Knack Weekend Black Luxe vanaf nu verkrijgbaar

Deze editie van Knack Weekend gaat in op de luxe van vandaag, maar gaat ook op zoek naar de luxe-consument van morgen.

Vanaf nu ligt de Knack Weekend Black Luxe in de winkel.

Deze editie van Knack Weekend gaat in op de luxe van vandaag, maar gaat ook op zoek naar de luxe-consument van morgen. Handgemaakte producten en het belang van familiebanden bij luxe-bedrijven, daar gaan we in deze editie naar zoeken. Daarnaast ook een uitgebreid artikel over designstudio Piet Boon die het interieur van het nieuwe restaurant van Sergio Herman, ‘The Jane’, hebben ontworpen. Daarnaast kan je ook een uitgebreid verslag lezen van de Weekend Beauty Awards 2014 of de bekroning van de crème de la crème in beautyland.

Om u alvast warm te maken voor de Knack Weekend Black Luxe krijgt u de intro van hoofdredactrice Lene Kemps uit deze editie mee:

54 en quintastisch

Ik ben 54 geworden. Omdat iedereen zo vriendelijk was om luidkeels te roepen: “Zo oud zie je er helemaal niet uit”, is het moment nog een beetje mooi gepasseerd. En natuurlijk zijn er een hele reeks theorieën die me vertellen dat 54 het nieuwe 34 is. Dankzij antirimpelcrèmes, fitness, betere voeding en pure angst zou ik in staat moeten zijn om jeugdige kenmerken nog even vast te houden en heb ik niet meteen een broek met elastische tailleband en een looprek nodig. Want wij zien er zo veel beter uit dan onze grootmoeders op onze leeftijd. Misschien zelfs dan onze moeders.

Dit superioriteitsgevoel is niet van nu. In het boek Cranford van Elizabeth Gaskell merken de dames van 1830 op hoeveel beter ze eruitzien dan hun voorgangers in 1780. Het is vooral sinds de jaren 1920 een blijvend thema: eeuwig jong willen blijven, en geloven dat het met de juiste voorzorgen ook echt kan.

Onze levenskwaliteit is er zeker op vooruitgegaan, zodat je je op je 54ste niet meer ‘belegen’ hoeft te voelen. Er is zelfs een nieuw woord dat moet beschrijven hoe geweldig een vijftiger tegenwoordig is: quintastisch. Victor Hugo noemde veertig de oude kant van de jeugd, en vijftig de jonge kant van de ouderdom. En hoe quintastisch ik me in mijn hoofd ook voel, ik moet onder ogen zien _ en dat lukt alleen als ik mijn bril op heb _ dat het verval heeft ingezet. Onnozele pijntjes en kwaaltjes, een altijd slechter geheugen voor namen en gezichten, en permanent zere voeten. Ik, die vroeger op hakken vulkanen beklom, begin de charme te zien van wat de Engelsen sensible heels noemen, want mijn voeten doen altijd pijn. Altijd.

Tijd is de grote gelijkmaker. Iedereen wordt ouder. Sharon Stone sloot zich op in haar badkamer met een fles drank tot ze zich verzoend had met vijftig. Michelle Obama, George Clooney, Nigella Lawson, Tilda Swinton, Bono… Ze bevinden zich allemaal in wat schrijver-filosoof Alain de Botton de ‘voorsteden van de sterfelijkheid’ noemt. Volgens The Guardian vindt de Botton verjaardagen na eenentwintig eigenlijk meer weg hebben van een wake, een rouwproces, en hij poneert in de krant deze bemoedigende uitsmijter: “Ja, oudere mensen zien er tegenwoordig een beetje langer een beetje beter uit, maar in essentie blijft ouder worden een tranendal.” Dank u, mr. de Botton. Dan liever raad van de 55-jarige Michele Pfeiffer: “Wat ik doe op verjaardagen? Ik overzie mijn leven en besef hoe gelukkig ik ben.”

Lene Kemps