‘Je kunt beter het glas op het nieuwe jaar heffen dan erover na te denken’

Anatomie van een kleine IJsbeer luidde de titel van een boek waarin ik in mijn droom zat te bladeren. De zon viel schuin door het raam, ik voelde mij gelukzalig en was ontgoocheld te ontwaken. Dat overkomt mij tegenwoordig vaker, in deze tijd die zo rijk is aan zorgen dat je over alles je schouders begint op te halen. Terwijl ik koffiebonen maal in de keuken, stuurt een kameraad mij een bericht over de alarmerende vervuiling in de Westerschelde die doorsijpelt naar het kraantjeswater. “Zie je wel”, antwoord ik flauwtjes: “Water drinken is echt nergens goed voor.”

Met die kameraad drink ik graag andere dingen, nu mijn dochter gemuilkorfd naar school moet maar de tapkast open blijft. Wij bespreken dan de toestand van de wereld zoals Statler & Waldorf, de twee oude mopperpotten die vanuit hun engelenbak commentaar geven op The Muppet Show. Wij vinden dat politici pleasers zijn geworden en dat mensen geen moreel kompas meer hebben, maar een ruggengraat van slagroom. Wij snakken naar onkreukbaarheid, naar regels die gerespecteerd worden en prijzen die stabiel blijven. Dat dingen almaar duurder worden: wie heeft zoiets geks uitgevonden? Het gekste is dat we dat met z’n allen normaal vinden.

Als mijn kameraad en ik zo bezig zijn, komt er een liedje in mij op uit de nadagen van de vorige eeuw. The Sunscreen Song wisselde ironie op een prettige manier af met levenswijsheid. ‘Aanvaard sommige onwrikbare waarheden: prijzen zullen stijgen en politici zullen achter de vrouwen aanzitten. Ook jij zult oud worden. En dan zul je je verbeelden dat in je jeugd de prijzen redelijk waren, politici nobel en dat kinderen respect hadden voor hun ouders.’

Dat vind ik erg herkenbaar voor iets dat een generatie geleden is geschreven door een columniste die om een onderwerp verlegen zat. Toen Mary Schmich van The Chicago Tribune meisjes zag zonnen, kwamen de woorden vanzelf aanwaaien. De Australische regisseur Baz Luhrmann, dezelfde van The Great Gatsby, pikte ze op en maakte er een wereldhit van.

Ik dweepte met dat lied, met zijn tip om te flossen en je tijd niet aan jaloezie te verspillen. Do one thing, every day, that scares you. Het drukte je op het hart om te dansen, zelfs al kon je dat nergens anders doen dan in je living. Het is een advies dat ik graag volg. Ik zet de muziek dan hard en speel luchtgitaar, soms samen met anderen en soms onbespied.

Volgens Spotify zijn de liedjes waar ik het afgelopen jaar het vaakst naar heb geluisterd Mad World van Gary Jules en Paranoid van Black Sabbath. Dat laatste kan ik wel zes keer na elkaar opzetten. Het is geen grote poĆ«zie. Geezer Butler schreef de tekst in een kwartier om een gat op de plaat te vullen. “Eigenlijk gaat het niet over paranoia,” gaf hij later toe, “maar over depressie. Ik kende het verschil tussen die twee toen nog niet.”

Het komende jaar wordt er hopelijk een met prettiger liedjes. Je kunt beter het glas op het nieuwe jaar heffen dan erover na te denken. Volgens The Sunscreen Song is piekeren over de toekomst even doeltreffend als kauwen op een sjiek om een algebraĆÆsche vergelijking op te lossen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content