Medeoprichter van Fondation Ihsane Jarfi blikt terug op homofobe moord in Beveren

Kaarsen, bloemen en regenboogvlaggen in het park in Beveren waar de moord gebeurde. © GETTY IMAGES

Na de moord op een 42-jarige homoseksuele man in een park in Beveren verschijnen overal in Vlaanderen de regenboogkleuren. Drie minderjarigen zouden hem in de val gelokt hebben via een datingapp voor homomannen. LGBTQI+-organisaties vermoeden homohaat.

Luikenaar Hassan Jarfi (65) is medeoprichter van de Fondation Ihsane Jarfi, vernoemd naar zijn in 2012 overleden zoon, het eerste erkende slachtoffer van een homofobe moord in ons land.

‘Mijn telefoon stond de eerste dagen niet stil. Wellicht wilden journalisten horen dat ik geschokt was en alles opnieuw beleefde, maar daarvoor zie ik als vertaler en tolk bij rechtszaken te veel homofoob geweld. Juridisch hebben we grote stappen vooruit gezet, alleen volgt de maatschappij niet en evolueren we zelfs in omgekeerde richting. Cultuur, traditie, religie en onwetendheid halen het nog steeds van de mensenrechten.

Medeoprichter van Fondation Ihsane Jarfi blikt terug op homofobe moord in Beveren
© GF

Homofobie is al even besmettelijk als het coronavirus: als we discriminatie en geweld veroordelen en verder niets doen, woekert het verder in de samenleving. De verontwaardiging en solidariteit bij burgers en politici doet deugd, maar nadien zijn een offensieve strategie en concrete actie nodig. Start een dialoog op met kinderen en jongeren, betrek de ouders erbij en vermijd dat burgers daders worden. Nu blijven we achter de feiten aan lopen. Als ik te gast ben in scholen en bij jeugdverenigingen, is dat vaak op initiatief van een leraar of begeleider en blijft het eenmalig. Alsof één gesprek genoeg is om iemand op andere ideeën te brengen.

Bij me thuis ligt een stapel boeken en films met ‘le fils’ in de titel. Ze verzamelen is sterker dan mezelf, maar mijn wonde zal nooit helen. Mijn zoon die urenlang gemarteld wordt: nog altijd voel ik zijn pijn soms in mijn eigen lichaam. In het begin trok ik me op aan de golf van steun, maar die verdwijnt snel, terwijl het gemis blijft. Etentjes thuis, een fotomoment met de kinderen: er is altijd een afwezige.

Na zijn dood heb ik Ihsane beloofd om op te komen voor de waarde en het bestaansrecht van alle slachtoffers van discriminatie en geweld. Echt rouwen is er door de enorme media-aandacht niet van gekomen, maar wellicht is het beter zo. Zijn lichaam heb ik begraven, maar ik praat nog voortdurend over hem. Dat moet ook, want je kunt homofobie niet bestrijden zonder de slachtoffers ervan te vermelden. Voor mezelf is er geen andere optie: ondanks de pijn die erbij hoort, heb ik de band met mijn zoon nodig om te leven.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content