Nieuwjaarsbrief atlete Hanne Maudens: ‘Ik droom van de Olympische Spelen’

De 22-jarige Hanne Maudens blikt terug op haar succesvol sportief jaar als zevenkampatlete en kijkt met veel enthousiasme uit naar 2020. Met een topsportcontract van de Vlaamse overheid op zak, maakt ze zich klaar voor de Olympische Spelen in Tokio.

Liefste lezer,

Mijn doel voor 2020 is mezelf mogen bewijzen tijdens de Olympische Spelen in Tokio. Het is mijn grootste kinderdroom om aan de Spelen deel te nemen en dit jaar gaat deze droom hopelijk in vervulling. Het liefst samen met mijn dichtste vrienden, familie en mijn coach uiteraard, want zij hebben deze hele weg naar de atletiektop samen met mij afgelegd. Vooral mijn mama, want zij staat sinds mijn zesde altijd voor me klaar op en naast de atletiekbaan. Naast hen zijn er nog een hele hoop andere mensen die mij steunen en samen voor mij zullen supporteren vanachter het televisiescherm. Ook hen ben ik nu al super dankbaar.

Het is mijn grootste kinderdroom om aan de Olympische Spelen deel te nemen

Dat is immers waar de Spelen om draaien: mensen samenbrengen. Het schept een band tussen zij die meeleven en supporteren en de atleten, die het beste van zichzelf geven en extreme emoties ervaren, zowel positieve als negatieve. Het is meer dan het volk vermaken, Brood en Spelen zoals ten tijde van Caesar om populariteit te winnen. Het brengt mensen samen vanop de hele wereld, van verschillende nationaliteiten, rassen, godsdiensten, maar ook sporten. In deze tijden van toenemende polarisatie en xenofobie, is het extra belangrijk om uit die eigen leefwereld te treden en mensen van andere achtergronden te leren kennen, want onbekend maakt onbemind.

Ik ben heel dankbaar dat ik dankzij mijn sport zoveel verschillende plaatsen in de wereld kan bezoeken en mensen kan leren kennen. Dit soort grote evenementen mogen echter niet ten koste van de lokale bevolking georganiseerd worden, zoals tijdens de Spelen van Rio. Woonwijken moesten toen wijken voor nieuwe wegen en sportcomplexen, die er vandaag de dag volledig verwaarloosd en verloederd bijliggen.

In deze tijden van toenemende polarisatie en xenofobie, is het extra belangrijk om uit die eigen leefwereld te treden en mensen van andere achtergronden te leren kennen

In Rio was ik er zelf niet bij, maar wel vorig jaar tijdens het WK in Doha, waar ik elfde eindigde in de zevenkamp. Daar heeft de rijke lokale bevolking zeker niet onder geleden, maar wel de arme seizoenarbeiders uit Nepal, Pakistan en India, die het van airco voorziene stadium gebouwd hebben. Tegen het WK voetbal in 2022 zouden er in totaal acht gekoelde voetbalstadia gebouwd moeten zijn, maar nu al stierven er 382 Nepalese bouwvakkers door het werken in de extreme omstandigheden. Het is compleet absurd dat wij hier in België klimaatmarsen voeren en allemaal ons steentje proberen bij te dragen aan het klimaat, terwijl er rijke en machtige mensen zijn die gewoon hun voeten vegen aan de klimaatmaatregelen. Bovendien jagen ze nog extra CO2 de lucht in om in hun luxe te voorzien, terwijl er andere mensen bezwijken onder de erbarmelijke omstandigheden.

De meest kwetsbaren, waaronder ook heel wat diersoorten, lijden het meest onder de klimaatproblemen. Daar heb ik het erg moeilijk mee. Ik hoop dat we na Tokio niet met hetzelfde gevoel en dezelfde problemen achterblijven als na Rio, maar dat de Spelen een positieve invloed hebben op het leven van de Japanners en dat de infrastructuur achteraf nog veel gebruikt kan worden voor sport en cultuur door alle lagen van de bevolking. Andere steden zoals Londen en Barcelona hebben bewezen dat dit kan.

Bovendien hoop ik dat sportbonden zich niet meer laten omkopen om grote evenementen te organiseren in landen die daar economisch nog niet klaar voor zijn of waar de omstandigheden gewoon te extreem zijn om uitzonderlijke sportprestaties te leveren.

Je ka(m)p(i)oen,

Hanne