‘Op het koertje stond een paard’: drie makelaars onthullen de geheimen achter de gevel

Een naakte tienerdochter, een verborgen paard of een verwarde ziel met een geladen geweer: het zijn dingen die je als makelaar liever niet aantreft in het huis dat je moet verkopen. In het boek ‘Straffe verhalen van de makelaar’ vertellen enkele huizenverkopers over de absurde situaties waarin ze willens nillens terechtkomen. Een voorsmaakje.

‘In de slaapkamer lag de tienerdochter poedelnaakt in bed met haar lief’

Huisbezoeken worden doorgaans netjes op voorhand afgesproken. Heel soms gebeurt het weleens dat niet alle huisgenoten op de hoogte worden gebracht. Dat dat met gênante situaties gepaard kan gaan, onder­vond Greet Germeys, zaakvoerster van ERA Visitas uit Westerlo, een zestal jaar geleden.

Een alleenstaande mama wilde haar woning verkopen, een rijwoning met een nogal bizarre indeling. Ik ging er op huisbezoek om te zien of wij haar woning in onze portefeuille zouden nemen. Het was een weekdag en we hadden omstreeks tien uur afgesproken voor een rondleiding.

We begonnen beneden en werkten ons een weg naar boven, allemaal vrij normaal. ‘Dit is de eerste slaapkamer’, ‘Dit is de badkamer’… Toen ze de deur openzwaaide van de tweede slaapkamer, lag de tienerdochter poedelnaakt in bed met een liefje. Ze waren nog min of meer bedekt door het beddengoed, maar het was niet mis te verstaan wat ze daar aan het uitspoken waren.

Dat op zich was al vrij choquerend, vond ik, maar vooral de reactie van de mama blijft me tot op vandaag nog het meest bij: ‘Moh, ik dacht dat jij op school zat?’ En ze trok de deur weer dicht. Daarna ging ze vlotjes verder met de rest van de rondleiding, alsof er niets gebeurd was. ‘En dit is een kleine bureauruimte…’

Ze ging er zo licht over… Allicht was het allang niet meer de eerste stoot die ze met dochterlief had meegemaakt, maar toch. Ik zou in haar geval in een vlammende colère zijn geschoten. Het kan ook wel dat ze vooral voor mij de schijn hoog wilde houden en daar achteraf nog een hartig woordje over zou praten. Maar ik had vooral de indruk dat het haar allemaal niet zoveel kon schelen. Ze moet wel iets hebben gezien aan mijn gelaatsuitdrukking, vermoed ik, maar ik ben er zelf niet meer op ingegaan om haar niet in verlegenheid te brengen.

Het is uiteindelijk bij dat ene bezoek gebleven. We wilden het pand omwille van die bizarre indeling niet echt graag verkopen, ik had te veel twijfels en wilde me er niet aan wagen. De woning heeft uiteindelijk nooit te koop gestaan, zelfs niet bij een andere makelaar.

‘In de leeggehaalde living stond een verdwaasde man met een jachtgeweer in zijn handen’

Heidi Van Tichelen beleefde de schrik van haar leven toen ze op huisbezoek in Leuven op een verwarde man botste met een geladen geweer in zijn handen.

Ik ben nu alleen verantwoordelijk voor een makelaarskantoor in Geel, maar enkele jaren geleden werkte ik ook in Leuven. We werden gecontacteerd na het overlijden van een ouder koppel. De kinderen – zelf al zestigers – hadden hun ouderlijke woning geërfd en wilden graag weten wat het huis waard was voor ze zouden beslissen om te verkopen.

Ik had met een van de kinderen afgesproken in de woning, zodat ik de waarde van het huis zou kunnen bepalen. Toen ik er aankwam, merkte ik dat de voordeur op een kier stond. Ik belde aan, maar er kwam geen reactie. Ik duwde de deur dus voorzichtig open en wan­delde binnen. In de gang riep ik nog eens, in de hoop dat iemand zou antwoorden, maar opnieuw kwam er geen reactie.

Ik ben toen, ook weer voorzichtig, de living binnengewandeld. En daar stond hij dan, midden in de leeggehaalde leefruimte: een heel verdwaasde man met een jachtgeweer in zijn handen. Ik stond aan de grond genageld en hijzelf bleek ook helemaal over zijn toeren. Hij reageerde in eerste instantie niet toen ik hem aansprak, en ik durfde ook niet op hem af te stappen, omdat ik hem niet wilde doen schrikken. Ook weglopen, richting de voordeur, leek me op dat moment geen goed idee.

