Moderedactrice Ellen De Wolf vraagt zich of al die cadeaus met de feestdagen wel nodig zijn. ‘Ik wil vermijden dat mijn huis op een speelgoedwinkel gaat lijken.’
6 december, sinterklaasochtend. In de woonkamer staat een vuurrode, automatische trein klaar voor mijn zoon. Bewaakt door mannetjes van chocolade. Het is de eerste keer dat de Sint bij ons langskomt, en de spanning is te snijden. Om vijf uur is mijn zoon wakker en wil hij naar beneden. Hij heeft maar om één ding gevraagd. Een tjein. En o ja, ook nog iets voor zijn kleine zus als het even kan. Zijn gezicht is met geen woorden te beschrijven, dus leggen we het, zoals dat gaat anno 2018, ook vast op video. In het jaaroverzicht van mijn leven is dit een van de mooiste momenten.
Omdat mijn zoon dit jaar wel héél braaf is geweest, gaat de Sint ook langs bij zijn grootouders en tantes. Net als de Kerstman trouwens, die nog voor zijn collega goed en wel weer op de stoomboot naar Spanje zit, al vraagt wat ze dit jaar graag willen. Omdat ik wil vermijden dat mijn huis op een speelgoedwinkel gaat lijken en ik me steeds vaker afvraag of al die spullen wel nodig zijn, bestaat dat lijstje vooral uit dingen die hij kan gebruiken, zoals een nieuwe boekentas, kleren en stiften. Afwasbare, graag.
Waarom nog uitkijken naar de komst van de Sint of de Kerstman als de speelgoedkist toch al uitpuilt?
Zolang hij met kerst pakjes mag openscheuren, is mijn zoon tevreden. Daar moet, voorlopig althans, niet nóg een speelgoedje in zitten. Toch dringt de vraag met strik eromheen zich op: hoe pakken we dat in de niet zo verre toekomst aan, als vriendjes en reclame een invloed op hem zullen hebben? En hoe krijgen we iedereen aan boord om ons hierin te volgen?
Ik ben zelf overtuigd van de something they want, need, wear, read-regel. Elk kind krijgt vier cadeautjes: iets dat het wil (speelgoed dus), iets dat het nodig heeft, iets om te dragen en iets om te lezen. Zo vermijd je dat je te veel cadeaus geeft. Want waarom nog uitkijken naar de komst van de Sint of de Kerstman als de speelgoedkist toch al uitpuilt?
Hoewel we zelf niet vaak speelgoed kopen, hebben ook wij de afgelopen twee jaar meer beren, puzzels en blokken verzameld dan ons lief is. Allemaal goedbedoelde en met liefde gegeven cadeaus die nu wegens plaatsgebrek in dozen in de garage staan. Daarom hebben we besloten om een groot deel daarvan aan een opvangcentrum te schenken of naar de kringloopwinkel te brengen, zodat mensen voor wie zelfs maar één cadeautje kopen moeilijk is hun kinderen kunnen verrassen.
De Sint is mijn dochter trouwens niet vergeten. Omdat zij op dit moment het liefst met haar eigen handen en voetjes speelt, was speelgoed niet nodig. Daarom heeft zij, met dank aan haar lieve meter, haar centjes aan Jemen gegeven. Een gezin van zes eet nu één maand lang dankzij de gift van mijn altijd lachende baby die nooit honger heeft. Als u nog niet weet wat te vragen aan de Kerstman dit jaar, doe dan dat. Storten kan onder andere via het Rode Kruis en Unicef. Bedankt. Prettige feestdagen!
P.S.: Wij zijn er even tussenuit, op 2 januari zijn we terug.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier