Karel Van Eetvelt: ‘Jezelf in het onbekende smijten is verfrissend’

Karel Van Eetvelt (53) verlaat eind deze maand bankenfederatie Febelfin om CEO te worden van voetbalclub Anderlecht. Het grote publiek leerde hem kennen als topman van werkgeversorganisatie Unizo, die hij veertien jaar lang leidde.

Je kent je sterktes pas als je ook weet wat je zwaktes zijn. Zo ben ik niet geschikt om organisaties te leiden die sowieso al goed draaien. Dan zie ik voor mezelf geen uitdaging en raak ik snel uitgekeken op mijn job. De rode draad in mijn parcours is dat ik altijd aangetrokken werd door organisaties die voor grote veranderingen stonden en een frisse kijk op de dingen nodig hadden. Niemand kan op zijn eentje dingen in beweging brengen, maar ik moet het gevoel hebben dat ik een toegevoegde waarde ben.

Ik ben een generalist. Zowel bij Unizo als bij Febelfin moest ik in veel dossiers een beroep doen op specialisten die de materie wel tot in de puntjes beheersten, maar dat was zowel voor hen als voor mij een verrijking. Ook voor routineuze zaken en belangrijke persoonlijke keuzes heb ik altijd graag andere meningen opgezocht. Wil je het beste uit jezelf halen, dan moet je jezelf ter discussie durven te stellen.

De kunst is om je eigen gelijk los te laten. In het begin had ik het daar moeilijk mee in onderhandelingssituaties, maar dat is de enige manier waarop je uiteenlopende meningen kunt verzoenen en een consensus vinden. De zaken scherp formuleren om een punt te maken is oké, dat heb ik in maatschappelijke discussies ook altijd gedaan. Maar ik wilde niet iemand zijn die staat te roepen aan de zijlijn en ondertussen niets bereikt. In dat opzicht frustreerde het sociaal overleg me vaak. Het doel moet zijn om oplossingen te vinden, en die komen er niet als iedereen voet bij stuk houdt.

Sommige kansen dienen zich maar één keer aan. Ik heb een diploma licentiaat lichamelijke opvoeding, ben van kinds af aan gepassioneerd door Anderlecht en heb altijd gezegd dat een functie in de sportwereld me aansprak – zo lang moest ik er dus niet over nadenken. Opnieuw van omgeving veranderen schrikt me niet af. Wie te lang op dezelfde stoel blijft zitten, draait in cirkeltjes, en jezelf in het onbekende smijten is verfrissend. De eerste weken bij Febelfin leek het alsof mijn omgeving Chinees sprak. (lacht)

Ook op microniveau kun je betekenisvolle dingen doen. Dan denk ik bij Febelfin aan verwezenlijkingen als het kwaliteitslabel voor duurzame beleggingen en het charter voor genderdiversiteit, maar ook aan de voorbeeldfunctie van een voetbalclub als Anderlecht. Zonder sportieve resultaten is al de rest irrelevant, maar als die er zijn, lijkt het me logisch dat we ook qua diversiteit, inclusie en andere thema’s de beste leerling van de klas proberen te zijn.

Ik ben de oudste van vier kinderen. Het zal wel een mix van mijn karakter en opvoeding zijn, maar ik ben gevormd om mijn verantwoordelijkheid te nemen, hoeveel tegenwind dat soms ook opleverde. Die verantwoordelijkheid laat ik ook niet zomaar los. In het weekend wil ik minstens anderhalf uur op de koersfiets zitten, maar me ontspannen kost een beetje moeite. Als ik op vrijdagavond niet even wat ga lopen, zit ik de eerste kilometers helemaal gespannen op het zadel.

Ik heb thuis alle kanten van de politiek gezien. Mijn vader was veertig jaar burgemeester van Bornem en dat wakkerde mijn maatschappelijk bewustzijn aan. Tegelijk zag ik hoe zijn mandaat en de problemen van de mensen hem opslorpten. Waarop ik bij Unizo in dezelfde val trapte en zelf vier avonden per week op pad was. Met mijn zoontje van vijf pak ik het bewust anders aan dan met de oudste twee. Zij zijn nu jonge twintigers, maar ik moet nog altijd even slikken wanneer ze opmerken dat ik er vroeger vaak niet was. Een intensief professioneel leven mag, maar op cruciale momenten in het leven van je kinderen moet je er gewoon staan.

Als het van mij afhangt: no regrets. Achteraf kun je je suf piekeren over de keuzes die je gemaakt hebt in je leven, maar daar koop je niets voor. Dan maak ik er liever het beste van en focus ik me wel op alles wat nog komt, niet op wat voorbij is. Vrienden zeggen me soms dat ik de dingen te rooskleurig zie, dat ik op het naïeve af in de goedheid van mensen geloof ook, maar dat maakt het leven er voor mij wel leuker op.

Je kunt alleen maar ergens raken als je jezelf blijft. Ik kan heel moeilijk komedie spelen, en volgens mij kom je daar ook niet mee weg. Mensen voelen het meteen wanneer je niet authentiek bent. Hetzelfde geldt voor de standpunten die je inneemt: als je zelf niet overtuigd bent, kun je ook niemand anders overtuigen.