars en minnaressen nu op grote schaal.’

‘De eerste afspraakjes in coronatijden waren onwennig. Mijn eerste date kon zich er bijvoorbeeld maar niet overheen zetten dat we elkaar zouden ontmoeten ‘aan de kant van de weg’. Een vrouw trakteren op een drankje hoort erbij voor mijn generatie. Ondertussen zijn wandeldates het nieuwe normaal en eigenlijk heeft dat wel zijn voordelen. Het gedrag van een man tijdens zo’n date zegt immers veel. Houdt hij rekening met mij op een modderig stuk? Neemt hij initiatief? Zo bracht mijn laatste date een thermos koffie mee. Heel attent. Een andere man toverde een briefje met wandelknooppunten uit zijn zak. Dat zorgde meteen voor een teamgevoel.

Verder dan een tweede of derde date met dezelfde man ben ik de afgelopen maanden niet geraakt, maar ik denk er wel over na hoe ik dit moet aanpakken. Als het aantal wandeldates zijn limiet heeft bereikt, zal ik moeten overschakelen op thuis afspreken. Ik wil mijn date echter niet meteen aan mijn kinderen voorstellen. Daar ben ik nogal conservatief in.

Geregeld spreek ik mezelf motiverend toe om niet bij de pakken te blijven zitten. Ik wil niet nog eens alleen zijn met kerst. Als er echter na een leuke date geen vervolg komt, soms zelfs zonder enige uitleg, zakt de moed me in de schoenen. Zeker nu er minder sociale gelegenheden zijn om die frustratie te delen met mijn vriendinnen. Toch ben ik geen klager, en al zeker niet op date. Dan wil ik me van mijn beste kant laten zien, ook al is de wereld in crisis. Niet alle mannen hebben dat begrepen. Zo zeurde een van hen de hele date over de impact van corona op zijn job. Ik snap dat mensen willen ventileren, maar spreken over wat je blij maakt, zorgt voor zoveel meer verbinding en energie.’

‘Bij het begin van de pandemie zat ik al drie jaar op Tinder, maar daar was nog nooit een serieuze relatie uit voortgevloeid. Toen de lockdown werd afgekondigd, dacht ik wel even: oei, nu gaat het nog langer duren voor ik van ’t straat geraak. Omdat ik alleen woon, was die periode af en toe best eenzaam. Ik bleef dus actief op Tinder en had voor mezelf uitgemaakt dat ik de regels aan mijn laars zou lappen zodra het echt klikte met iemand. Ik wilde de kans van mijn leven niet laten liggen. In april had ik een eerste date. Niet-essentiële verplaatsingen waren toen nog verboden. Mijn date kwam echter uit Oost-Vlaanderen, en ik woon in Antwerpen. We zijn dan maar creatief geweest en helemaal tot in Mechelen gefietst.

Op mijn volgende date, eind mei, heb ik mijn huidige vriend leren kennen. Het voelde eerst wat vreemd om geen kus op de wang te geven, maar elkaar te begroeten van op één meter. Toch hadden die eerste dates ook hun charme: een fietstocht afsluiten met een ijsje op de buiten, een gezelschapsspel bij een glas rosé aan de kaaien… Je leert de simpele dingen appreciëren.

Na drie dates heb ik gevraagd of ik hem een knuffel mocht geven. In een berichtje heb ik toen ook aangegeven dat ik affectie nodig had om samen verder te kunnen gaan. In andere omstandigheden zou ik die verlangens nooit hebben uitgesproken, het zou gewoon vanzelf gebeurd zijn. Nu was ik veel meer op mijn hoede. Ondertussen loopt het echt goed tussen ons, we hadden ruimschoots de tijd om elkaar te leren kennen. Maar zijn familie heb ik door de maatregelen nog niet kunnen ontmoeten. Spijtig! Ik zou hem zo graag eens in zijn sociale kring zien.’

Eder: ‘Ik zag Kimberley voor het eerst op Valentijnsdag in de winkel en vroeg haar nogal impulsief of ze al plannen had voor die avond. Een paar weken later hadden we een filmdate, maar dan kwam de lockdown. Ik vreesde meteen dat ik haar niet meer zou zien.’

