Schrijfster en politica Celia Groothedde: ‘Het moederschap maakt mij activistischer’

Hoe combineer je het ouderschap met een bestaan in de spotlights? Naar aanleiding van Moederdag sprak Knack Weekend met drie bekende moeders. Vandaag: Celia Groothedde, schrijfster en Vlaams volksvertegenwoordiger voor Groen. In juni komt haar boek De Crèchecrisis uit.

“Hoe ik werk en gezin combineer? Toen ik in 2019 als politica in het Vlaams parlement verkozen werd, heb ik mezelf voorgenomen dat ik nooit op die vraag zou antwoorden, zolang ze niet ook aan al mijn mannelijke collega’s gesteld wordt.” Celia Groothedde lacht. “Niet alleen omdat ik vind dat de zorgtaken eerlijker verdeeld moeten worden tussen mannen en vrouwen, maar ook omdat interviews met politica’s die voor de helft over hun kinderen of hun kleding gaan, minder aandacht geven aan hun eigenlijke beleidswerk. Maar ik ken Knack Weekend, dus voor jullie wil ik een uitzondering maken.”

Ploeteren

“Toen ik in de politiek stapte waren mijn kinderen 5 en 9, en stond ik er alleen voor. Ik moest altijd tellen hoe veel de inhoud van mijn winkelkar kostte voor ik naar de kassa liep, want als schrijver had ik het verre van breed. Vandaag wonen we in een nieuw samengesteld gezin. Het is praktisch dus makkelijker en ik ben me heel erg bewust van het feit dat ik opvang kan betalen als ik het nodig heb. Mijn kinderen staan voorop in alles wat ik doe, en ik probeer zo veel mogelijk tijd met hen door te brengen. Als ik aan mijn boek wilde werken, dan moest dat dus ’s nachts. Gelukkig zit ik bij een partij, Groen, waar ze niet opkijken als een kleuter even meekijkt op je Zoomscherm of meekomt naar een vergadering. Zoals het hoort. Dus ja, net als elke andere moeder, ploeter ik.”

Geen sociaal leven

“Ik deelde ooit een kantoor met een gescheiden moeder en die zei: kinderen, werk en een sociaal leven? Neen, je kunt er maar twee hebben. En toen ik moeder werd, bleek dat te kloppen. Ofwel besteed je het opvoeden van je kinderen uit aan opvang of bijvoorbeeld een nanny, en dan kan je je wijden aan je werk en een sociaal leven hebben. Ofwel werk je niet, en heb je genoeg tijd voor je gezin en je sociale leven. Ofwel combineer je werk en een gezin, maar heb je geen sociaal leven. Tenminste, zo is het toch voor vrouwen, voegde ze toe. Dat hoort niet, dat zou beter georganiseerd moeten zijn, maar het is meestal de realiteit. Ook die van mij. Dus neen, ik heb geen sociaal leven.”

“Wat mij opvalt is dat vandaag gewezen wordt naar het individu als er problemen zijn. Lege brooddozen? Dat is de schuld van de ouders. Te weinig kinderopvang? Er is ook een papa. Dus jullie stellen mij deze vraag als individu, maar eigenlijk is het een maatschappelijke, collectieve kwestie. Het ‘dorp’ dat nodig is om kinderen op te voeden, horen wij als maatschappij aan mekaar te bieden. Ook dat is politiek. We staan er te weinig bij stil, maar de keuzes die we als jonge ouders maken, worden gestuurd door het beleid. Is er gelijk loon voor allebei de ouders, is er voldoende kinderopvang, zijn er veilige wegen of betrouwbaar openbaar vervoer om je kinderen naar school te brengen,…

Mensen denken dat de politiek ver van hun bed staat, maar politiek is je hele leven. Als ik vecht voor kwaliteitsvolle kinderopvang, gaat dat over 10.000 werknemers, maar ook over miljoenen jonge gezinnen die vandaag overbevraagd zijn en ontzettend veel druk ervaren. Goede kinderopvang, goed onderwijs: dat zijn geen parkeerplaatsen voor onze kinderen. Ze delen in de praktijk de opvoeding van onze kinderen, en zijn pedagogisch van cruciaal belang. We moeten dat bewaken, want onze sociale verworvenheden zijn unieke schatten die verloren kunnen gaan. Dus de vraag is, waar geven we subsidies aan?”

Zorg voor de planeet

“Toen ik voor het eerste zwanger werd, kwam er meteen ook een soort bevlogenheid. Dat het misloopt met de planeet bijvoorbeeld, is dan plots niet gewoon ‘erg’, maar cruciaal. Als je een kind op de wereld gaat zetten, wil je dat die planeet niet verknoeid wordt voor hen, want al onze kinderen moeten er nog lang op leven.

Dat ik moeder ben, maakt mij dus activistischer. Nu is politiek geen makkelijke job, en ik heb aan mijn kinderen uitgelegd waarom ik het wilde doen voor ik de knoop doorhakte. Ik heb hen ook verteld dat mensen nu misschien anders naar hen zouden kijken. Tot nu toe valt dat nogal mee, maar die episode met Jürgen Conings was wel heel angstaanjagend. Hij had heel wat mensen bedreigd, ook progressieve politici, en dat klimaat van dreiging was eng.

Ook online is het soms triest. Maar anderzijds zijn sociale media ook de plek waar ouders en de kinderopvang zich verenigen en sociale actie vragen. Politici kunnen maar zelden iets goed doen, en toch heb ik geen spijt dat ik die stap gezet heb. Het is belangrijk dat mensen als ik, die weten wat het is om in armoede te leven of alleenstaande ouder te zijn, in het parlement zitten. Er moet diversiteit zijn. Ik geloof wel dat je prima empathisch kan zijn als je iets nìet hebt meegemaakt – kijk naar Jos Geysels’ gevecht rond armoede.

Ik zie het als mijn taak om het leven van jonge ouders makkelijker te maken. Er wordt vandaag gezegd dat kinderen recht hebben op ouders, maar gezinnen hebben vooral recht op een maatschappij die hen ondersteunt. Net als iedereen, en dat is een belangrijk symbool. Daarom ben ik in de politiek gestapt. En dat is dus hoe ik het moederschap met mijn mandaat combineer.”