Waar vrouwen de bal in bikini over het net meppen doen hun mannelijke collega’s hetzelfde in short en shirt. U gilt seksisme, maar het is eigenlijk hun eigen keuze.
De Olympische Spelen van 2012 werden meer dan eens De Spelen Van De Vrouw betiteld; voor het eerst in de geschiedenis stuurt namelijk ieder deelnemend land een vrouw naar de het evenement. Toch is er één sporttak die allesbehalve rekening houdt met de wensen van De Vrouw: het beachvolleybal. U is het wellicht nog niet opgevallen maar uw mannen weten ongetwijfeld waarom: waar volleyballende vrouwen rondhuppelen in strakke kleine pakjes doen hun mannelijke collega’s hetzelfde in shorts en shirts. Seksisme? Niet helemaal. Sinds kort krijgen de vrouwelijke speelsters namelijk ook de mogelijkheid om hun balletje te slaan in t-shirts met lange mouwen en broekjes die meer short dan string zijn, maar de volleyvrouwen weigeren. Dankzij hun blote buiken blijft het merendeel van de mannen voor de buis hangen en stijgt de interesse voor hun sport.
Balsport en Bikinibabes
Brits beachvolleybalster Denise Jones vindt het logisch dat (hun) vlees verkoopt. “De Fédération Internationale de Volleybal wil nu eenmaal dat de sport sexy is; dat snap ik wel. Vroeger speelde ik het liefst in een shortje en een t-shirt, maar als zo’n bikini’s de sport meer aandacht geeft dan doe ik het graag”, vertelt ze aan The Sunday Times. Ook haar Amerikaanse collega April Ross ziet er geen graten in. “Ons uniform lokt de kijkers, de sport laat hen blijven”, schokschoudert ze in Huffington Post.
We willen heus de suffragette niet uit haar winterslaap wekken – en we zouden nog niet dùrven raken aan ’s mans heilige tweevuldigheid van Balsport en Bikinibabes -, maar krijgen wij dan ook wat, asjeblieft? De nieuwe wetgeving bouwt immers wel een buffer in voor vrouwen die zich niet graag blootgeven, maar volgens diezelfde regels mogen mannen nog steeds niet in naakt bovenlijf verschijnen.
“Het is gewoon minder mooi”Toch is het niet enkel de volleybalfederatie die spaken in onze gluurderswielen steekt. De volleyballende mannen zélf zien het niet zitten om hun torso met de televisiekijkende wereld te delen. “Het is gewoon minder mooi”, leek volleyballer Phil Dalhausser haast te bibberen in een ESPN-microfoon. “Bovendien zijn mannen veel meer visueel ingesteld dan vrouwen”, opende zijn collega Todd Rogers de doos Clichés Waar Wij Van Gillen. “Ik denk dus niet dat het de sport zou vooruithelpen mochten wij in Speedo’s spelen; ze zouden wel de aandacht trekken, maar zeker niet op een positieve manier.”
Niet dat wij ooit de vlag hebben gerezen voor de speedo – een kekke zwemshort tot op de knie is wat ons betreft ook helemaal ok – maar wanneer de ene sekse zich opoffert en met de navel bloot wil vechten om de sport naar een hoger kijkcijfer te tillen, lijkt het ons wel zo fair dat hun mannelijke collega’s de vrouwelijke tv-kijker plezieren met wat gebruinde, gezandstraalde buikspieren. Geloof ons; dat handjevol zwemmers en waterpolospelers is niet voldoende om ons een volledige maand de controle over de afstandsbediening te doen overhandigen. Vier woorden voor manvolk dat nu spontaan begint te loeien: nergens-beter-dan-thuis. (KS)
