Seksuoloog Chloé De Bie: ‘Ik kan mijn professionele knop moeilijk uitzetten’

Chloé De Bie (31) runt sinds 2016 het therapiecentrum Vivolinio in Gent en is woordvoerder van de Vlaamse Vereniging voor Seksuologie. Ze bracht onlangs haar eerste boek uit, En ze leefden nog lang en gelukkig. De onvermijdelijke valkuilen van de liefde.

Ik kwam soms huilend van school thuis. Ik was er het aanspreekpunt voor heel wat leeftijdsgenoten die advies nodig hadden over liefjes of seksualiteit, terwijl ik het antwoord ook niet wist. Ik vond dat ik tekortschoot als vriendin, omdat ik hen niet kon helpen. Dat heeft zeker een rol gespeeld in mijn keuze om seksuologie en relatietherapie te studeren. In totaal had ik veertien jaar nodig om een bekwaam expert te worden, terwijl ik eigenlijk niets eens graag studeerde. Laat dit een pleidooi zijn voor relationele opvoeding op school. (lacht)

Het duurt gemiddeld zeven jaar voor iemand met seksuele zorgen bij de juiste hulpverlener aanklopt.

Het lijkt alsof Hans en Grietje in mijn praktijk hebben gewoond. Die ademt een sprookjessfeer. Ik kreeg als tienjarige de kans om mee te spelen in de Studio 100-musical Assepoester, en ik combineer tot vandaag mijn job met musicals en zingen. Dat helpt me om met de dramatiek van het leven om te gaan. De miserie mag mijn praktijk binnenkomen, maar daarbuiten heb ik een uitlaatklep nodig: een sprookjeswereld waarin je kunt zijn wie je wilt. Expert zijn én zot beest, dat moet kunnen.

In ruzies leer je elkaar beter kennen. Stel dat je het oneens bent met je partner over de plannen voor vanavond. Plots zegt die partner: ‘Weet je, op café gaan, in feite doe ik dat niet graag meer.’ Door in conflict te gaan, kom je meer te weten over de ander zijn waarden en normen. Angst voor discussies is dus nergens voor nodig, zolang je maar genoeg bij elkaar aftoetst en elkaar vraagt wat de ander precies bedoelt. Interpreteren is de bron van veel relationele problemen.

Op het vlak van seksualiteit zie je in de maatschappij altijd een slingerbeweging. Na de seksuele revolutie evolueerden we bijvoorbeeld weer in een iets preutsere richting. Nu worden we niet zozeer preutser als wel voorzichtiger. #MeToo was op zich een goede zaak, maar daardoor vragen sommigen zich plots af of een man een vrouw nog kan vertellen dat ze een mooi jurkje aanheeft. Of denk aan kinderen die na een sportwedstrijd in hun zwembroek douchen. Daar speelt dan weer de technologische ontwikkeling, de schrik dat iemand je stiekem naakt of halfnaakt fotografeert met zijn gsm en de foto op sociale media zet.

Als het in de media nu over seks gaat, belanden we soms in de vulgariteit en de controverse, die goed verkopen.

Technologie moet onze slaaf blijven en niet omgekeerd. Kijk op restaurant eens rond. Mensen lijken meer geïnteresseerd in het fotograferen van hun eten dan in hun gezelschap. En wanneer ze gebeld worden, nemen ze zonder aarzeling op. Waarom heeft diegene die belt meer recht op aandacht dan de persoon die in levenden lijve voor hen zit?

We wikken veel te snel onze opties. Werkt een toestel niet meer voldoende? Dan gooien we het weg. Doet je lief vervelend? Dumpen. Zo denken we altijd dat er nog iets beters lonkt. In die zin was het leven vroeger toch eenvoudiger. Er waren minder opties, minder keuzestress.

Het taboe rond onze eigen seksualiteit is niet altijd verkeerd. Het duurt gemiddeld zeven jaar voor iemand met seksuele zorgen bij de juiste hulpverlener aanklopt. Daar komt nog bij dat liefst 85 procent niet eens zelf hulp zoekt. In therapie en binnen de relatie moet seks dus bespreekbaar zijn, maar een vreemde hoeft niet te weten hoe jij graag vrijt. Er mag nog wat mysterie overblijven. Als het in de media nu over seks gaat, belanden we soms in de vulgariteit en de controverse, die goed verkopen. Dan belicht ik het liever op een stijlvolle manier. Seksspeeltjes uittesten op tv, is dat echt nodig?

Op een date helpt het niet dat ik seksuoloog en relatietherapeut ben. Ik ben al een tijd single en als ik een afspraakje heb met een man, komt al snel de vraag: ‘Ben je me nu al aan het analyseren?’ Of: ‘Zeg je dit nu als Chloé de relatietherapeut of als Chloé privé?’ De waarheid is dat die twee dezelfde persoon zijn: ik kan mijn professionele knop moeilijk uitzetten. In het verleden was het in relaties weleens een voordeel om tot bepaalde inzichten te komen, maar nu zou ik het toch eerder een vloek dan een zegen noemen.