Kimberley: ‘Ik besefte dat mijn verpleegstage een risico vormde voor mijn ouders, een extra contact leek me onveilig. Pas na mijn stage hebben we elkaar teruggezien. Noodgedwongen zijn we beginnen te wandelen.’

Eder: ‘Ik vond dat wel aangenaam. Tijdens het wandelen waren er maar weinig afleidingen. Zo hadden we elkaars onverdeelde aandacht. Doordat er niet veel spannends gebeurde in ons leven, deelden we heel dagelijkse dingen. Op die manier voelden we ons snel op ons gemak.’

Kimberley: ‘Eigenlijk ben ik niet zo’n wandelaar. Mijn ouders vonden het verdacht dat ik plots iedere dag ging wandelen. Ik heb hen dus vrij vroeg moeten inlichten.’

Eder: ‘Dat durfde ik niet. Ik mocht van mijn ouders in volle lockdown geen nieuwe persoon toevoegen aan de bubbel. Ik verzon dus wandelingen met een kameraad.’

Kimberley: ‘Het is ook lang vriendschappelijk gebleven.’

Eder: ‘Ik wilde al snel meer, maar Kimberley was voorzichtig. We bleven op afstand. Die verkleinde pas na verloop van tijd.’

Kimberley: ‘Op 27 april hebben we voor het eerst gekust.’

Eder: ‘In een bos, uiteraard.’ ( lacht)

Kimberley: ‘Een hele ontlading.’

Eder: ‘De crisis maakt onze relatie wel meteen officieel. Toen er sprake was van één knuffelcontact, kozen we echt voor elkaar. Voor vrienden was er plots minder ruimte. Daardoor leggen we elkaars familie ook beperkingen op. Omdat ik naar Kimberleys kerstfeest ging, kon er bijvoorbeeld niemand anders aanschuiven.’

Kimberley: ‘Sommige dingen die vroeger heel gewoon waren, hebben we echter nog nooit samen gedaan. Ik zou zo graag eens met hem gaan fuiven.’

‘In augustus arriveerde ik voor het werk in België. Ik kende hier niemand en ook het daten was nieuw voor mij. In mijn volwassen leven ben ik nooit single geweest, tot ik in februari vorig jaar wegging bij mijn tweede echtgenote. Tijdens de twee quarantaineweken in een hotel heb ik me volop op de datingsites gestort. Ik dacht: ik leg nu wat contacten en dan loopt het wel los. Het is echter veel moeilijker dan verwacht. Ik had een paar slechte ervaringen met catfishing ( contacten met een vals of opgesmukt profiel, red.), bovendien staan veel vrouwen weigerachtig tegenover een ontmoeting, vanwege de maatregelen. In louter chatten of videodaten heb ik echter geen zin. Ik ken hier nog maar een handvol mensen, en heb echt wel nood om af en toe iemand fysiek te zien. Doordat iedereen thuiswerkt, is daten bijna de enige manier om iemand te leren kennen. Het loopt zelfs zo moeizaam, dat ik de site ook gebruik om vriendschappen uit te bouwen.

Tot nu heb ik vijf vrouwen ontmoet, ofwel om te wandelen, ofwel om te gaan joggen. Voor een loopdate laat ik de vrouw altijd de locatie, het tempo en de afstand kiezen. Dan voelt ze zich meer op haar gemak. Een vrouw die te snel is voor mij, heb ik nog niet ontmoet. Maar ze bestaan zeker! Wat ik aan moet om te gaan wandelen of lopen, is wel altijd een issue. Voor een wandeling daagde ik eens op in een casual jeans en sweater en droeg mijn date een heel elegant licht jurkje. De keer daarop had ik deftige schoenen gekozen en stond zij daar heel sportief.

Weet je, ik heb de oorlog in Irak meegemaakt als soldaat. Heftig, maar met de collega’s leefde ik daar als een groepje kameraden. In deze crisis mag je bijna niemand ontmoeten, die eenzaamheid valt me veel zwaarder. Toch heb ik geen spijt van hoe het allemaal gelopen is. Het is enorm lastig, maar ik leer enorm veel over mezelf in deze tijden. En ik tel af tot de BXL run crew, een soort community voor lopers, weer kan opstarten. Live is het echt veel gemakkelijker om contact te leggen.’