Jean-Paul Mulders mijmert in zijn column over de dingen des levens.
In afwachting van sprankelender tijden heb ik mijn dochter van acht een muziekdoosje cadeau gegeven. Als je draait aan het zwengeltje, komt er een cilinder in beweging waarop verhevenheden aangebracht zijn. Die ontlokken klanken aan metalen strookjes van uiteenlopende lengte. Dat samenspel van tandwielen en schroefjes levert een deuntje op dat het geoefende oor kan herkennen als Here Comes the Sun.
Het is moeilijk te zeggen waaraan muziekdoosjes van zes euro hun magie ontlenen. Ik denk dat het te maken heeft met het contrast tussen krakkemikkige mechaniek en de voortgebrachte klanken, die onstoffelijk naar de hemel opstijgen.
Ze hadden ook Stairway to Heaven, maar dat vond ik sarcastisch in tijden waarin je elke dag een update krijgt van de sterftecijfers. Let It Be is te gelaten, What a Wonderful World te struisvogelachtig. Maar het verlangen om de zon te zien rijzen, blijft altijd realistisch.
Ik leg mijn dochter uit dat de zanger zijn liefje geruststelt dat alles in orde is. Zij is gefascineerd door The Beatles en door het katzwijm dat ze bij jonge vrouwen teweegbrachten. Ze wil weten welke Beatle Here Comes the Sun heeft geschreven. Ik zeg dat ik denk dat het niet John Lennon was, maar Paul McCartney.
‘Leeft die nog?’ vraagt zij wantrouwig. Want dat vindt zij maar akelig: mensen die al jaren dood zijn, maar blijven zingen als was er niets aan de hand.
Kinderen zijn conservatief, tot de hormonen toeslaan die ons tot losbandige volwassenen maken.
Ik zeg dat McCartney alive and kicking is, en bovendien zo rijk als de zee diep is. Een paar jaar geleden heeft hij een prentenboek geschreven voor kinderen.
Zij vraagt of hij nog bij de darling uit het liedje is.
Ik zeg dat hij later met ene Linda getrouwd is, maar vroeger waarschijnlijk veel liefjes had.
Zij haalt haar neus op: ‘Dat zou ik niet willen, iemand met veel liefjes.’
Kinderen zijn conservatief, tot de dwaasheid van de hormonen toeslaat die ons tot losbandige volwassenen maakt. Mijn dochter is nog ronduit preuts. Op een keer liepen we langs een etalage waarin paspoppen sexy lingerie stonden te showen. Ik hoorde haar mompelen: ‘Smerige onderbroeken.’
Als ik het opzoek, kom ik erachter dat niet Paul McCartney Here Comes the Sun heeft geschreven, maar George Harrison – de zogenoemde ‘stille Beatle’. Ik zeg mijn dochter niet dat hij al sinds 2001 de pijp uit is. Wel zeg ik haar dat vier altviolen, vier cello’s, twee piccolo’s, twee dwarsfluiten, twee altfluiten, twee klarinetten en de contrabas worden bespeeld door onbekend gebleven personen.
Onbekend gebleven personen vind ik veruit de spannendste – en in artikels op Wikipedia de rubriek ’trivia’. Daar lees ik dat Here Comes the Sun is geschreven met een ongewone maatsoort uit de Indische muziek. In de jaren 1980 werd het niettemin gebruikt voor een mueslireclame. Ik hou niet van muesli, als ontbijt noch als woordbeeld.
Er blijkt ook een muziekdoosje te bestaan waarin je liedjes naar keuze kunt stansen of zelfs eigen composities. Are you a musician, crafter or tinkerer?, daagt de website mij uit.
Van notenleer heb ik geen kaas gegeten en het woord tinkerer moet ik opzoeken. Dat blijkt geen denker, maar een prutser.
Ik bestel meteen een setje.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
