‘Ik zou niet functioneren als ik elke dag zou stilstaan bij hoe complex het leven van anderen is’

‘Sonder’: het moment waarop je je realiseert dat iedereen een even complex en levendig bestaan leidt als jijzelf, met ambities en dromen, vrienden en frustraties, routines en bizarre kantjes.

Maar liefst 48 appartementen tel ik in de lift die tergend traag naar beneden gaat. In eentje daarvan heb ik zonet een interessante man geïnterviewd over slechte bazen (vanaf 13 november te lezen in Knack Weekend). Terwijl ik de naamplaatjes lees, besef ik dat er hier waarschijnlijk nog 47 boeiende verhalen te rapen vallen. Als ik één ding geleerd heb in 25 jaar human interest-journalistiek, is het dat bijna iedereen interessant is.

Het is een gevoel dat me wel vaker overvalt, en het heeft sinds 2012 zelfs een naam. Dat jaar bedacht John Koenig zijn Dictionary of Obscure Sorrows, een website waarop hij de vinger legt op complexe gevoelens die nog niet benoemd zijn. Sonder, zo heeft hij beslist, is het moment waarop je je realiseert dat iedereen, ook de mens die je op straat gewoon voorbijloopt, een even complex en levendig bestaan leidt als jijzelf, met ambities en dromen, vrienden en frustraties, routines en bizarre kantjes.

Ik zou niet functioneren als ik elke dag zou stilstaan bij hoe complex het leven van anderen is.

Sonder overvalt me ook weleens als ik Knack lees of naar het nieuws kijk. Misschien is Baron Trump verliefd op een klasgenootje, maar durft hij haar niet aan te spreken, misschien schaamt Messi zich in de kleedkamer voor zijn zweetvoeten.

CNN-journaliste Isha Sesay slaagt er in haar mooie Beneath the Tamarind Tree in om een klein stukje van de sonder-sluier op te lichten, door het verhaal op te tekenen van de schoolmeisjes die in april 2014 in Nigeria door Boko Haram ontvoerd werden. Priscilla is lang, tenger en verlegen, maar put zelfvertrouwen uit het feit dat ze de favoriete dochter van haar vader is. Ze kookt graag en wil dokter worden. Mary wordt als enig kind van goed boerende boeren een beetje verwend. Ze luistert vaak naar muziek op de stereo die haar papa in Lagos kocht, en blijft het liefst onbezorgd tot ’s middags in bed liggen. De familie van Dorcas heeft alle hoop op haar gevestigd, want ze is mooi en slim, en wil later professor worden, wat de hele familie uit de armoede kan halen.

Als je weet dat Mary al na een paar uur uit de vrachtwagen is gesprongen, zucht je van opluchting.

Ze gaan alle drie naar dezelfde kostschool in Chibok en zijn op 14 april 2014 nerveus voor hun examens van morgen. En dan valt Boko Haram hun school binnen. Natuurlijk herinner je je dat nieuwsbericht nog, natuurlijk vond je het erg wat die meisjes overkwam. Maar als je weet dat Mary al na een paar uur uit de vrachtwagen is gesprongen en door een koppel geholpen werd om weer thuis te raken, zucht je van opluchting. Je hart bloedt als je leest dat Priscilla tweeënhalf jaar een gedwongen bekering en bijbehorend huwelijk weigert, en vecht om te overleven in openlucht. Ze wordt in oktober 2016 vrijgelaten en studeert nu net als Mary aan de American University of Nigeria. Maar je hart breekt als je samen met haar moeder Esther ontdekt dat de ooit zo bedachtzame Dorcas tot vandaag bij de terroristen woont, naar eigen zeggen uit vrije wil, en in een video figureerde met een AK17 in de hand.

Beneath the Tamarind Tree is sonder tot de zesde macht, en uiteraard is dat niet voor elk nieuwsverhaal haalbaar. Ik zou niet functioneren als ik dag in dag uit zou stilstaan bij hoe complex het leven van de andere 7.529.999.999 aardbewoners is. Maar af en toe, al lezend in een boek of afdalend in een trage Brusselse lift, treft sonder me als een klets in het gezicht.

Beneath the Tamarind Tree, Isha Sesay, Dey Street Books.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content