Première Desperado bij Toneelhuis Antwerpen

Kevin Janssens die er met een foute permanent en snor uitziet als een jonge Robert Long, dat alleen al is een reden om naar Desperado te gaan kijken, over vier mannen die hun weekends in een westerndorp doorbrengen en lang niet zo stoer zijn als ze zelf zouden willen.

Het Ponderosagevoel laait hoog op in Vlaanderen. Het begon allemaal met de witte cowboy-outfits en de bluegrass sound van The Broken Circle Breakdown. Een good old country boy uit Houthalen-Helchteren haalde de finale van the Voice van Vlaanderen en Carry Goossens heeft met Carry’s Cowboy Conference ook al de zingende cowboy in zichzelf ontdekt. Hi ho Silver! Nu is de mechanische stier op het podium van de Bourla eerder anecdotisch en decoratief, want eigenlijk hadden de vier protagonisten van Desperado evengoed lid kunnen zijn schuttersvereniging De Liggende Wip.

Het idee is simpel: vier eenzame mannen, vrienden zogezegd, beschouwen de wereld vanop een barkruk in hun stamcafé, waarbij het er van in het begin vingerdik bovenop ligt dat hun zelfbeeld niet veel uitstaans heeft met de sukkelachtige realiteit van hun dagelijkse bestaan. Zoals het personage Herman uit de televisieserie ‘Van vlees en bloed’ die zichzelf ‘nogal ne keirel’ vond. Niet dus. En ja, het zijn mannen van deze tijd, wat wil zeggen dat ze er niet voor terugschrikken om hun diepste emoties bloot te leggen. Dat resulteert in anderhalf uur wat ze in Holland ouwehoeren noemen en bij ons zeveren. Met dialogen rijk aan stoplappen à la ‘Ja hallo, waar zijn we dan mee bezig, jong?’ Irritant, wegens tot in den treure herhaald, maar al te herkenbaar. En de opbouw van de tekst van het duo Kas en De Wolf is wel slim, met genoeg onverwachte wendingen in de litanie dat je op de duur toch hoofdschuddend zit te grijnzen. Af en toe viel er zelfs een aanstekelijke uitbraak van slappe lach in de zaal waar te nemen, ter hoogte van de stoel van Simonneke uit Thuis meer bepaald, waardoor de voornoemde Janssens, Kevin het op zijn barkruk ook niet meer hield onder die malle pruik. Alle vier de acteurs zijn trouwens goed op dreef in rollen waar de lichaamstaal en mimiek misschien zelfs belangrijker zijn dan het gesproken woord. Getuige het gekronkel van de would be indiaan Tom Dewispelaere, als ‘vriend’ Johan Van Assche genadeloos het mes omdraait in zijn relationele wonden. Finaal houdt Desperado het publiek ook een ongemakkelijke spiegel voor. Want klampen we ons niet allemaal vast aan de illusie dat we best wel speciaal zijn, onbegrepen, miskend en onmisbaar in de samenleving? ‘Wat wíj niet allemaal kunnen man…’ Linda Asselbergs

Desperado van Kas en de Wolf, regie Bart Meuleman, met Tom Dewispelaere, Kevin Janssens, Johan Van Assche en Marc Van Eeghem. Nog tot 1/6 in de Bourlaschouwburg. Info en tickets: www.toneelhuis.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content