Ik bleef wat op hem inpraten. Dat ik van het immokantoor was en hij wellicht diegene was met wie ik had afgesproken. Hij ontwaakte stilletjes weer uit zijn ’trance’. Bleek dat hij het geweer net gevonden had in een ingebouwde kast, en dat het ook nog eens geladen was. Die man had nog nooit een wapen, laat staan een geladen wapen, vastgehad en hij was helemaal van zijn melk. Hij durfde niet te bewegen uit schrik dat het zou afgaan.

Zodra ik zelf doorhad dat er niets kwaads in deze man zat, heb ik hem proberen gerust te stellen. Hij wilde het wapen zo snel mogelijk buiten, zei hij. Zelf rijden, dat zou niet meer lukken. We hebben het wapen dan maar samen, met mijn wagen, naar de politie gebracht, waar ze het voor ons uit de koffer hebben gehaald.

Daarna zijn we samen teruggekeerd, om de rest van onze afspraak af te werken. We konden er tegen dan wel weer wat om lachen, maar op het moment zelf zat ik toch ook met een ei in mijn broek. Je ziet daar iemand staan die duidelijk niet in zijn gewone doen is, je weet totaal niet wat die man bezielt… Er gingen toch een aantal scenario’s met een minder goede afloop door mijn hoofd. Straks ben ik hier een gaatje in mijn lijf rijker, dacht ik. Alles samen zal dat maar een minuutje geduurd hebben, dat we daar tegenover elkaar stonden, maar het voelde een pak langer. Gelukkig kom je dat als makelaar niet zo vaak tegen, zulke verhalen.

‘Op het terras achteraan stond gewoon een paard’

Als immomakelaar kom je nu en dan weleens wo­ningen tegen die niet meteen ‘proper’ zijn. Een woning die Delphine Lafaut jaren geleden bezocht in Moorsele sloeg werkelijk alles. Daar stond zelfs een paard op de koer.

Tijdens de eerste jaren van mijn immocarrière nodigde een koppel uit Moorsele had mij uit om een waardebepaling van hun huis te komen doen. Het waren vijftigers, die na de zelfmoord van hun dochter voor hun kleindochter zorgden. Ze hadden plannen om een ander huis te kopen en wilden graag weten hoeveel ze voor dat van hen zouden krijgen. Ik stond nog niet zo lang in het vak, en voor een waardebepaling moet je toch echt al wat voeling hebben met de immosector. Ik vroeg dus mijn toenmalige baas om mee te gaan.

Ik had al een slecht voorgevoel. Ik had de voortuin gezien en die beloofde niet veel goeds. Dat zei ik ook aan mijn baas, maar die lachte het weg. Hij zei dat hij veel gewoon was en niet zo gemakkelijk meer onder de indruk te krijgen was. Wat we daarbinnen aangetroffen hebben, was niet te geloven. Het is echt met voorsprong het vuilste huis dat ik ooit in mijn leven gezien heb.

Mijn hart brak al een paar seconden nadat we de woning waren binnengewandeld. We zagen daar een klein meisje op blote voeten rond­wandelen tussen de urine en de uitwerpselen van de grote hond die daar liep. In de gang lag de was gewoon in stapels, je kon er haast niet langs.

We kregen een rondleiding. Er lag overal zoveel rommel dat je er amper kon rondlopen. Het was verschrikkelijk. Boven stond er een kooi met twee ratjes in. Die uitwerpselen puilden letterlijk uit de kooi. Even later kwamen we uit op het terras achteraan. Twintig vierkante meter groot, meer zal het niet zijn geweest. We keken onze ogen uit, daar stond… een paard op die koer. Een paard! Hoe ze dat paard daar ooit gekregen hebben, begreep ik niet. Via hun woning wellicht, toen het paard nog een veulen was, want er was nergens een uitweg achteraan.

Het paard had er amper bewegingsruimte en was helemaal uitgemer­geld. Er lag nog een dode kip naast. We stonden allebei aan de grond genageld. Als we dit niet met onze eigen ogen hadden gezien, hadden we het niet geloofd. Dat was voor ons de druppel. ‘Wij kunnen hier geen waardebepaling van maken, jullie woning is niet verkoopbaar’, zeiden we. En we zijn gewoon weer vertrokken.